Gregorio I, papa

Gregorio I, nado arredor do ano 540 en Roma e finado o 12 de marzo de 604, foi un relixioso italiano, 64º papa da igrexa católica, coñecido tamén como San Gregorio Magno.

Doutor da Igrexa
Gregorio I, papa

(século XII)
Nome orixinal	(la) Gregorius PP. I
Biografía
Nacemento	c. 540 Roma, Italia
Morte	12 de marzo de 604 (63/64 anos) Roma, Italia
Lugar de sepultura	Basílica de San Pedro
64º Papa
3 de setembro de 590 (Gregoriano) – 12 de marzo de 604 (Gregoriano) ← Paio II – Sabiniano →
Papal apocrisiarius to Constantinople (en)
Datos persoais
Residencia	Roma
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Lugar de traballo	Roma
Ocupación	diplomático, Sacerdote católico de rito romano, escritor
Orde relixiosa	Orde de San Bieito
Enaltecemento
santo
Día de festividade relixiosa	12 de marzo 25 de marzo 3 de setembro
Obra
Obras destacables Dialogues (en) (590) Liber Regulae Pastoralis (pt) (sen valor) Collectio Avellana
Familia
Familia	Anícia (pt)
Pais	Gordianus   e Santa Sílvia
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Dicionario Musical Riemann (1901–1904) Biblioteca dixital BEIC

Gregorio I

Traxectoria

É un dos catro Padres da Igrexa latina (xunto con san Xerome de Estridón, santo Agostiño de Hipona e santo Ambrosio de Milán). Proclamado Doutor da Igrexa o 20 de setembro de 1295 por Bonifacio VIII, foi tamén o primeiro frade en chegar ao pontificado, e probablemente a figura definitoria da posición medieval do papado como poder separado do Imperio romano. Home profundamente místico, con el a Igrexa de Roma adquiriu gran prestixio en todo Occidente; tras el, os papas intituláronse, segundo o seu exemplo, «servo dos servos de Deus» (servus servorum Dei).

Dunha familia patricia romana, chegou a ser prefecto da cidade, pero renunciou á súa carreira política e aos seus bens para facerse monxe. A súa sona fíxoo secretario de Paio II, e máis tarde foi elixido Papa contra a súa vontade. Nese momento, Roma estaba abandonada á súa sorte a mercé das invasións bárbaras e marxinada polo exarcado de Rávena, dependente de Constantinopla.

Político

Consonte o modelo de Agostiño de Hipona na súa obra De Civitate Dei, buscou construír unha república cristiá onde o poder temporal estivese sometido ao espiritual buscando a xustiza e o ben común dos cidadáns. Tivo que convencer aos longobardos para que respectasen a cidade chegando a un acordo de repartición territorial con eles, nun momento en que os romanos non tiñan outra autoridade á que acudir.

Pastor

Monxe admirador de Bieito de Nursia, fundou varios mosteiros consonte á regra deste santo, e divulgou na cristiandade o espírito beneditino de oración, estudo, traballo manual e hospitalidade.

Emprendeu unha extratexia misioneira frutífera, enviando evanxelizadores a lugares afastados como Inglaterra, dando instrucións pioneiras de respecto pola cultura indíxena dos pobos evanxelizados: non derrubar os templos pagáns, adaptar os costumes aceptables, transformar as festas pagas en celebracións con significación cristiá. O monxe Agostiño de Canterbury bautizou ao rei de Kent Aethelberht, casado con Berta unha princesa cristiá merovinxia. Seguidamente fundou un bispado en Canterbury. Pouco despois novos misioneiros establecerían unha autoridade metropolitana en York e en Londres.

Administrador

De cualidades organizadoras notables, soubo ao redor de Roma estruturar o chamado Patrimonio de Pedro, buscando a protección dos caudillos bárbaros e poñéndoo ao servizo dos marxinados e desamparados. Porén, reivindicou a primacía fronte a Constantinopla, e o seu labor administrativo puxo os alicerces do poder temporal dos Papas e a raíz da súa decadencia espiritual.

Mestre

Preocupado pola formación secular e relixiosa do pobo, impulsou tamén o coidado da liturxia e o chamado canto gregoriano

Considerado como un dos Pais da Igrexa occidental, escribiu unha regra pastoral que será guía pastoral e relixiosa dos bispos medievais, uns Diálogos sobre a vida edificante dos santos, en particular Bieito de Nursia, e a célebre Moralia in Job e varias coleccións de Homilías. A el débese o concepto de pecado capital como raíz do resto dos vicios. Tendo a súa orixe no orgullo, os pecados capitais son sete: soberbia, envexa, ira, avaricia, preguiza, gula e luxuria. Encadean ao home de xeito que este debe contar para vencelos cos dons da graza que o Espírito lle outorga, en especial a fe, a esperanza e máis o amor.

Véxase tamén

Bibliografía

• "Gregorio I o Magno, san". Enciclopedia Galega Universal. Ir Indo. 1999-2002. ISBN 84-7680-288-9. 

---

Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

---