amir

Kurmancî

Navdêr

amir

1. Serekên eskeran, serokên leşkerî.

   Hevmane: fermandar, fermande, fermander, komtan, efser, serdar, zabit, serbaz, komandar, komandan

Ji wêjeya klasîk

• Herçî te irade kir reqem kir
  Amir tu yî, ew bi emrî me'mûr
  Me'mûr dibin hemîşe me'zûr — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Jê

• amirane
• amirî
• amirîtî
• amirtî
• seramir
• seramirane
• seramirî
• seramirîtî
• seramirtî

Etîmolojî

Ji erebî أَمِير‎ (ʾamīr), têkildarî emir, emîr, mîr, amîral

Werger

• Almanî: Befehlshaber → de n, Kommandeur → de n, ^?Anführerin → de m
• Erebî: آمر‎ (’āmir) ., أمراء (’umarā’* pirjimar
• Estonî: ülem
• Farisî: امر دهنده‎
• Fînî: komentaja → fi
• Fransî: commandant → fr
• Îbranî: מפקד‎ → he (mefaqed), מפקדת (mefaqedet)
• Îngilîzî: commander → en, commandant → en
• Rusî: команди́р → ru (komandír)
• Spanî: comandante → es
• Tirkî: commandante, komutan → tr, kumandan → tr, âmir → tr, kâhya → tr, mir → tr

Ozbekî

Navdêr

amir

1. mîr
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Çavkanî

Ev peyv ji wergerên mîr hatiye çêkirin. Dibe ku tê de xeletiya wergerê hebe.^{[rûpelên din]}