tîn

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /tiːn/
• Kîtekirin: tîn

Navdêr

tîn

tîn mê

1. Şiklekî enerjî ye ku ji madeyen germ ber bi madeyen sar diherike.

   • Yekeya tînê kalorî an jî joul e.
   • Li ber tava rojê arekî li ber bê ku çirûsk jê dipekin, weke teyrê tawisekî spî ku perê xwe vekiribe û dabe tîna tavê ye.

Herwiha

têhn

Etîmolojî

Hevreha hevwateyên wê bi gelek zimanên din yên Proto-hindûewropî: farisî تشنه‎ (têşnê), sanskrîtî तृष्यति (tṛṣyati), ermeniya kevn թառամ (tʿaṙam: çilmisîn > ermeniya nû թառամել / (tʿaṙamel) û թարշամել / tʿaršamel) > kurdî çilmisîn), îngilîzî thirst (têhn, tîn), tart (tirş) û dry (ziwa, hişk), yûnaniya kevn τέρσομαι (têrmosoy: hişk / ziwa bûn), latînî terra (ax, erdê ziwa) û torrere (sotin, şewitîn), almanî dürr (ziwa, hişk), albanî thartë (tirş) û ter (hişk / ziwa bûn)... hemû ji proto-hindûewropî *ters- (“hişk, ziwa”). Tirş û tî (hewceyî avê) jî ji eynî rehî ne.

Werger

• Almanî: Hitze → de
• Erebî: حرارت‎ → ar
• Farisî: حرارت‎ → fa
• Fransî: chaleur → fr
• Îngilîzî: heat → en
• Latînî: calor
• Soranî: گەرمایی‎ → ckb (germayî)
• Spanî: calor → es
• Tirkî: ısı → tr