Leito oceánico
Considérase como leito oceánico ó manto de terra que se atopa no fondo dos océanos. Tamén pode ser chamado relevo do mar, relevo submarino ou relevo oceánico.
Estrutura oceánica
editar
A maioría dos océanos posúen unha estrutura común, creada por varios fenómenos físicos, maioritariamente do movemento das placas tectónicas e sedimentos de varias fontes. A estrutura dos océanos, comezando a partir dos continentes, iníciase coa plataforma continental, o noiro continental, que é unha zona previa ó océano profundo, até chegar á chaira abisal. Existen diversos accidentes no fondo oceánico que proveñen na súa maioría de relevos residuais de orixe volcánica ou tectónica, como as illas volcánicas, atois, guyots e que foron erosionados na superficie e/ou afundidos pola subsidencia coa expansión das placas oceánicas.
A dorsal oceánica é unha franxa montañosa que atravesa todos os océanos entre os continentes, a cal xeralmente é acompañado dun val central, que vén constituír unha especie de fosa tectónica que se vai separando a medida que pasa o tempo xeolóxico. Así, o fondo oceánico vaise ampliando ó longo das dorsais (pola diverxencia ou separación a ambos os dous lados desas dorsais) e ese movemento expansivo das placas oceánicas é contrarrestado nos bordos ó atoparse cunha placa continental que frea o seu avance, producíndose unha fosa oceánica ó longo da liña de converxencia. Así, as fosas oceánicas, veñen ser unha boa proba do desprazamento das placas: estas fosas sitúanse entre as placas oceánicas que se van afundindo e as placas continentais que se levantan formando cordilleiras, como sucede coa Cordilleira dos Andes en América do Sur. De feito, a longa cordilleira dos Andes veuse formando polo pulo da placa do océano Pacífico, polo que xunto a dita cordilleira, a pouca distancia da costa, preséntase unha profunda fosa, co que a diferenza de altitude entre o punto máis profundo da mesma e o cumio do Aconcagua vén ser de máis de 15 km.
As illas volcánicas son creadas pola actividade volcánica, entrando en erupción de xeito periódico, moitas veces preséntanse cando as placas tectónicas se moven sobre o punto eruptivo chamado punto quente formándose un rosario de illas nunha dirección determinada, sendo a máis recente a que se atopa sobre devandito punto quente e as máis antigas as que se atopan máis afastadas. En áreas con actividade volcánica e as fosas oceánicas, existen fontes hidrotermais, as cales liberan unha gran cantidade de presión, auga quente e químicos á auga fría da zona abisal o cal xera a existencia dunha fauna abisal con propiedades bioluminiscentes.
A auga do océano está dividida en diversas capas, cada unha posúe características particulares de salinidade, presión, temperatura e vida mariña, de acordo á súa profundidade son chamadas zona batial, peláxica e abisal.