Lago Mälar

O lago Mälar (s. Malaren, "O Mälar") é o terceiro lago de auga doce máis grande de Suecia, tras o Vänern e o Vättern. A súa superficie é de 1 140 km² e a súa parte máis profunda ten 64 m. O Mälaren esténdese 120 quilómetros de leste a oeste. O lago drena, dende o suroeste cara ao nordés, ao mar Báltico a través das súas saídas naturais nos ríos Norrström e Söderström (que flúen cara a illa de Stadsholmen), e a través das saídas artificiais da canle de Södertälje e da vía fluvial de Hammarbyleden. A baía máis ao leste do Mälar, no centro de Estocolmo, chámase Riddarfjärden. O lago está situado en Svealand e limita coas provincias de Uppland, Södermanland, Närke e Västmanland. As súas dús illas máis grandes son Selaön (91 km²) e Svartsjölandet (79 km²).

Lago Mälar

(sv) Mälaren
Tipo	lago
Localización
País da cunca	Suecia
División administrativa	condado de Estocolmo, Suecia, condado de Uppsala, Suecia, Condado de Västmanland, Suecia e condado de Södermanland, Suecia
59°30′N 17°12′L
Afluentes	Arboga River (en) ,Kolbäcksån (pt) ,Eskilstunaån (en) ,Svartån (Västmanland) (pt) ,Enköpingsån (en) ,Fyrisån (pt) ,Hedströmmen (en) ,Sätraån (en) ,Råckstaån (en) ,Turingeån (en)
Efluente do lago	Norrström (pt)
Conca hidrográfica	Norrström basin (en)
Características
Altitude	0,7 m
Profundidade	64 m
Dimensións	65 () × 120 () km
Perímetro	1.172 km
Superficie	1.072 km²
Superficie da cunca hidrográfica	21.460 km²
Medicións
Volume físico	14.300.000.000 m³

Os asentamentos da era viquinga de Birka, na illa de Björkö, e de Hovgården, na illa de Adelsö, foron declarados Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1993, ao igual que o Palacio de Drottningholm na illa de Lovön. O túmulo de Björn Järnsida atópase na illa de Munsö.

Etimoloxía

O nome Mälar deriva da palabra do antigo nórdico mælir, que aparece en rexistros históricos na década de 1320 e significa grava grosa. Anteriormente coñecíase polo nome de Lǫgrinn, que en antigo nórdico significa "o lago".

Xeoloxía

A finais da derradeira idade de xeo hai uns 11 000 anos, gran parte do norte de Europa e Norteamérica estaba cuberta por inlandsis de ata 3 quilómetros de espesor. Ao final da idade de xeo, cando os glaciares retrocederon, a eliminación do peso da terra deprimida levou a un axuste posglacial. Inicialmente o axuste foi rápido, duns 7,5 cm/ano. Esta fase durou uns 2 000 anos, e tivo lugar mentres se retiraba o xeo. Unha vez que se completou a desglaciación, a elevación reducíuse a uns 2,5 cm/ano, e decreceu exponencialmente posteriormente. No presente, as taxas de elevación típicas son de 1 cm/ano ou menos, e os estudos suxiren que o axuste continuará durante outros 10 000 anos. A elevación total dende finais da desglaciación pode ser de ata 400 metros.

Na era viquinga o Mälar aínda era unha baía do mar Báltico, e os barcos podían navegar ata o interior de Suecia. Birka estaba convenientemente preto das rutas comerciais a través da canle de Södertälje. Debido ao axuste posglacial, a canle e a boca da baía de Riddarfjärden fixéronse tan pouco profundos ao redor do ano 1200 que os barcos tiñan que descargar preto das entradas, e progresivamente a baía foi converténdose nun lago. O declive de Birka e a posterior fundación de Estocolmo no momento no que se bloqueou Riddarfjärden debéronse en parte ao axuste posglacial que cambiou a topografía da conca do Mälar. A superficie do lago no presente está de media a uns 0,7 metros sobre o nivel do mar.

Ecoloxía

Peixes e crustáceos

O Mälar ten 33 especies autóctonas de peixes, sendo o lago máis rico de Suecia en peixes. Ademais introducíronse especies como a troita lacustre americana ou o salmón atlántico. Das especies autóctonas 8 están na lista vermella da IUCN. Entre as especies nativas máis comúns están o lucio, a perca común, a vermella, a brema, o alburno, a lota e a tenca.

O Mälar foi o primeiro lago sueco afectado pola afanomicose, xa no ano 1907. Os barcos que navegaban con cangrexos de río na súa carga propagaron a praga máis ao interior do lago. A moi boa poboación de cangrexo nobre do Mälar exitinguíuse en pouco tempo. Dende entón introducíuse o cangrexo sinal no lago.

Castores

Dende hai anos hai varias colonias de castores ao redor do Mälar e nas súas illas. Por exemplo en Kärsön, unha illa preto do límite occidental de Estocolmo poden verse mordeduras de castores e árbores talados por eles. Tamén nas partes centrais de Estocolmo, como Essingeöarna, Långholmen e Hammarby Sjöstad hai castores.

Paxaros

Os paxaros máis comúns no Mälar son tamén os máis comúns no Báltico. En 2005 realizouse un inventario e as dez especies máis numerosas foron o carrán común, a gaivota arxéntea, a gaivota chorona, a gaivota cana, o lavanco, o parrulo cristado, o ganso do Canadá, o ollodourado, a gaivota escura e o bilurico bailón. No Mälar tamén se reproducen aves menos comúns como o pigargo, o ganso bravo, o ganso sangano, a movella ártica, o mergo cristado e o pato frisado, algunhas das cales están moi ameazadas no lago. Alí aniñan tamén, dende 1994, corvos mariños grandes da subespecie P. c. sinensis. En 2005 contáronse 23 colonias con 2 178 niños, tendo a máis grande delas 235 niños.