Serbia de Nedić
A Serbia de Nedić (en serbio latino: Nedićeva Srbija, serbio cirílico Недићева Србија), tamén coñecida como Goberno de Salvación Nacional, foi o nome co que se coñeceu o estado serbio baixo a ocupación militar da Alemaña nazi, durante a segunda guerra mundial, despois da invasión de Iugoslavia.
| ||||
| Localización | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Capital | Belgrado  | |||
| Poboación | ||||
| Lingua oficial | lingua serbia | |||
| Datos históricos | ||||
| Creación | 1 | |||
| Disolución | 1944 | |||
| Organización política | ||||
| Membro de | ||||
Historia
editarNo curso da segunda guerra mundial, o 6 de abril de 1940, tropas alemás, italianas, húngaras e búlgaras invadiron o Reino de Iugoslavia e, en poucos días, o goberno capitulou (18 de abril).[1]
Iugoslavia desapareceu, desmembrada entre os seus veciños. O III Reich, que se consideraba herdeiro dos pretendidos dereitos históricos austríacos, anexionou o sur de Estiria (Steiermarke), e a parte de Carintia (Kärnten) que estaban integradas en Eslovenia; ademais, anexionou a Voivodina (parte do Banato serbio) que, formalmente, foi parte do protectorado alemán de Serbia.
Italia fixo realidade unha antiga aspiración do seu vello irredentismo, incorporando a outra provincia eslovena, Carniola (incluíndo a cidade de Liubliana, capital de Eslovenia), máis unha boa parte do litoral dálmata (a zona entre Zadar [Zara] e Split [Spalato], pertencente a Croacia, e Kotor [Cattaro], de Montenegro) e a rexión de Kosovo (Serbia), que foi incorporada á súa colonia albanesa.
Os búlgaros obtiveron a Macedonia iugoslava, excepto unha pequena porción que se uniu á Albania italiana (que ademais recuperou a súa saída ao Exeo, a costa de Grecia).
E os húngaros quedaron con varias zonas fronteirizas do norte (o extremo oriental de Eslovenia, o triángulo formado entre os ríos Drava e Danubio, que pertencía a Croacia), máis a rexión de Bačka (a outra parte do Banato serbio).
Sobre solo iugoslavo só permaneceron dous estados teoricamente independentes. Croacia, que rompera os seus lazos con Belgrado ao producirse a invasión, constituíuse como reino, con inclusión da Eslavonia oriental (que pasara anteriormente a Serbia), é dicir, todo o territorio entre o Sava e o Drava, até as aforas de Belgrado, e de Bosnia-Herzegovina (pero sen a parte do litoral dálmata que pasara a Italia), gobernado ditatorialmente polo Poglavnik (Caudillo) Ante Pavelić.[2]
E ao leste quedou unha reducida Serbia, que recobrou unha sombra de soberanía baixo a protección alemá e o goberno autoritario do colaboracionista xeneral Milan Nedić (a chamada Serbia de Nedić), que incluía a Voivodina.[3]
Pero nesta parte do Banato os ocupantes alemáns estableceron unha rexión autónoma, practicamente independente, cun goberno entregado á minoría alemá autóctona, que se puxo incondicionalmente ás ordes do III Reich.[4]
-
1941 -
1941-1944
Administración
editar
O estado estaba encabezado polo xeneral serbio Milan Nedić, baixo o mando militar alemán e co o nome oficial de Vlada Nacionalnog Spasa (Влада Националног Спаса, ou Goberno de Salvación Nacional), entre 1941 e 1944 e, debido a iso, recibe os nomes informais de réxime de Nedić [5] ou Serbia de Nedić.[6]
Xeograficamente, o novo goberno administraba un territorio formado pola maior parte de Serbia Central, o sector norte de Kosovo, en torno a Kosovska Mitrovica, e a rexión autónoma do Banato,[7] que se mantivo baixo o mando da minoría étnica alemá que vivía alí.
Este goberno serbio foi, a pesar das súas afirmacións de ser o dun estado independente, durante todo o período, de facto, estivo subordinado a unha administración militar alemá coñecida como a Administración Militar en Serbia (en alemán, Militärverwaltung em Serbien, en serbocroata Војна управа у Србији / Vojna uprava u Srbiji ).
O goberno militar estableceuse 1941, despois de varios meses de ocupación de Iugoslavia polo Eixe.[8][9][10]
Incapaz de opoñerse ás ordes alemás, o xeneral Nedić va permitiu a existencia de campos de concentración no seu territorio. En total, calcúlase que aproximadamente 80.000 persoas morreron nestes campos.
Liberación
editarComo noutros lugares da Europa ocupada, as duras condicións impostas polos alemáns provocaron a aparición da resistencia antifascista, que foi adquirindo progresiva importancia. Esta resistencia non tardou en manifestarse en Iugoslavia; ao principio, en forma de sabotaxes e, máis tarde, dun poderoso movemento guerrilleiro. Nun primeiro momento a iniciativa correspondeu aos chetniks, patriotas serbios monárquicos dirixidos polo coronel Draza Mihailović, que actuaban apoiados polos británicos. Pero, tras a invasión alemá da URSS, en 1941, foron os comunistas quen asumiron un maior protagonismo e mantiveron o peso dunha guerra sen cuartel.
Dirixidos polo croata Josip Broz, Tito, foron capaces de organizar un auténtico exército regular, que recibiu o apoio dos aliados, e que foi quen de liberar por si mesmo (coa axuda do Exército Vermello a maior parte do territorio nacional.[11]
Coa axuda do Exército Vermello, os partisáns iugoslavos acabaron co goberno de Nedić en maio de 1944. Os líders serbios colaboracionistas fuxiron a Eslovenia ao final da guerra, aínda que moitos deles foron capturados e executados.
Legado
editarO ano 1941, despois da invasión alemá do Reino de Iugoslavia, os soldados alemáns fixéronse co control de Radio Belgrado. Rapidamente puxeron en antena a canción Lili Marleen, que chegaría a ser co tempo unha canción popular a nivel internacional.[12]
A canción, traducida a diversas linguas, chegou a ser nalgúns países unha marcha militar, unha canción para os soldados ou, polo menos, unha canción deportiva durante os adestramentos militares.
Por outra parte, o ano 2008 o Partido Liberal de Serbia, que non tiña xa daquela representación parlamentaria, lanzou unha proposta de lei para rehabilitar a figura do xeneral Milan Nedić. Esta proposta non recibiu o apoio de ningún outro partido político, e foi duramente criticada pola comunidade xudía de Serbia.
Notas
editar- ↑ Axis Invasion of Yugoslavia (en inglés) Consultada o 14/1/2012.
- ↑ [1] Tomasevich, Jozo (2001): War and revolution in Yugoslavia, 1941-1945: occupation and collaboration. Stanford University Press. (en inglés) Consultada o 14/1/2012.
- ↑ Nedić regime (en inglés) Consultada o 14/1/2012.
- ↑ Alemáns do Banato (Banater Schwaben) (en inglés) Consultada o 14/1/2012.
- ↑ Google books search on "Nedić regime"
- ↑ Bailey, Ronald H. 1980 (original edition from 1978). Partisans and guerrillas (World War II; v. 12). Chicago, Illinois, USA: Time-Life Books. páx. 81.
- ↑ Wolff, Robert Lee, (1956). Balkans in Our Time Cambridge, Massachusetts, USA: Harvard University Press. páx. 204.
- ↑ Wolff, Robert Lee (1956). Balkans in Our Time Cambridge, Massachusetts, USA: Harvard University Press. páx. 203.
- ↑ Tomasević, Jozo. (2001). War and Revolution in Yugoslavia, 1941-1945: Occupation and Collaboration. Stanford University Press.
- ↑ Jabuka - Apfelbäume und rote Astern, Von Kurt Wolff, Kronau/Baden Arquivado 02 de agosto de 2009 en Wayback Machine.(en alemán) Consultada o 14/1/2012.
- ↑ Liberación de Iugoslavia (en inglés) Consultada o 14/1/2012.
- ↑ "Quen é Lili Marleen?". Deutsche Welle 09.12.2005 (en español). 2005. Consultado o 14/1/2012.
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Böhm, Johann (2003): Die Gleichschaltung der deutschen Volksgruppe in Rumänien und das Dritte Reich 1941-1944, Frankfurt am Main. ISBN 3-631-50647-3.
- Tomasevich, Jozo (2001): War and revolution in Yugoslavia, 1941-1945: occupation and collaboration. Stanford University Press ISBN 0-8047-3615-4