bun (ro)

Dacoromane

Appellatio pronuntiatusque

API: /bun/

Syllabificatio phonetica: bun — morphologica: bun

Notatio

← Latine: bonus.

Nomen substantivum

bun neut. (plur. bunuri)

1. Bonum || id quod est honestum, utile, iucundum.

Declinatio

N24	inarticulat.		articulat.
n.	sing.	plur.	sing.	plur.
nom. acc.	bun	bunuri	bunul	bunurile
gen. dat.	bun	bunuri	bunului	bunurilor

Nomen adiectivum

bun, ~ă ( plur. ~i, ~e )

1. Bonus (-a, -um) || non solum dicitur de hominibus, sed etiam de omnibus rebus, quae absoluta sunt, perfecta, convenientia naturae, et quae gratiam, voluptatem, utilitatem, commoditatem aliquam habent.

Declinatio

A1	inarticulatum				articulatum
Genus	masculinum		femininum		masculinum		femininum
Num.	sing.	plur.	sing.	plur.	sing.	plur.	sing.	plur.
nom. acc.	bun	buni	bună	bune	bunul	bunii	buna	bunele
gen. dat.	bun	buni	bune	bune	bunului	bunilor	bunei	bunelor

Dictiones collatae

Antonyma · contraria

• rău

Composita

• bună-credință
• bună-creștere
• bunăstare
• bunăvoință

Dictiones derivatae

• bine
• bunăoară
• bunătate
• bunișor
• bunuț