Provincia de Groninga

Provincia de Groninga
	Grinslân (fy)
	Bandeira Brasón
Himno	Grönnens Laid (en)
Epónimo	Groninga - Groningen
Localización
	53°15′29″N 6°44′16″L / 53.258055555556, 6.7377777777778
Estado	Reino dos Países Baixos
País	Países Baixos
Capital	Groninga - Groningen
Contén a división administrativa	Appingedam (pt) ; Bedum (–2019); Bellingwedde (pt) (–2018) ../... 30+
Poboación
Poboación	582.728 (2013) (196,87 hab./km²)
Lingua usada	lingua neerlandesa
Xeografía
Superficie	2.960 km²
Comparte fronteira con	Frisia ; Leer (pt) ; Baixa Saxonia ; Drenthe ; Emsland (pt)
Organización política
• Comisario	René Paas (pt)
Identificador descritivo
Fuso horario	UTC+01:00
ISO 3166-2	NL-GR
Código NUTS	NL11
Sitio web	provinciegroningen.nl

Para a cidade véxase: Groninga.

Groninga^[1] (en neerlandés, Groningen, e en baixo saxón, Grunnen) é unha das doce provincias que conforman o Reino dos Países Baixos. Do mesmo xeito que as demais provincias, está gobernada por un comisario designado polo monarca e unha cámara lexislativa elixida mediante sufraxio universal. A capital é a cidade de Groninga. Limita coas provincias de Drenthe e Frisia, o Estado federado alemán de Baixa Saxonia e o mar de Wadden.

Unha das infraestruturas máis importantes é a canle Van Starkenborghkanaal, que une varias cidades da provincia como: Stroobos, Grijpskerk, Zuidhorn, Noordhorn, Aduard e Groninga

As fontes de ingresos predominantes son a agricultura e a extracción de gas natural, principalmente na vila de Slochteren. A extracción ás veces causa pequenos tremores de terra.

É tamén coñecida como Stad en Ommelanden, que significa "cidade e terras circundantes". Algúns groningueses falan dialectos do baixo saxón.

Notas

↑ Goretti Sanmartín Rei et al. Servizo de Normalización Língüística, Universidade da Coruña, ed. Criterios para o uso da lingua (PDF). p. 130. ISBN 84-9749-199-8. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de setembro de 2013. Consultado o 14 de abril de 2014.

Véxase tamén

[1] Goretti Sanmartín Rei et al. Servizo de Normalización Língüística, Universidade da Coruña, ed. Criterios para o uso da lingua (PDF). p. 130. ISBN 84-9749-199-8. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 26 de setembro de 2013. Consultado o 14 de abril de 2014.

[1]