Enrico Pieranunzi
Enrico Pieranunzi, nado en Roma o 5 de decembro de 1949, é un pianista profesional italiano de Jazz. No referendo anual da revista italiana Musica Jazz foi elixido mellor músico italiano de 1989, mentres que en 1993 a francesa "Academie du jazz" nomeouno entre os tres primeiros músicos de jazz europeos.[1]
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 5 de decembro de 1949 (75 anos) Roma, Italia |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Jazz |
| Ocupación | compositor, artista discográfico, escritor de non ficción, Pianista de jazz, arranxador musical |
| Período de actividade | 1975 - |
| Xénero artístico | Jazz |
| Instrumento | Piano |
| Selo discográfico | Enja Records (pt)  |
| Descrito pola fonte | Obálky knih,  |
| Sitio web | enricopieranunzi.com |
         | |
Traxectoria
editarEstudou música clásica no Conservatorio de Roma licenciándose con 14 anos no 1973. Traballou como docente ata finais dos anos 70. Debido á influencia do seu pai (guitarrista de jazz) e a súa paixón por Bill Evans comezou a introducirse no mundo do jazz.
Ao longo da súa dilatada traxectoria, que inclúe máis de 60 discos editados e participacións anuais constantes en festivais e sesións, compartiu escenarios e gravacións con músicos destacados da época como Chet Baker, Art Farmer, Lee Konitz, Marc Johnson, Joey Baron, Paul Motian ou Charlie Haden. Con Marc Johnson ao contrabaixo e Joey Baron á batería, forman un trío co que acadaron unha maior estabilidade e publicaron a maioría de discos de Pieranunzi.
No ano 2024 publicou con Bonsai Music Fauréver - A Tribute to Gabriel Fauré, tras un acordo con Pierre Darmon, presidente da discográfica, que lle permitiuu adicar un disco, liderando un trío, na honra do centenario da desaparición de Gabriel Fauré. No libreto Pieranunzi declárase influenciado polos compositores franceses no estilo romántico, en particular Claude Debussy. Pero as obras de música de cámara compostas por Gabriel Fauré "conmocionaron de verdade" para o cal traballou en novos arranxos como os de “Funkarolle (D'après Barcarolle opus 44, n° 4)”, o ritmo herdado do funk impulsa o trío cara a paisaxes orixinais. Simona Severini, colaboradora, ofrece voces en harmonía coas arias clásicas da música francesa, a súa intervención en “J'aime tes yeux (D'après Chanson d'Amour opus 27 n°1)” traballa en simultáneo cos acordes do piano. Outro convidado, Gabriele Mirabassi, actúa como dobre pianista na canción “Play Gershwin“.[2]
Notas
editar- ↑ "LOS PIANISTAS: ENRICO PIERANUNZI". Consultado o 07 de novembro de 2024.
- ↑ "Enrico Pieranunzi (p), Diego Imbert (b), André Ceccarelli (d) + Simona Severini (voc ), Gabriele Mirabassi (cl)". Consultado o 07 de novembro de 2024.