ducturus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /dukˈtuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: duc·tū·rus — morphologica: duct-ur-us

Notatio

← Latine: dūcō (dūcere)

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
ductūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	dūcō (dūcere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	ductūrus	ductūra	ductūrum	nom.	ductūrī	ductūrae	ductūra
gen.	ductūrī	ductūrae	ductūrī	gen.	ductūrōrum	ductūrārum	ductūrōrum
dat.	ductūrō	ductūrae	ductūrō	dat.	ductūrīs	ductūrīs	ductūrīs
acc.	ductūrum	ductūram	ductūrum	acc.	ductūrōs	ductūrās	ductūra
abl.	ductūrō	ductūrā	ductūrō	abl.	ductūrīs	ductūrīs	ductūrīs
voc.	ductūre	ductūra	ductūrum	voc.	ductūrī	ductūrae	ductūra

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170–177 p.C.n.)

• Sponsalia in ea parte Italiae, quae Latium appellatur, hoc more atque iure solita fieri scripsit Servius Sulpicius in libro, quem inscripsit De Dotibus: “Qui uxorem,” inquit, “ducturus erat, ab eo unde ducenda erat stipulabatur, eam in matrimonium datum iri. Qui ducturus erat, id itidem spondebat. Is contractus stipulationum sponsionumque dicebatur ‘sponsalia.’ Tunc, quae promissa erat ‘sponsa’ appellabatur, qui spoponderat ducturum, ‘sponsus.’ Sed si post eas stipulationis uxor non dabatur aut non ducebatur, qui stipulabatur, ex sponsu agebat. —Noctes Atticae A. Gellii