Carolus Magnus

Carolus Magnus, etiam Karolus Magnus appellatus (Francogallice Charlemagne; Theodisce Karl der Große) (742–814), fuit Rex Francorum ex anno 768 et Imperator Romanorum ex anno 800 ad mortem. Regnum Francorum in imperium auxit quod multas partes Europae Occidentalis et Mediae complexus est. Per suum regnum et imperium, Italiam vicit, et nomine Imperatore Augusto^[1] diadema e manibus Leonis Papae III die 25 Decembris 800 accepit.

Coniungitur eius dominatus cum Renascentia Carolingiana, recreatione artis, religionis, culturae, Ecclesia Catholica adiuvante. Ipse per victorias externas et correctiones internas Europam Occidentalem et Media Aeva Europaea definire adiuvit. Carolus I in indicibus regnalibus Germaniae, Sacri Romani Imperii, et Franciae numeratur.

Carolus, filius Regis Pippini Brevis et Bertradae Lauduni, reginae Francicae, patri anno 768 succedens, primum cum Carlomanno I fratre rexit. Saepe subicitur coniunctio fratrum infelix fuisse, sed etiam subiciuntur impedimenta ab annalium scriptoribus in maius extulisse.^[2]

Vita

Carolus Heristali natus est die 2 Aprilis 742,^[3] filius Peppini Iunioris ("Brevis") et Bertradae Laonis. Eginhardus scripsit Carolum hominem esse cui corpus bene constitutum erat.

Anno 773, Caroli auxilio a papa Hadriano I petito contra Langobardos, qui terris Civitatis Ecclesiae minati sunt, Carolus regem Langobardorum Desiderium profligavit et Papiam, caput eius regni, cepit.

Postea gentes Saxones quae a Francorum dominio defecerant domuit.

Anno 797, Irenia Atheniensis filium suum Constantinum VI Imperatorem Romanum Orientalem deposuit et se imperatricem fecit. Papa Leo III recusavit Ireniam imperatricem Imperii Romani Orientalis recognoscere. Ergo die 25 Decembris 800, papa Leo III Caroli Magni capiti coronam imperialem imposuit. Carolus Aquisgrani obiit die 28 Ianuarii 814.

Corpore fuit amplo atque robusto, statura eminenti, quae tamen iustam non excederet - nam septem suorum pedum proceritatem eius constat habuisse mensuram -, apice capitis rotundo, oculis praegrandibus ac vegetis, naso paululum mediocritatem excedenti, canitie pulchra, facie laeta et hilari. Unde formae auctoritas ac dignitas tam stanti quam sedenti plurima adquirebatur; quamquam cervix obesa et brevior venterque proiectior videretur, tamen haec ceterorum membrorum celabat aequalitas. Incessu firmo totaque corporis habitudine virili; voce clara quidem, sed quae minus corporis formae conveniret
– Eginhardi Vita Karoli Magni c. 22

Unam legis e paginis de

historia Franciae

disserentibus

Gallia praeromana

Gallia Romana

Merovingi et Carolingi

Regnum mediaevale

Regnum recentius

Res novae Francicae

Saeculum XIX

Saeculum XX

Vide etiam
Opus rerum politicarum Franciae

Familia

Ex concubina nomine Himiltrude unum filium genuit, nomine Pippinum, qui postea, mutata veste et tonsuratus, in Prumia monasterium trusus est.

Prima Caroli Magni uxor fuit filia Desiderii regis Langobardorum cuius nomen nobis incognitum est (scilicet Desiderata aut Gerperga).

Secundam uxorem ex gente Sueborum duxit, nomine Hildegardem, cuius pater Geroldus comes fuit. Ex ea multos liberos genuit. Tres filios, Carolum, Carlomannum (ab anno 781 Pippinus nuncupatus), et Hludovicum, atque tres filias, nominibus Hruodtrudis (Rotrudis), Berhta (Berta), et Gisla (Gisela). Tres liberi eius nominibus Adalhaidis, Hlotharius et Hildegardis in albis iam de hac luce migraverunt.

Rorico ex filia maior Rotrude filium nomine Hludovicum genuit.

Angilbertus primicerius palatii et minister Karoli Magni ex secunda filia nomine Berta duos filios genuit, quorum nomina fuerunt Hartnidus et Nithardus.

Post Hildegardae mortem Carolus Fastradam in matrimonium duxit.

Fortuna

Anno 1165, antipapa Paschalis III Carolum Magnum sanctum creavit, sed anno 1179 Concilium Lateranense Tertium omnia decreta huius antipapae III nulla declaravit. Carolus Magnus etiam persona carminorum epicorum La chanson de Roland atque Orlando Furioso Ludovici Ariosti est.

Nexus interni

Notae

↑ Pleniore titulo Carolus Serenissimus Augustus a Deo coronatus, magnus pacificus imperator, qui et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum. "Karoli ad Fulradum abbatem epistola" (anno 806) bibliotheca Augustana apud www.hs-augsburg.de.
↑ McKitterick 2008, pp. 80–81.
↑ Vel 1 Aprilis 747, vel post 15 Aprilis 747, vel 1 Aprilis 748.

Fontes

Eginhardi Vita Karoli Magni (Latine; Latine et Anglice)
Notkeri Balbuli (ut videtur) Gesta Karoli Magni (Latine)

Carolus Magnus et Papa Hadrianus I: imago posterioris aetatis

Bibliographia

Barbero, Alessandro. 2002. Carlo Magno, un padre dell'Europa. Romae.
Barbero, Alessandro. 2004. Charlemagne: Father of a Continent. Liber conversus ab Allan Cameron. Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-23943-1.
Becher, Matthias (2003). Charlemagne. trans. David S. Bachrach. Portu Novo: Yale University Press. ISBN 0-300-09796-4
Collins, Roger (1987) [1986]. The Basques. Novi Eboraci: Basil Blackwell Inc
Collins, Roger (1998). Charlemagne. Toronti: University of Toronto Press
Collins, Roger (2004). Visigothic Spain, 409-711. History of Spain. Malden, Mass.; Oxford: Blackwell Pub.
Douglass, William A; Bilbao, Jon (2005). Amerikanuak: Basques in the New World. The Basque series. Reno; Las Vegas: University of Nevada Press
Einhard, putative (741-829). Annales Regni Francorum (Annales Laurissenses Maiores). The Latin Library
Einhard (1999) [1880]. Halsall, Paul. ed. The Life of Charlemagne. trans. Samuel Epes Turner. Novi Eboraci: Harper & Brothers; Medieval Sourcebook, Fordham University
Epperlein, S. 1978. Karl der Grosse: eine Biographie. Berolini.
Ganshof, F. L. (1971). The Carolingians and the Frankish Monarchy: Studies in Carolingian History. trans. Janet Sondheimer. Ithacae Novi Eboraci: Cornell University Press. ISBN 0-8014-0635-8
Louis Halphen. 1921. Études critiques sur l'histoire de Charlemagne.
James, David; Ibn al-Qu?iyya (2009). Early Islamic Spain: The History of Ibn al-Qu?iyya: a study of the unique Arabic manuscript in the Bibliothèque Nationale de France, Paris, with a translation, notes and comments. Londinii et Novi Eboraci: Routledge
Langston, Aileen Lewers; and J. Orton Buck, Jr (eds.) (1974). Pedigrees of Some of the Emperor Charlemagne's Descendants. Baltimorae: Genealogical Pub. Co.
Longnon, Auguste, "Sur la géographie de l'empire de Charlemagne" in Alphonse Vétault et al., Charlemagne (Tours : A. Mame, 1877) pp. 517-537
McKitterick, R. (2008). Charlemagne: The Formation of a European Identity. Cantabrigiae: Cambridge University Press
Molina Figueras, Joan (2004). "Arnau de Montrodon y la catedral de San Carlomagno: sobre la imagen y el culto al emperador carolingio en Gerona". Anuario de Estudios Medievales 34 (1): 417–454
Morrissey, Robert. 1997. L'Empereur à la barbe fleurie: Charlemagne dans la mythologie et l'histoire de France. Lutetiae: Gallimard. ISBN 2-07-073127-8
Oman, Charles (1914). The Dark Ages, 476–918 (ed. 6a. ed.). Londinii: Rivingtons
Painter, Sidney (1953). A History of the Middle Ages, 284-1500. Novi Eboraci: Knopf
Pirenne, Henri (2001) [1937 posthumous]. Mohammed and Charlemagne (Dover ed.). Mineolae Novi Eboraci: Dover Publications
Riché, Pierre (1993). The Carolingians: A Family Who Forged Europe. Middle Ages Series. Philadelphiae: University of Pennsylvania Press. ISBN 0-8122-1342-4
Russell, Charles Edward (1930). Charlemagne, first of the moderns. Bostoniae et Novi Eboraci: Houghton Mifflin Co.
Santosuosso, Antonio (2004). Barbarians, Marauders, and Infidels: The Ways of Medieval Warfare. Boulder, Colorati: Westview Press. ISBN 0-8133-9153-9
Scholz, Bernhard Walter; with Barbara Rogers (1970). Carolingian Chronicles: Royal Frankish Annals and Nithard's Histories. Ann Arbor: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08790-8 [comprehendit Annales regni Francorum opusque Nithardi de filiis Ludovici]
Sypeck, Jeff (2006). Becoming Charlemagne: Europe, Baghdad, and The Empires of A.D. 800. Novi Eboraci: Ecco/HarperCollins. ISBN 0-06-079706-1
Tierney, Brian (1964). The Crisis of Church and State 1050–1300. Toronto: University of Toronto Press. ISBN 0802067018
Vétault, Alphonse, et al., Charlemagne. Tours : A. Mame, 1877 Textus apud Internet Archive
Wilson, Derek (2005). Charlemagne: The Great Adventure. Londinii: Hutchinson. ISBN 0-09-179461-7

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Carolum Magnum spectant.

Vide Carolum Magnum apud Vicifontem.

Charlemagne: Biographies and general studies, from Encyclopædia Britannica.

Romanorum Imperatores et reges


Carolus Magnus • Ludovicus Pius • Lotharius I • Ludovicus II • Carolus Calvus • Karlomannus Bavariae • Carolus Crassus • Guido Spoletensis • Lambertus Spoletensis • Arnulphus Carintiae • Ludovicus Caecus • Berengarius Foroiuliensis • Otto I Magnus • Otto II • Otto III • Henricus II • Conradus II • Henricus III • Henricus IV • Henricus V • Lotharius III • Conradus III • Fridericus I Aënobarbus • Henricus VI • Otto IV • Fridericus II • Henricus (VII) • Conradus IV • Guilielmus ab Hollandia • (Alphonsus Castellae) • Ricardus a Cornwalli • Rudolphus I • Adolphus Nassovius • Albertus I • Henricus VII • Ludovicus IV Bavaricus • Carolus IV • Venceslaus a Luxemburgio • Rupertus Comes Palatinus • Iodocus a Moravia • Sigismundus Luxemburgicus • Albertus II • Fridericus III • Maximilianus I • Carolus V • Ferdinandus I • Maximilianus II • Rudolphus II • Matthias • Ferdinandus II • Ferdinandus III • Ferdinandus IV • Leopoldus I • Iosephus I • Carolus VI • Carolus VII Albertus • Franciscus I Stephanus • Iosephus II • Leopoldus II • Franciscus II

[1] Pleniore titulo Carolus Serenissimus Augustus a Deo coronatus, magnus pacificus imperator, qui et per misericordiam Dei rex Francorum et Longobardorum. "Karoli ad Fulradum abbatem epistola" (anno 806) bibliotheca Augustana apud www.hs-augsburg.de.

[McKitterick-2] McKitterick 2008, pp. 80–81.

[3] Vel 1 Aprilis 747, vel post 15 Aprilis 747, vel 1 Aprilis 748.

[1]

[2]

[3]