inducturum

Discretiva

inducturum dictio est in variis linguis:

Forma	Modus flexurae	originis
inductūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii inductūrus
inductūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii inductūrus
inductūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii inductūrus
inductūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii inductūrus

API: /indukˈtuːrum/

Syllabificatio phonetica: in·duc·tū·rum — morphologica: in-duct-ur-um

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Imperator eos conlaudat pronuntiatque a quibus orta pridie fuga esset cohortesque quae signa amisissent se in primam aciem inducturum; edicere iam sese omnibus pugnandum ac vincendum esse et adnitendum singulis universisque ne prius hesternae fugae quam hodiernae victoriae fama Romam perveniat. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

saec. I.

Iam agmina coibant, parvumque intervallum erat, quod aciem utramque divideret: itaque rex cum una ala obequitare peditibus coepit discordiae auctores, quos tueri ipse debebat, instinctu Perdiccae ad supplicia deposcens, minabaturque omnes turmas cum elephantis inducturum se in recusantes. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XXVII, caput 13, [11] — inducturum
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: inducturum.
↑ ^3.0 ^3.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber X. Capitulum IX, [16] — inducturum