ស្នែង
( ន. ) ប្រដាប់សម្រាប់សែង, គ្រឿងសែង, ដងសម្រាប់សែង ។ របស់មានទម្ងន់ល្មមសែងពីរនាក់រួច : អីវ៉ាន់ពីរស្នែង ។ គ្រែស្នែង គ្រែតូចខ្លីសម្រាប់ជិះមានមនុស្សសែង ។ អង្រឹងស្នែង អង្រឹងមានចំពាស់មានដង សម្រាប់ជិះមានមនុស្សសែង ។
( ន. ) អវយវៈមានសាច់រឹងស្និទ្ធដុះលើក្បាលសត្វពួកខ្លះ មានគោក្របីជាដើម : ស្នែងគោ, ស្នែងក្របី, ស្នែងក្តាន់ ។ ស្នែងទន់ ស្នែងម្រឹគពួកខ្លះ ដែលវាកាច់ស្នែងចាស់ហើយទើបដុះឡើងទៀតនៅទន់ៗ ។
( ន. ) គ្រឿងផ្លុំធ្វើដោយចុងស្នែងក្របីឬដោយសំបកតង្កៀបក្ដាមគ្រោងជាដើម មានសូរលាន់ឮរំពង : ផ្លុំស្នែង, បង្កូកស្នែង ។
( ន. ) ឈ្មោះចេកឥតត្រយូងមួយប្រភេទ ផ្លែវែងៗទងនិងសំបកស្វិត, មួលទងទើបឆាប់ទុំ, វេលាទុំ សំបកឡើងសម្បុរលឿងជាំ សាច់ខាងក្នុងលឿងខ្ចី, អាចទុកបានយូរថ្ងៃមិនរលួយ, ទុកយូរទៅឡើងសំបកក្រមៅ, បើចង់ឲ្យមានរសឆ្ងាញ់ប្លែកពីប្រក្រតី ត្រូវស្ងោរឲ្យឆ្អិនហើយអាំងថែមទៀត, ច្រើនមាននៅព្រៃចម្ការលើ ក្នុងស្រុកព្រៃឈរនិងស្រុកកំពង់សៀម ខែត្រកំពង់ចាម : ចេកស្នែងមានតម្លៃជាងចេកឯទៀតក្នុងកម្ពុជរដ្ឋ ។