Nicolao I de Montenegro
Nicolao I Mirkov Petrović-Njegoš (en montenegrino: Никола I Мирков Петровић-Његош), nado en Njeguši o 7 de outubro de 1841 e finado en Antibes o 1 de marzo de 1921,[1] foi Príncipe de Montenegro de 1860 a 1910 e o único Rei de Montenegro de 1910 a 1918.
Traxectoria
editarNicolao naceu na aldea de Njeguši, a antiga residencia da Casa Real de Petrović.[2] O seu pai, Mirko Petrović-Njegos, un célebre guerreiro de Montenegro, era irmán de Danilo I de Montenegro, que non deixou descendencia masculina. Despois de 1696, cando a dignidade da Vladika, ou bispo-príncipe, tornouse hereditaria na familia Petrović, o poder soberano descendera de tío para sobriño, o Vladika pertencente á orde do clero negro (ou sexa, o clero monástico), que son prohibidos de se casar.
O cambio foi introducido por Danilo II, que declinou do múnus episcopal, casou e declarou o principado hereditario na liña masculina directa. Cando Mirko Petrović-Njegos renunciou a súa pretensión ao trono, seu fillo foi nomeado herdeiro.
O príncipe Nicolao, que fora adestrado desde a infancia en exercicios marciais e atléticos, pasou unha parte da súa infancia adiantada en Trieste na casa da familia Kustic, a cal súa tía, a princesa Darinka, esposa de Danilo II, pertencían. A princesa foi unha ardorosa defensora da cultura francesa, e pola súa suxestión o mozo herdeiro do Vladikas foi enviado para o Lycée Louis-le-Grand, en París.
Príncipe de Montenegro
editarAínda estaba en París cando, por mor do asasinato do seu tío Danilo II, sucedeuno como príncipe (13 de agosto de 1860). En novembro de 1860 casou con Milena Vukotic, filla de Petar Vukotic.
No período de paz que se seguiu, realizou unha serie de forzas militares, reformas administrativas e educativas. O país foi envolvido nunha serie de guerras co Imperio Otomán entre 1862 e 1878. En 1867 coñeceu o emperador Napoleón III en París e, en 1868, realizou unha viaxe á Rusia, onde recibiu afectuosas benvida do tsar Alexandre II. Máis tarde visitou Berlín e Viena.
Rei de Montenegro
editar
En 1900 asumiu o status de Alteza Real. Deu a Montenegro a súa primeira Constitución, en 1905, a consecuencia de presións dunha poboación ávida por máis liberdade. Tamén introduciu a liberdade de prensa e o código penal. En 1906 creou a moeda de Montenegro, o perper montenegrino. No 28 de agosto de 1910, durante a celebración do seu xubileu, asumiu o título de rei. Foi ao mesmo tempo Mariscal do exército ruso, unha honra nunca antes revisada a calquera estranxeiro, excepto o duque de Wellington.
Tras a primeira guerra mundial,[2] Montenegro foi unida coas outras terras eslavas do Sur, para formar o Reino dos Serbios, Croatas e Eslovenos, que foi renomeado Iugoslavia en 1929. Nicolao partiu para o exilio en Francia en 1918, mais continuou a reclamar o trono até súa morte en Antibes tres anos despois. Foi enterrado na Italia. En 1989 os restos de Nicolao, súa esposa Milena e dúas dos seus doce fillos foron trasladados para Montenegro.
Fillos
editar
Cinco das súas fillas casaron con príncipes e reis, dando a Nicolao o apelido de "o sogro de Europa", un alcume que compartiu con Cristián IX de Dinamarca.[3]
- Zorka de Montenegro, nada Ljubica (Cetinje, 23 de decembro de 1864 - Cetinje, 28 de marzo de 1890) casou con Petar Karađorđević (que trala súa morte tornaríase o Rei D. Pedro I, Rei dos Serbios, Croatas e Eslovenos, que se tornou Iugoslavia, e anexou Montenegro);
- Militza de Montenegro (Cetinje, 26 de xullo de 1866 - Alexandria, Exipto, 5 de setembro de 1951) foi casada co Gran Duque Pedro Nikolaevich de Rusia, irmán do Gran Duque Nicolao Nikolaevich de Rusia;
- Anastasia de Montenegro (Cetinje, 4 de xaneiro de 1868 - Antibes, Francia, 15 de novembro de 1935) (tamén coñecida como Princesa Stana) casou por primeira vez con Xurxo, duque de Leuchtenberg, e, tralo divorcio, co Gran Duque Nicolao Nikolaevich de Rusia;
- Marica de Montenegro (Cetinje, 29 de marzo de 1869 - San Petersburgo, Rusia, 7 de maio de 1885);
- Danilo de Montenegro (Cetinje, 29 de xuño de 1871 - Viena, Austria, 24 de setembro de 1939) casou coa duquesa Xuta (máis tarde coñecida como Militza) de Mecklemburgo-Strelitz. Non tiveron fillos;
- Helena de Montenegro (Cetinje, 8 de xaneiro de 1873 - Montpellier, Francia, 28 de novembro de 1952) tornouse raíña da Italia, Elena, muller de Vítor Manuel III de Italia;
- Ana (Cetinje, 18 de agosto de 1874 - Montreux, Suíza, 22 de abril de 1971), casou co príncipe Francisco Xosé de Battenberg, mais permaneceu sen fillos;
- Sofia (Cetinje, 2 de maio de 1876 - Cetinje, 14 de xuño de 1876);
- Mirko de Montenegro (Cetinje, 17 de abril de 1879 - Viena, Austria, 2 de marzo de 1918) casou con Natalia Konstantinović, unha prima de Alexandre Obrenović, e tivo un fillo, o príncipe Miguel de Montenegro;
- Xenia de Montenegro (Cetinje, 22 de abril de 1881 - París, Francia, 10 de marzo de 1960);
- Vira (Rijeka, Croacia, 22 de febreiro de 1887 - Antibes, Francia, 31 de outubro de 1927);
- Pedro de Montenegro (Cetinje, 10 de outubro de 1889 - Meran, Italia, 7 de maio de 1932), casou con Violet Wegner en 1924 (trasla conversión á fe ortodoxa seu nome pasou a ser Ljubica). Non tiveron fillos.
Notas
editar- ↑ http://www.biografiasyvidas.com/biografia/n/nicolas_i_montenegro.htm
- ↑ 2,0 2,1 "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 15 de febreiro de 2016. Consultado o 12 de febreiro de 2016.
- ↑ http://www.lefigaro.fr/voyages/2012/10/26/03007-20121026ARTFIG00665-balade-princiere-au-montenegro.php
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Marco Houston, Nikola & Milena. King & Queen of the Black Mountain, Leppi Publication, Londres, 2003 (ISBN 0-9521644-4-2)
- Michel Sementéry, La Descendance de Nicolas Ier, Roi du Monténégro, Éditions Christian, París, 1985 (OCLC 461970780)
Outros artigos
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Nicolao I de Montenegro  |