donaverit

Discretiva

donaverit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dōnāverit	tertia singularis	perfectum	activa	coniunctivus	dōnō (dōnāre)
dōnāverit	tertia singularis	futurum exactum	activa	indicativus	dōnō (dōnāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /doːˈnaːwe.rit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nā·ve·rit — morphologica: donav-erit

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Decimus Iunius Iuvenalis ca. 60-130

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Hominum igitur causa eas rerum copias comparatas fatendum est, nisi forte tanta ubertas et varietas pomorum eorumque iucundus non gustatus solum sed odoratus etiam et aspectus dubitationem adfert quin hominibus solis ea natura donaverit. Tantumque abest ut haec bestiarum etiam causa parata sint, ut ipsas bestias hominum gratia generatas esse videamus. —De natura deorum Ciceronis

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 100/128 p.C.n.)

• grande sonat metuique iubet Septembris et austri

adventum, nisi se centum lustraverit ovis

et xerampelinas veteres donaverit ipsi,

ut quidquid subiti et magni discriminis instat

in tunicas eat et totum semel expiet annum. —Saturae D. Iuni Iuvenalis