Suzhou

Suzhou (en chinés tradicional: 蘇州; en chinés simplificado: 苏州; pinyin: Sūzhōu) é unha antiga e importante cidade chinesa da provincia de Jiangsu, na rexión do delta do río Yangtzé, contigua á municipalidade de Shanghai polo oeste. Conta con 10.465.994 de habitantes (censo de 2010) nun territorio administrativo de 8.488 km².

Suzhou

Localización
31°18′00″N 120°37′10″L
Estado	República Popular da China
Provincias da República Popular da China	Jiangsu (pt)
Contén a división administrativa	Changshu (en) Gusu District (en) Huqiu District (en) Kunshan Taicang (en) Wujiang District (en) Wuzhong District (en) Xiangcheng District (en) Zhangjiagang (en)
Poboación
Poboación	12.748.262 (2020) (1.472,54 hab./km²)
Xeografía
Parte de	Jiangsu (pt)
Superficie	8.657,32 km²
Bañado por	Río Yangtzé
Altitude	5 m
Comparte fronteira con	Shanghai Taizhou (pt) Jiaxing (pt) Nantong (pt) Wuxi (pt) Changzhou (pt) Huzhou (pt)
Organización política
Órgano lexislativo	Congresso popular de Suzhou (pt) ,
Membro de	Organización das Cidades do Patrimonio Mundial Rede de cidades creativas (2014–)
Identificador descritivo
Código postal	215000
Fuso horario	UTC+08:00
Prefixo telefónico	512
Outro
Irmandado con	Venecia Eiheiji (pt) Portland (pt) ../... 52+
Sitio web	suzhou.gov.cn

Historia

A historia urbana de Suzhou resulta paradigmática da da cidade chinesa en xeral. Cunha continuidade de dous mil cincocentos anos mantendo a estrutura e disposición básicas da súa fundación, a forma urbana de Suzhou é representativa das orixes xeománticas e simbólicas do máis antigo urbanismo chinés, anterior mesmo nun milenio á propia cidade e despois compiladas teoricamente no clásico Ritos de Zhou do comezo da dinastía homónima (c. 1050 aC).

Fundación da gran capital de Wu

Foi precisamente nos períodos finais da dinastía Zhou, no ano 514 antes da nosa era (fin das Primaveras e Outonos) cando o rei Helu das tribos wu que habitaban a rexión do delta do Yangtzé (reino ou estado de Wu, por entón sur bárbaro da China histórica) mandou a Wu Zixu o deseño e construción dunha gran cidade coma nova capital de Wu.

A "Gran Cidade de Helu", Helu Dacheng, foi erixida na fértil chaira chea de correntes de auga e lagoas do delta, entre o lago Tai ao suroeste e o río Yangtzé ó norte . Descoñécese a primeira planta física real da cidade (a súa continuidade ata hoxe no mesmo terreo dificultou o rastro arqueolóxico) pero son abundantes as descricións do ritual da súa concepción e fundación da época dos Han orientais (séculos I e II da nosa era). A cidade coma centro cosmogónico do universo cun patrón ideal (axeitado con peculiaridades indíxenas wu coma a figura recorrente da serpe) establecido nos Ritos de Zhou anteditos : planta rectangular amurallada (16 km) orientada cardinalmente, con dúas portas en cada dirección principal que dividen a urbe en nove sectores cunha cidade palaciana interior (Xiaocheng) amurallada de seu (5 km). Aínda existía a maiores unha fortificación exterior de 29 km de perímetro .

Semella (segundo a tradición dos documentos Han) que ese organismo sobreviviu sen alteracións importantes ata o ano 591 da nosa era. Con todo, pouco despois da súa erección, no 473 aC (período dos Reinos combatentes) o estado de Wu foi derrotado polo rival do sur, o estado de Yue, quen á súa vez caeu no poder de Chu no 306 aC . Helu Dacheng foi relegada ao papel administrativo de capital de prefectura baixo os Qin, Han e Jin. Neste último período (segunda metade do século III), un poema describe as murallas falando xa de oito dobres portas (unha de terra e outra de auga) conectadas por rúas e canles interiores, xermolo este da característica fundamental da urbe futura.

No 591 o gobernador da dinastía Sui na rexión tentou, por motivos de seguridade, un traslado errado da cidade, xa co nome de Suzhou, ao pé do Monte Heng (uns quilómetros ao sur).

Esplendor agrícola e comercial de Suzhou

En menos de catro décadas Suzhou recuperou o seu antigo terreo. O remate tamén nesta época do Gran Canal, bordeando polo oeste a cidade, deu un primeiro pulo ao comezo do seu gran crecemento na época medieval, pero foi o desprazamento de poboación chinés do norte ao sur (polas épocas da fame) e o gran desenvolvemento do cultivo do arroz na rexión do delta o que fixo que na segunda metade do século VIII Suzhou acadara a súa configuración definitiva para o resto da época imperial.

Planta de Suzhou en pedra, 1229.

Seica a rede de canais que tanta imbricación vai teres na organización espacial da estrutura da cidade tivo a súa conformación básica neste tempo. Precisamente no 825 o poeta e administrador Bai Juyi mandou facer o canal Shantang entre a porta Chang (Changmen) do NO e o Outeiro do Tigre (Huqiu a 2 km, lugar da tumba do rei fundador Henlu e dunha famosa pagoda budista ). Finalmente, a primeira reconstrución coñecida da muralla, despois de asedios e destrucións nas loitas do final da dinastía Tang (876, reforzada en pedra e ladrillo no 922), supuxo o selo desa forma urbana ben coñecida en adiante (6 km N-S, 4'5 km E-O, 21 km).

En 1130, no final dos Song do Norte, os Jurchen saquearon e destruíron a cidade e non foi ata 1225 que as murallas e foxos foron reconstruídos completamente. Desta vez, con só cinco portas por motivos defensivos (a Porta Pan ou Panmen no ángulo SO conserva a súa disposición característica dende Henlu Dacheng ata hoxe), contabilizábanse 82 km no sistema de canais (6 principais N-S e 14 E-O ). A obra tivo tanta sona que mereceu a famosa planta gravada en pedra (Pingjiangtu, 1229), a máis antiga do mundo con ese grao de fidelidade e detalle .

Neste tempo, a dinastía dos Song do Sur, a cidade converteuse nun emporio da industria da seda, xa unha das grandes urbes do imperio chinés ("o Ceo enriba, Suzhou embaixo") e tamén das máis fermosas ("escandalosamente bela"; Marco Polo a chamou "a Venecia do leste con máis de 600 pontes"). Cos mongois Yuan houbo un novo desmantelamento das murallas e posterior reconstrución en 1352 (coa reapertura da Porta Xu no oeste) e de seguido outra aínda de máis envergadura no comezo da dinastía Ming (1365). Asemade, o mesmo primeiro emperador Ming mandou demoler a cidade interior (antiga Xiaocheng, que fora refeita a menor escala en 1225) erixindo no seu terreo os edificios administrativos da prefectura .

A metrópole Ming e Qing

A pesar da capitalidade imperial na próxima e rival Nanjing, Suzhou continuou coa súa prosperidade comercial nas centurias seguintes (cos Ming e Qing). Unha última reconstrución das murallas levouse a cabo en 1662 (Qing) e o continuo crecemento da metrópole forzou a densificación no complexo tecido viario interior que rematou coa progresiva desaparición de moitos canais, especialmente no centro e cuadrante SO .

Vistas da "Próspera Suzhou" no s.XVIII por Xu Yinang: embaixo, vista xeral dende o oeste coa muralla na área da Panmen (esquiña SO) e o tráfico do foxo da vila no primeiro termo; esquerda, vista da Changmen dende o N coa área (NO) dos negocios da vila; dereita, vista da área da Panmen (SO) dende o interior da cidade, coa pagoda do templo confuciano que vese tamén na vista lonxitudinal ao lonxe.

Neste tempo a burguesía acomodada da cidade erixíu mansións con fermosos xardíns, epítome do tipo clásico chinés, que enriqueceron aínda máis a paisaxe urbana . Moito deste patrimonio foi destruído cando a rebelión Taiping (1863) e, xa no século XX, na ocupación xaponesa da vila (1937, restauración despois da guerra ata hoxe). As murallas foron tamén desmanteladas na súa meirande parte polas necesidades do tráfico automovilístico (o ferrocarril coa estación trazárase a carón da muralla norte ) .

Época contemporánea

Aínda que o ascenso da próxima Shanghai coma metrópole portuaria da China desprazou a un segundo plano a Suzhou ó longo do século pasado, a cidade ten precisamente aproveitado esa proximidade nas últimas décadas para incorporarse ó enorme crecemento daquela (de feito pertence xa a megalópole que lidera e que estase a consolidares na rexión do delta do Yangtzé) .

• 
  Suzhou, área urbana.
• 
  Suzhou, vista dos templos budistas.