Disiectura

-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Disiectura in geologia est fractura saxorum planorum et stratus ubi motus a ceteris comparatus distinguitur. Magnae disiecturae in corio terrestri e dissimilibus aut scissionis motibus fiunt et activis^? cum disiecturis regionis aliquando terrae motus efficiunt, qui ab energiae liberatione per rapidum lapsum iuxta disiecturam efficitur. Disiectura iuxta limitem inter binas laminas tectonicas currens disiectura transformans nuncupatur.

Disiectura in lapidibus prope Adelaidam Australiae.

Quia disiectura plerumque non in singula mundaque fractura consistunt, locutio regione ad disiectas prona ad regionem multiplicis deformationis relato utimur quae tali plano adiungitur. Bina disiecturae non verticalis latera murus pendens et murus pedis nuncupantur. Secundum definitionem, murus pendens supra disiecturam, murusque pedis subter disiecturam occurrit. Haec vocabula e fodinalibus rebus venit. In laborando in tabulari minerali corpore, fossor cum muro pedis sub pedibus et cum muro pendenti super eum pendenti stat.

Haroldus Wellman et Richardus Willett anno 1942 scholarem relationem ediderunt ubi Alpium Disiecturam in Nova Zelandia descripserunt. Disiectura Alpina Agrimensuram Geologicam (institutum gubernationis) Novae Zelandiae unicam geologicam tabulam anno 1947 edere fecit. Anno 1948, Wellman Disiecturam Alpinam 480 chiliometra praeter disiecturam media cum velocitate 30 millimetra per annum movere comperit.

Nexus interni

• Cortex Telluris
• Ingeniaria terrae motuum

Bibliographia

• McKnight, Tom L., et Darrel Hess. 2000. "The Internal Processes: Types of Faults." Physical Geography: A Landscape Appreciation, 416–17 Prentice Hall. ISBN 0-13-020263-0.
• Park, R. G. 2004. Foundation of Structural Geology. Ed. 3a. Novi Eboraci: Routledge. ISBN 978-0-7487-5802-9.