Hiperinflación na República de Weimar

O período de hiperinflación na República de Weimar aconteceu entre 1921 e 1923 na República de Weimar, nome histórico co que se identifica a Alemaña durante o período de entreguerras. Non foi a primeira nin a máis forte da serie de hiperinflacións que arrasaron Europa nos anos 1920, pero é o caso máis destacado da historia, xa que nela sucedéronse situacións tales como: aumento dos prezos, dos tipos de xuro, modificacións do tipo de cambio e abandono da moeda como unidade de intercambio.

Diario do 28 de xullo de 1923, no titular di que ao cambio, un dólar estadounidense equivale a un millón de marcos.

Causas

Desde os días da primeira guerra mundial o Goldmark, a moeda do Imperio alemán, sufrira unha grave perda de valor real e de poder adquisitivo pois o goberno xermano emitiu papel moeda para facer fronte ás súas necesidades derivadas da guerra, chamando Papiermark a estas novas emisións. Debido ás urxencias nadas do conflito, o Papiermark carecía de apoio en ouro e non era convertible neste metal precioso, o cal era unha situación pouco usual para a época, onde o esquema do patrón ouro requiría que todas as emisións de papel moeda dun país estivesen apoiadas en ouro precisamente para garantir o seu valor.

Tras o termo da primeira guerra mundial en novembro de 1918 as potencias vencedoras como Francia e Gran Bretaña impuxeron á derrotada Alemaña o pago de reparacións de guerra pola destrución causada durante o conflito, sufrida principalmente en Bélxica e o norte de Francia, atribuíndo toda a responsabilidade por iso sobre Alemaña, fixando esta condición no Tratado de Versalles de 1919.

A pesar de que as reparacións eran por cantidades moi elevados para a época (implicando varios miles de millóns de marcos alemáns), non abarcaban a todos os ingresos do goberno alemán e discutíronse prazos e cantidades de pago. Non obstante, a República de Weimar herdara a moeda depreciada do goberno imperial e tamén carecía de reservas de ouro suficientes, polo cal se seguiu usando o Papiermark como diñeiro sen apoio.

O Papiermark, a pesar da esixencia das reparacións, mantiña un tipo de cambio relativamente estable nos 60 marcos por cada dólar estadounidense durante a primeira metade de 1921. Con todo, o ultimato de Londres polas reparacións de guerra de maio de 1921 demandou un total de 2.000.000.000 de marcos de ouro anuais, unha suma moi elevada e sen precedentes que representaba máis do 26% do valor das exportacións alemás. O primeiro pago realizouse en agosto de 1921.

A fuga de marcos de ouro (a parte da emisión monetaria que si tiña apoio en ouro do goberno alemán) causou un severo dano á economía, en tanto a República de Weimar debía utilizar papel moeda impreso apresuradamente para cubrir as súas demais actividades, e parte da riqueza xerada pola economía local era absorbida pola urxencia de pagar reparacións de guerra. Non obstante, o custo real destas reparacións só ascendía a un terzo do déficit nacional total de Alemaña, polo cal o goberno xermano recorreu á emisión de papel moeda principalmente para afrontar as súas propias necesidades internas. Ao aumentar desmesuradamente o fluxo de diñeiro circulante entre a poboación, este empezou inevitablemente a desvalorizarse.

Desenvolvemento da hiperinflación

A absoluta perda de valor do marco levou a casos como o desta imaxe: un alemán mostra a desvalorización do diñeiro empapelando unha parede con billetes dun marco, máis baratos que o papel de parede.

Sede do Reichsbank en Berlín, xuño de 1923: usuarios empregan maletíns para transportar o diñeiro recibido do banco.

O primeiro pago de reparacións en marcos ouro de agosto de 1921 marca o comezo dunha desvalorización exponencial do marco alemán, que pasou en novembro de 1921 a marcar un tipo de cambio de 330 marcos por cada dólar estadounidense. O montante total das reparacións ascendía a 132.000.000.000 marcos de ouro, unha cifra moi superior ao total das reservas de ouro alemás. A República de Weimar tratou entón de comprar divisas estranxeiras, pero pagando en bonos do tesouro público e en débedas comerciais, algo que propiciou unha desvalorización máis rápida do marco nos mercados financeiros mundiais.

A emisión de papel moeda sen apoio en ouro servira con grande éxito ao goberno da República de Weimar como ferramenta de "defensa", ao pagar as reparacións a poténcialas vencedoras con diñeiro depreciado, pero cando o mercado financeiro internacional decatouse da acelerada desvalorización do marco alemán a inicios de 1922, franceses, belgas, e británicos esixiron o pago en recursos naturais (madeira, carbón, trigo), impondo unha presión máis severa sobre a economía alemá.

Durante a primeira metade de 1922, o marco estabilizouse nun cambio ao redor dos 320 marcos por dólar estadounidense, algo acompañado de conferencias internacionais sobre as reparacións de guerra, incluída unha organizada en xuño de 1922 por J. P. Morgan, Jr., banqueiro estadounidense. Nestes encontros non se alcanzou ningunha solución factible que satisfixese dun lado a Francia e Gran Bretaña e polo outro aos Estados Unidos, os maiores acredores de Alemaña en virtude das débedas de guerra, polo que a inflación alemá disparouse, converténdose en hiperinflación, e o tipo de cambio do marco aumentou, até os 8000 marcos por dólar estadounidense en decembro de 1922, mentres o goberno alemán destinaba a maior parte dos seus ingresos ao pago de reparacións para evitar presións militares de Francia e Gran Bretaña. Aínda por riba, a abundancia de circulante causara unha rápida depreciación do diñeiro ao longo de 1922 ao momento que o custo de vida pasou de 41 a 685, é dicir, multiplicouse por dezaseis.

Como resultado, os prezos de artigos de consumo aumentaban aceleradamente en poucos días, tornando inservible o diñeiro emitido polas autoridades gobernamentais en Berlín. A poboación que dependía dun salario para vivir viuse en serias dificultades pois os prezos dos alimentos e servizos básicos aumentaban de prezo en cuestión de semanas, facendo imposible o aforro. Así mesmo, a urxencia de pagar reparacións causara que case todas as divisas dispoñibles no mercado quedasen en poder do goberno, o cal impedía ao alemán medio adquirir moeda estranxeira para protexerse da inflación.

Xunto con iso, a inflación causou a ruína de miles de aforristas que investiran o seu diñeiro depositándoo nos bancos, quedando a salvo deste risco tan só a minoría de persoas que posuía bens cuxo valor non era afectado pola inflación (xoias de metal precioso, inmobles, ou similares), polo cal gran parte da clase media alemá sufriu unha seria deterioración no seu nivel de vida. Así mesmo, nas grandes cidades como Berlín, Hamburgo, ou Múnic, así como nas zonas industriais como a Cunca do Ruhr, ocorrían períodos de escaseza de alimentos (e a súa consecuente subida de prezo) en tanto os produtores agrícolas rexeitaban tamén o diñeiro depreciado que se lles ofrecía.

Libro de gastos dunha ama de casa alemá en 1923. Nótese as cantidades de diñeiro indicadas na páxina esquerda e como se prescinde dos ceros na páxina dereita

Dada a urxencia de manter a vida económica, os concellos de cidades pequenas, caixas de aforro e empresas comerciais ou industriais emitiron documentos de papel denominados Notgeld (en alemán "diñeiro de emerxencia") para representar con eses papeis sumas de diñeiro, e logo, ao aumentar a deterioración da economía, representar artigos de consumo como madeira, carne, trigo, centeo, entre outros. O Notgeld, ao actuar como diñeiro a nivel local, aliviaba o uso do troco, que se tornaba pouco práctico nunha economía industrializada como a de Alemaña; mentres, o Notgeld supuña apenas unha solución de reducido alcance e que non resolvía o problema clave: a ausencia dunha moeda fiduciaria forte a nivel nacional e a acelerada depreciación do marco alemán.

En xaneiro de 1923, a situación volveuse aínda máis tensa coa Ocupación do Ruhr por tropas francesas e belgas, medida determinada polos gobernos de ambos os países para asegurarse o pago das reparacións de guerra en bens como o carbón, ferro, aceiro, ou madeira, xa que o marco alemán era rexeitable como medio de pago pois carecía de valor. Ante iso, os obreiros alemáns do Ruhr lanzáronse a unha folga xeral contra os ocupantes franceses, e o goberno en Berlín emitiu entón máis papel moeda para pagar salarios aos folguistas (que sumaban varios milleiros), o cal agravou máis a inflación en tanto o circulante recentemente emitido quedaba en Alemaña.

Aínda que as reparacións de guerra supuñan apenas un terzo do déficit do orzamento alemán de 1920 a 1923, o goberno alemán atopou nelas unha chiba expiatoria para xustificar a deterioración da economía, que xunto a banqueiros e especuladores acelerarían o proceso inflacionista na súa procura de beneficios.

Fin da inflación

Funcionarios alemáns colectando o papel moeda depreciado, xaneiro de 1924

A hiperinflación alcanzou o seu máximo en novembro de 1923, pero foi suprimida cunha nova moeda: o Reichsmark, que entrou en circulación o 15 de novembro de 1923. O goberno apoiouse nesta nova moeda, de valor fixo, finalmente aceptada, mentres se puxo fin á emisión de billetes.

Baixo inspiración do presidente do Banco Central, o economista Hjalmar Schacht, determinouse que era inviable continuar coa impresión de papel moeda que carecía de todo valor, e que os danos na economía alemá habían forzado a varias localidades a instituír mecanismos de troco, en tanto o diñeiro perdía significado.

A solución proposta por Schacht consistía en que o goberno impuxese unha hipoteca legal sobre as terras e bens industriais existentes no país, que servirían como apoio da nova moeda, por un valor total de 3.2 billóns de Rentenmark. Esta solución lembraba o rol dos fracasados asignados durante a Revolución Francesa, pero na Alemaña de 1920 xa había suficiente uso de papel moeda como para evitar as distorsións do século XVIII. Esta conversión impediu a emisión de máis papel moeda sen apoio, e solucionaba o problema da carencia de ouro que apoiase ao diñeiro como era común en todo o mundo antes do Crac do 29.

Consecuencias

Medalla conmemorativa da inflación. En alemán, pódese ler: O 1 de novembro de 1923, unha libra de pan custaba 3.000 millóns de marcos, unha libra de carne: 36.000 millóns, un vaso de cervexa: 4.000 millóns.

Aínda que a inflación terminou coa introdución do Rentenmark e a República de Weimar mantívose durante unha década máis, sinálase á hiperinflación como unha das razóns do ascenso do nazismo en Alemaña. Adolf Hitler, no seu libro Mein Kampf, realiza numerosas referencias á débeda alemá e ás consecuencias negativas que levou.

A inflación acrecentou as dúbidas sobre a eficacia das institucións liberais, especialmente entre a clase media que perdera gran parte da súa riqueza ao ser esta expresada en depósitos bancarios e bonos gobernamentais, vítimas das peores desvalorizacións. Así mesmo, produciu un forte resentimento cara aos banqueiros alemáns e os especuladores, moitos deles xudeus, aos que o goberno e a prensa culparon da inflación. A prosperidade dos especuladores en metais preciosos e inmobles, e a ruína financeira dos aforristas que conservaban diñeiro en efectivo, fixo que estes últimos empezasen a perder a fe nos mecanismos da democracia e o capitalismo, que non puideran protexelos do desastre.

A hiperinflación tivo un impacto significativo sobre a cultura alemá. Respecto diso, Bernd Widding (2001), observa que valores liberais como a frugalidade, o aforro de diñeiro e a confianza interpersoal, fixéronse cachizas. Segundo Bidding (2001), deuse paso a unha sociedade de tipo “can-come-can”, que beneficiaba aos usureiros, contrabandistas, arrendatarios de apartamentos e comerciantes polo miúdo, por ser os únicos sectores económicos que podían explotar a demanda de alimentos e vivenda para a debilitada clase media alemá. Igualmente, coa perda de ingresos nos fogares, as mulleres liberáronse sexualmente como un modo de asimilar a situación económica dos seus maridos.

O que demostra a hiperinflación na República de Weimar, é que a perda de confianza nos medios convencionais de intercambio económico rompe coa orde social. Desa maneira, o desmembramento do sistema monetario modificou o horizonte temporal dos alemáns (a súa preocupación polo presente é maior que polo futuro) polo que valores que son funcionais á estabilidade económica como o aforro, o préstamo e o crédito, perden sentido. Por iso, chegouse a cualificar á xeración afectada pola hiperinflación, como uns aventureiros, que serían a base do recrutamento das Forzas Militares que acompañaron as políticas expansionistas do Terceiro Reich.

Custo de selos en 1923

• 
  100 Marcos.
• 
  300 Marcos.
• 
  1000 Marcos.
• 
  2 millóns de Marcos
• 
  2 millóns de Marcos
• 
  10 millóns de Marcos.
• 
  10 mil millóns de Marcos.

Billetes en 1923

• 
  50 mil Marcos.
• 
  500 mil Marcos.
• 
  5 millóns de Marcos
• 
  50 millóns de Marcos.
• 
  Mil millóns de Marcos
• 
  5 mil millóns de Marcos.
• 
  5 billóns de Marcos.
• 
  100 billóns de Marcos.

Véxase tamén

Bibliografía

• Bernd Widdig, Culture and Inflation in Weimar Germany, University of California Press, 2001, ISBN 0-520-22290-3
• Gerald D. Feldman, The Great Disorder, Oxford University Press, 1997, ISBN 0-19-510114-6
• Theo Balderston, Economics and Politics in the Weimar Republic, (chapter 3 covers 1918-1923), Cambridge University Press, 2002, ISBN 0-521-77760-7
• Costantino Bresciani-Turroni, The Economics of Inflation (tradución ó inglés), Northampton, Reino Unido: Augustus Kelly Publishers, 1937, sobre a inflación alemá de 1919-1923.
• Karsten Laursen e Jorgen Pedersen, The German Inflation, North-Holland Publishing Co., Ámsterdam, 1964.
• Max Shapiro, The Penniless Billionaires, pages 170-224, New York Times Books, 1980, ISBN 0-8129-0923-2
• When Money Dies: The Nightmare of the Weimar Collapse, por Adam Fergusson

Outros artigos

• Papiermark