Critón (Platón)
Critón (Kpíτων) é un pequeno diálogo escrito entre o ano 390 e o 385 a.C. polo filósofo grego Platón. Pertence aos escritos chamados “socráticos”, “eléncticos” ou “aporéticos”, que fan referencia a algunhas das características principais que os definen como grupo: “socráticos”, porque reflectirían máis fielmente o pensamento do mestre; “eléncticos”, pola súa estrutura como refutación dun adversario a través dun áxil interrogatorio; e “aporéticos”, por acabar todos nunha calella cega, nun razoamento cunha única solución. Temáticamente, Critón atópase moi próximo á Apoloxía, non obstante, non se pode deducir por iso que a súa redacción sexa case simultánea.
| Critón (Platón) | |
|---|---|
 | |
| Título orixinal | Κρίτων |
| Autor/a | Platón |
| Lingua | Grego antigo |
| Xénero(s) | diálogo socrático |
| Data de pub. | século IV a. C.xuliano |
| Na rede | |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Esta obra trata dunha conversación entre Sócrates e o seu amigo rico Critón en relación á xustiza, á inxustiza e á resposta apropiada para a inxustiza. Sócrates considera que a propia inxustiza non é a resposta para acabar coa inxustiza e rexeita a oferta de Critón de financiar a súa fuxida do cárcere. Este diálogo contén unha antiga declaración sobre a teoría do contrato social do goberno.
Sinopse
editarSócrates acaba de ser condenado a morte. Critón visítao na súa prisión e ínstao a que fuxa (a cidade consentiría conmutar así a pena de morte polo desterro). Con todo, Sócrates mantense insensible a estas recomendacións. Recriminando a Critón por compartir a opinión da multitude, esfórzase en mostrarlle que el non podería escapar á sentenza pronunciada pola cidade sen aldraxar a xustiza. Aquí ten lugar a célebre Personificación das leis: Sócrates fai pronunciar ás propias leis os reproches que con pleno fundamento dirixirían contra el se intentase subtraerse á súa xurisdición. Por fidelidade a elas decidirá permanecer no cárcere, por patriotismo rexeitará desertar de Atenas; mais esta fidelidade e este patriotismo son, en primeiro lugar, cívicos, e por enriba de todo, filosóficos. O que Sócrates ten en mente non é tanto a Atenas empírica como a idea mesma de lexislación, o principio da cidadanía.
Idea filosófica
editarPódese considerar que Critón emprega unha serie de elementos claramente interrelacionados que dan forma a un dobre enunciado filosófico-político de fondo: por unha parte, a coherencia do exercicio da virtude ao longo da vida, que non se pode contradicir nin sequera se supón a morte; e por outra parte, e inmerso dentro dos acontecementos políticos e sociais do momento, o ideal político e ético de que o xusto é obedecer as leis da cidade, aínda que estas á súa vez non sexan xustas.
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Huisman, Denis (2002). Tecnos, ed. Diccionario de las mil obras clave del pensamiento. Madrid. pp. 279–281. ISBN 84-309-2978-9.