Jim Crawford

Jim Crawford, nado en Dunfermline (Fife) o 13 de febreiro de 1948 e finado en Tierra Verde (Florida) o 6 de agosto de 2002, foi un piloto de automobilismo escocés.

Jim Crawford

Biografía
Nacemento	13 de febreiro de 1948 Dunfermline, Reino Unido (pt)
Morte	6 de agosto de 2002 (54 anos) Tierra Verde, Estados Unidos de América (pt)
Causa da morte	insuficiencia hepática
Actividade
Ocupación	piloto de carreiras, piloto de Fórmula Un
Deporte	automobilismo
Traxectoria   Equipo Vehículo empregado - Team Lotus - King Racing (en)

Traxectoria

A súa primeira experiencia no automobilismo chegou ao volante dun Mini que pilotou en varias concentracións. Tras unha carreira sen éxito na Fórmula Ford, aterrou no equipo do seu amigo Stephen Choularton na Fórmula Atlántica, logo de demostrar unha gran promesa nun par de carreiras de Fórmula Libre en Croft. Pasou varios anos pilotando xunto a Choularton na SDC Racing na Fórmula Atlántica e foi descuberto por Lotus Cars que ofreceulles un test de condución.

Participou en dous Grandes Premios do Mundial de Fórmula 1, debutando o 19 de xullo de 1975. Tamén foi o vencedor do Campionato británico de Fórmula 1 de 1982. É notable por ser a 500ª persoa en comezar unha carreira no Campionato do Mundo de Fórmula Un.

Crawford trasladouse aos Estados Unidos a principios dos anos 80, terminando subcampión dúas veces na serie Can-Am. Terminou en cuarto lugar no seu debut na CART en Long Beach en 1984 e pasou a ser habitual nas 500 Millas de Indianápolis. Foi alí en 1987, na Indy 500, que Crawford sufriu un accidente na práctica que resultou en feridas graves nas pernas. Con todo, recuperouse o suficiente para volver ás 500 en 1988, liderando a carreira por unhas voltas. Unha picada lenta nunha roda o fixo baixar de 2º a 6º.

A última 500 de Crawford foi en 1993, aínda que fixo intentos sen éxito de cualificar vellos coches en 1994 e 1995.

500 Millas de Indianápolis de 1988

A carreira máis destacada de Crawford na Indy ocorreu en 1988. Logo de case un ano de rehabilitación das feridas nas pernas e pés, Crawford volveu para as 500 Millas de Indianápolis de 1988. Asinou con King Racing como compañeiro de equipo para Johnny Rutherford, pilotando un Buick. Foi un complemento de último minuto para o equipo, uníndose xusto o día antes da inauguración. Logrou pobres resultados durante as probas de tempo, percorrendo a pista de forma tranquila a finais do segundo día. Aínda estaba recuperándose das lesións nas súas pernas e camiñou o mes coa axuda dun caxato.

A carreira estaba dominada polo Penske Team, con todo, Crawford disputou durante toda a tarde, e foi o único piloto que ademais dos vehículos Penske liderou voltas durante a carreira. Crawford tomou o liderado preto da metade da carreira e liderou 8 voltas. fixo unha carreira altamente agresiva, entrando e saíndo do tráfico á vontade. Crawford marcou un ritmo vertixinoso durante a súa estadía no liderado, e correu no segundo posto ata a volta 194. A falta de seis voltas para meta, fixo un plano nos pneumáticos na curva 3. Ducked entrou en boxes para poñer pneumáticos novos, pero o equipo tivo dificultades e perdeu varios segundos. Perdeu unha volta e terminou 6º. Foi o mellor acabado no momento para o motor Buick V-6 Indy, e Crawford foi eloxiado polo seu grande esforzo.

Anos posteriores

Crawford regresou a Indy en 1989 con altas expectativas logo da súa actuación de 1988. Clasificouse 4º, o máis alto dos equipos non Chevrolet, pero abandonou por problemas mecánicos o día da carreira.

En 1990, Crawford uniuse ao equipo Menard e durante a práctica sufriu un espectacular accidente. Trompeou e golpeou contra o muro na curva 1, logo elevouse entre 3 e 4´5 metros sobre o chan. Non resultou gravemente ferido. Terminou 15º na carreira.

A aparición máis notable de Crawford na Indy foi en 1992. Crawford reincorporouse ao equipo de King Racing, como compañeiro de equipo a Roberto Guerrero, pilotando novamente o Buick con motor V-6. Crawford e Guerrero lideraron as táboas de velocidade durante toda a práctica, e Crawford fixou un récord histórico de 375 km/h. Ambos pilotos eran favoritos para a pole position, pero na mañá do día de pole, Crawford rebentou o motor. A choiva desprazou a cualificación ao día seguinte, o que lle deu tempo ao equipo para montar un novo motor. Con todo, o segundo día, tamén rebentou o novo motor e perdeu a oportunidade de clasificarse durante a rolda. Cualificou o sexto máis rápido, pero como clasificado o segundo día, aliñouse o 21º. O día da carreira, comezou ben desde o inicio, pero estrelouse na volta 75.

A carreira de 1988 acabaría sendo o mellor final de Crawford na Indy (6ª), o seu último comezo foi en 1993. Non puido clasificarse en 1994-1995 e retirouse da condución.

Vida persoal

Logo da retirada das carreiras, Crawford viviu en St. Petersburgo, Florida, onde comprou un barco de pesca que usou para alugar. Morreu en 2002 de insuficiencia hepática. Sobreviviuno a súa segunda esposa Annie e os seus fillos do seu primeiro matrimonio, Geoffrey e Emily.

Rexistro de carreiras

Resultados completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	Pos.	Pts
1975	John Player Special Team Lotus	Lotus 72F	Ford Cosworth DFV	ARX	BRA	RSA	ESP	MON	BEL	SWE	NED	FRA	GBR Ret	ALE	AUT	ITA 13	USA	NC	0

Resultados completos na Fórmula 1 fora do campionato

(clave)

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3
1975	John Player Special Team Lotus	Lotus 72E	Ford Cosworth DFV	ROC	INT NTS	SUI

Resultados nas carreiras de American Open Wheel

(clave)

PPG Indycar Series

(clave) (carreiras en grosa indican pole position)

Anor	Equipo	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	Ranq.	Puntos
1984	Ed Wachs Motor Sports	LBH 4	PHX	INDY NSC	MIL	POR	MEA 21	CLE	MCH	ROA	POC	MDO	SAN	MCH	PHX				27º	12
	H&R Racing															LAG 23	CPL
1985	Wysard Racing	LBH 4	INDY 16	MIL NTS	POR	MEA 9	CLE 13	MCH	ROA	POC	MDO								20º	16
	Canadian Tire Racing											SAN 20	MCH	LAG
	Pace Racing														PHX 15	MIA 16
1986	March Engineering	PHX	LBH	INDY 29	MIL	POR	MEA	CLE	TOR	MCH	POC	MDO	SAN	MCH	ROA	LAG	PHX	MIA	NC	0
1987	Patrick Racing	LBH	PHX	INDY NSC	MIL	POR	MEA	CLE	TOR	MCH	POC	ROA	MDO	NAZ	LAG	MIA			NC	–
1988	King Racing	PHX	LBH	INDY 6	MIL	POR	CLE	TOR	MEA	MCH	POC	MDO	ROA	NAZ	LAG	MIA			27º	8
1989	King Racing	PHX	LBH	INDY 19	MIL	DET	POR	CLE	MEA	TOR	MCH	POC	MDO	ROA	NAZ	LAG			47º	0
1990	Team Menard	PHX 19	LBH	INDY 15	MIL	DET	POR	CLE	MEA	TOR	MCH	DEN	VAN	MDO	ROA	NAZ	LAG		36º	0
1991	King Racing	SRF	LBH	PHX	INDY 26	MIL	DET	POR	CLE	MEA	TOR	MCH	DEN	VAN	MDO	ROA	NAZ	LAG	50th	0
1992	King Racing	SRF	PHX	LBH	INDY 25	DET	POR	MIL	NHA	TOR	MCH	CLE	ROA	VAN	MDO	NAZ	LAG		56º	0
1993	King Racing	SRF	PHX	LBH	INDY 24	MIL	DET	POR	CLE	TOR	MCH	NHA	ROA	VAN	MDO	NAZ	LAG		49º	0
1994	Riley & Scott	SRF	PHX	LBH	INDY DNQ	MIL	DET	POR	CLE	TOR	MCH	MDO	NHA	VAN	ROA	NAZ	LAG		NC	–
1995	Hemelgarn Racing	MIA	SRF	PHX	LBH	NAZ	INDY NSC	MIL	DET	POR	ROA	TOR	CLE	MCH	MDO	NHA	VAN	LAG	NC	–

500 Millas de Indianápolis

Ano	Chasis	Motor	aída	Final	Equipo
1984	Theodore 83	Ford Cosworth DFX	NSc		Ed Wachs Motor Sports
1985	Lola T900	Ford Cosworth DFX	27	16	Wysard Racing
1986	March 86C	Buick	26	29	Team ASC
1987	March 86C	Buick	Injured		Patrick Racing
1988	Lola T87/00	Buick	18	6	King Racing
1989	Lola T87/00	Buick	4	19	King Racing
1990	Lola T89/00	Buick	29	15	Team Menard
1991	Lola T91/00	Buick	8	26	King Racing
1992	Lola T92/00	Buick	21	25	King Racing
1993	Lola T93/00	Chevrolet 265C	31	24	King Racing
1994	Lola T91/00	Buick	NSC		Riley & Scott
1995	Lola T92/00	Buick	NSC		Hemelgarn Racing