ភរ
( កិ. ) ពោលពាក្យមិនពិត, កុហក ។ គុ. ឬ កិ. វិ. ដែលមិនពិត, កុហក : មនុស្សភរ, សម្ដីភរ; និយាយភរ ។ ភរភាយ ភររហាចរហតាមតែរួចពីមាត់ ។ ភរភូត ឬ ភូតភរ ភរទាំងស្រុង; ដែលសុទ្ធតែភរ ។ (ព. កា.) : មនុស្សមេភរ ចេះតែកម្ទរ ភរឲ្យគេស្ដាប់ ភរទៅភរទៅ ត្រូវលង់ចំណាប់ អ្នកផងគេចាប់-ថ្នាក់ព្រោះតែភរ ។