Praza de touros de Melilla
A praza de touros de Melilla, tamén coñecida como mesquita da praza de touros, é unha praza de touros de Melilla, España. É unha das nove prazas de touros de África, xunto con Tánxer, Luanda, Orà, Uchda, Vila Sanjurjo e Maputo, e é a única activa no continente.[1][2] De estilo neobarroco, está situada no expansión modernista, que forma parte do Conxunto Histórico-Artístico da Cidade de Melilla, Ben de Interese Cultural.[3][4][5]
| Praza de touros de Melilla | |
|---|---|
 | |
| Coordenadas | 35°17′21″N 2°56′32″O / 35.28918, -2.94233 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Historia
editarConstruída en estilo neobarroco nos terreos do desmantelado outeiro de San Lorenzo, onde a principios do século XX apareceu unha necrópole datada entre os séculos I e II, segundo o proxecto do equipo de arquitectos dirixido por Alejandro Blond Gonzaléz e integrado tamén por Manuel Sainz de Vicuña, Federico Faci, Jenaro Cristos e José Varela[6] entre o 17 de xaneiro de 1946, ano no que traballou no praza, e o 6 de setembro de 1947, data da súa inauguración. A praza foi bendicida polo vigairo eclesiástico Carrasco, co comandante xeral de Melilla Rada e o alcalde Fernando Álvarez Claro o día da súa inauguración. O primeiro encerro celebrouse o 8 de setembro de 1946 e a inauguración oficial tivo lugar un ano despois, o 6 de setembro de 1947, coa presenza do Alto Comisionado de España en Marrocos, o tenente xeneral José Enrique Varela Iglesias.[3][7][8][9] Para este acto deuse a coñecer nos carteis a Gitanillo de Triana, Manuel Rodríguez Manolete e Pepín Martín Vázquez e touros da gandería Santa Coloma-Joaquín Buendía. Manolete, con todo, non chegou a actuar en Melilla pola súa morte na praza de touros de Linares uns días antes, o 28 de agosto. Tamén foi despedido o toureiro Pepín Martín Vázquez. Por iso, anunciouse entón o cartel inaugural con Domingo Ortega, Gitanillo de Triana, Luis Miguel Dominguín e Agustín Parra Parrita. Os primeiros trofeos entregados na praza foron en Domingo Ortega conseguido que para o seu traballo obtivo dúas orellas, un rabo e unha pata; Dominguín conseguiu dúas orellas e rabo con dúas voltas na area no seu primeiro touro, pero foi colleitado ao sete da tarde, sendo o primeiro espada ferido na praza africana.[3][10]
Nas festas patronais de 1949, o crego Fernández bendiciu a súa capela, coa imaxe da Virxe do Perpetuo Socorro. O xornalista taurino Gregorio Corrochano chamouno como a Mesquita do Toureo.[3][11][12][13][14][15]
Descrición
editarEstá construída con pedra local e ladrillo para os muros de carga e vigas de ferro e tella vermella para a cuberta.[16][17] É de planta circular, cun só anel en dúas plantas e tres entradas monumentais, ás que se accede despois de subir unhas escaleiras ou ramplas para superar o desnivel. Ten unha capacidade de 8.000 espectadores e está clasificada como de segunda categoría.[3][7][18][19]
Notas
editar- ↑ "Una nueva vida para la última plaza de toros de Marruecos". elfarodeceuta.es. Consultado o 10 de xuño de 2019.
- ↑ A.Reglero, L. "La Mezquita del Toreo, último baluarte de la tauromaquia en África". www.larazon.es (en castelán). Consultado o 22 de agosto de 2018.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Ricardo Fernández Sánchez. "La verdadera y completa historia de la plaza de toros de Melilla, la Mezquita del Toreo".
- ↑ "Real decreto 2751/1986, de 5 de diciembre por el que se declara Bien de Interés Cultural, con la categoría de Conjunto Histórico, una zona de la ciudad de Melilla" (PDF). Boletín Oficial del Estado (15): 1289–1390. 17 de xaneiro de 1987. ISSN 0212-033X.
- ↑ "PT". El Telegrama. 31/7/58.
- ↑ Bravo Nieto, Antonio (1997). La ciudad de Melilla y sus autores, Diccionario biográfico de arquitectos e ingenieros (finales del siglo XIX y primera mitad del XX) (en castelán). Málaga: SEYER. p. 174-175. ISBN 84-87291-81-3. Consultado o 21 de agosto de 2017.
- ↑ 7,0 7,1 Bravo, Antonio; Nieto (2008). Modernismo y Art Decó en la arquitectura de Melilla. Badalona: Ediciones Bellaterra-UNED Melilla. ISBN 978-84-7290-428-6.
- ↑ "Plaza de Toros" (PDF). Melilla. 17 de maio de 2018.
- ↑ "Vida y muerte del 'Fuerte de San Lorenzo' en Melilla". El Reto Histórico (en castelán). 4 de outubro de 2016. Consultado o 14 de xullo de 2018.
- ↑ Nieto, Luis. "La Mezquita que no pudo inaugurar Manolete". Diario de Jerez (en castelán). Consultado o 6 de setembro de 2018.
- ↑ "La verdadera y completa historia de la plaza de toros de Melilla, la Mezquita del Toreo. SUR.es". www.diariosur.es. Consultado o 5 de maio de 2018.
- ↑ Historia de Melilla a través de sus calles y barrios. Asociación de Estudios Melillenses. 1997.
- ↑ Bravo Nieto, Antonio; Bendahán, Marcelo (2008). Guía del Modernismo en Melilla (en Español-inglés). MAESTRO BOOKS. ISBN 978-90-809396-4-6.
- ↑ Reglero, Luis Ángel (3 de setembro de 2017). "La Mezquita del Toreo, último baluarte de la tauromaquia en África". Consultado o 24 de febreiro de 2018.
- ↑ Japón, Lorena. "El espectáculo taurino de estas Fiestas Patronales, a la espera de que el nuevo Gobierno tome una decisión" (Melilla Hoy) (en castelán). Consultado o 17 de xullo de 2019.
- ↑ Bravo Nieto, Antonio (1996). "VI". La construcción de una ciudad europea en el contexto norteafricano. Arquitectos e ingenieros en la Melilla Contemporánea (PDF) (en castelán). Málaga: Ciudad Autónoma de Melilla Consejería de Cultura, Educación, Juventud y Deporte Universidad de Málaga-SEYER. p. 661. ISBN 84-87291-68-6. Consultado o 12 de xullo de 2017.
- ↑ Camacho Martínez, Rosario (2005). "Imagen de Melilla en la arquitectura contemporánea". En A. Bravo Nieto y Pilar Fernández Uriel (dir.). Historia de Melilla. Melilla: Ciudad Autónoma de Melilla, Consejería de Cultura y Festejos. ISBN 84-95110-25-3.
- ↑ Lechado Granados, Mª del Carmen; Melero Pascual, Julia; Cabanillas Gutiérrez, Gustavo; Amar Salat, Karima; Atencia Andreu, Ana; Mimón Bouzbib, Dunia (2015). MELILLA GUÍA TURÍSTICA. Galland Books. p. 75. ISBN 978-84-16200-16-0.
- ↑ Bravo Nieto, Antonio (2002). Guía de Melilla. León: EDITORIAL EVERGRAFICAS S.L. p. 69. ISBN 84-241-9300-8.