וילהלמוס מנסאו
אני, בעל דם גרמני,
נאמן למולדתי
אשאר עד מותי.
נסיך מאורנז'
אני חופשי וחסר פחד,
את מלך ספרד
תמיד כיבדתי.
לחיות ירא שמים
תמיד ניסיתי,
בשל כך גורשתי,
מנושל מאדמתי ומעמי.
אך האל ינהיגני
ככלי טוב,
כדי שאוכל לחזור
לשלטוני.
החזיקו מעמד, נתיניי
הכנים מטבעם,
האל לא יִטוש אתכם,
אף אם אתם כרגע כורעים תחת הנטל.
מי שמנסה לחיות באדיקות,
עליו להתפלל לאל יומם וליל,
שייתן לי כוח,
כדי שאוכל לגאול אתכם.
את גופי ועושרי גם יחד
לא חסכתי כדי לעזור לכם,
אחיי האצילים
גם כן הראו זאת לכם:
הרוזן אדולף נפל
בקרב בפריסיה,
ונשמתו בעולם הבא
מחכה ליום הדין.
נולדתי אציל ונכבד,
מנצר קיסרי,
נבחרתי לנסיך הקיסרות,
כנוצרי הגון,
למילתו המכובדת של האל,
סיכנתי באומץ,
כגיבור ללא חת
את דמי האציל.
מגני וביטחוני
הם אתה, אלי מלכי,
אתה זה שברצוני לסמוך עליו,
אל נא תעזבני שוב.
שאשאר אמיץ,
משרתך לנצח,
ושאביס את העריצות
הפוצעת את לבי.
מכל המעיקים עליי
והרודפים אותי,
אלוהיי, אנא הצל
את עבדך הנאמן,
שלא יפתיעוני
בתוכניותיהם הזדוניות,
או ירחצו ידיהם
בדמי הטהור.
כמו דוד שנאלץ לנוס
משאול העריץ,
נאלצתי לברוח
כמו אצילים רבים אחרים.
אבל האל העלהו,
וגאלו מייאושו,
ונתן לו ממלכה
גדולה עד מאוד בישראל.
אחרי חמיצות זו אקבל
מהאל מלכי את המתיקות,
שאליה משתוקקת כל כך
נפשי האצילה:
שאתכן ואמות
בכבוד בשדות,
ואשיג מלכות נצחית
כגיבור נאמן.
דבר לא גורם לי לרחם כל כך
במצוקתי
מאשר זה שנצפה מרושש
את אדמות המלך הטובות.
מאשר שחוללתן בידי הספרדים,
הו, ארצות השפלה,
כאשר אני חושב על כך,
לבי האציל מדמם.
רכוב כמו נסיך
עם צבאותיי,
נענה לתיגר העריץ
חיכיתי לקרב,
המתחפרים במאסטריכט,
חששו מכוחי;
אנשים ראו את פרשיי רוכבים
באומץ דרך השדות.
אילו היה זה רצונו של האל
בזמנו,
הייתי בשמחה גואל
אתכם מסופה חזקה זו.
אך האל למעלה,
השולט בכל,
הוא אשר עלינו לשבח תמיד,
לא רצה בכך.
רוח נוצרית דחפה
את לבי הנסיכי,
איתן נשאר
לבי במצוקה.
לאל התפללתי
מעומק לבי,
שיציל את מטרתי,
ויכריז על חפותי.
היה שלום עדרי המסכן
שנמצא בייאוש גדול,
רועך לא יישן,
על אף שאתה כעת מפוזר.
פנה אל האל,
קבל את מילתו המרפאת,
חיה כנוצרי טוב,
במהרה זה ייגמר כאן.
ברצוני להתוודות בפני האל
וכוחו האדיר,
שמעולם לא
תיעבתי את המלך,
אלא שלאל, מלכי,
בכיר המלכים,
צייתי
בעשותי צדק.
|
Wilhelmus van Nassouwe
ben ik, van Duitsen bloed,
den vaderland getrouwe
blijf ik tot in den dood.
Een Prinse van Oranje
ben ik, vrij, onverveerd,
den Koning van Hispanje
heb ik altijd geëerd.
In Godes vrees te leven
heb ik altijd betracht,
daarom ben ik verdreven,
om land, om luid gebracht.
Maar God zal mij regeren
als een goed instrument,
dat ik zal wederkeren
in mijnen regiment.
Lijdt u, mijn onderzaten
die oprecht zijt van aard,
God zal u niet verlaten,
al zijt gij nu bezwaard.
Die vroom begeert te leven,
bidt God nacht ende dag,
dat Hij mij kracht zal geven,
dat ik u helpen mag.
Lijf en goed al te samen
heb ik u niet verschoond,
mijn broeders hoog van namen
hebben 't u ook vertoond:
Graaf Adolf is gebleven
in Friesland in den slag,
zijn ziel in 't eeuwig leven
verwacht den jongsten dag.
Edel en hooggeboren,
van keizerlijken stam,
een vorst des rijks verkoren,
als een vroom christenman,
voor Godes woord geprezen,
heb ik, vrij onversaagd,
als een held zonder vreden
mijn edel bloed gewaagd.
Mijn schild ende betrouwen
zijt Gij, o God mijn Heer,
op U zo wil ik bouwen,
Verlaat mij nimmermeer.
Dat ik doch vroom mag blijven,
uw dienaar t'aller stond,
de tirannie verdrijven
die mij mijn hart doorwondt.
Van al die mij bezwaren
en mijn vervolgers zijn,
mijn God, wil doch bewaren
den trouwen dienaar dijn,
dat zij mij niet verassen
in hunnen bozen moed,
hun handen niet en wassen
in mijn onschuldig bloed.
Als David moeste vluchten
voor Sauel den tiran,
zo heb ik moeten zuchten
als menig edelman.
Maar God heeft hem verheven,
verlost uit alder nood,
een koninkrijk gegeven
in Israël zeer groot.
Na 't zuur zal ik ontvangen
van God mijn Heer dat zoet,
daarnaar zo doet verlangen
mijn vorstelijk gemoed:
dat is, dat ik mag sterven
met eren in dat veld,
een eeuwig rijk verwerven
als een getrouwen held.
Niet doet mij meer erbarmen
in mijnen wederspoed
dan dat men ziet verarmen
des Konings landen goed.
Dat u de Spanjaards krenken,
o edel Neerland zoet,
als ik daaraan gedenke,
mijn edel hart dat bloedt.
Als een prins opgezeten
met mijner heireskracht,
van den tiran vermeten
heb ik den slag verwacht,
die, bij Maastricht begraven,
bevreesde mijn geweld;
mijn ruiters zag men draven
zeer moedig door dat veld.
Zo het den wil des Heren
op dien tijd had geweest,
had ik geern willen keren
van u dit zwaar tempeest.
Maar de Heer van hierboven,
die alle ding regeert,
die men altijd moet loven,
en heeft het niet begeerd.
Zeer christlijk was gedreven
mijn prinselijk gemoed,
standvastig is gebleven
mijn hart in tegenspoed.
Den Heer heb ik gebeden
uit mijnes harten grond,
dat Hij mijn zaak wil redden,
mijn onschuld maken kond.
Oorlof, mijn arme schapen
die zijt in groten nood,
uw herder zal niet slapen,
al zijt gij nu verstrooid.
Tot God wilt u begeven,
zijn heilzaam woord neemt aan,
als vrome christen leven,
't zal hier haast zijn gedaan.
Voor God wil ik belijden
en zijner groten macht,
dat ik tot genen tijden
den Koning heb veracht,
dan dat ik God den Heere,
der hoogsten Majesteit,
heb moeten obediëren
in der gerechtigheid.
|
הולנד
מידע על היצירה "המנון הולנד" באתר מיוזיק בריינז