canis
canis
+/-Appellatio pronuntiatusque
+/-canis API: /ˈkanis/ (classice) - Syllabificatio phonetica: ca·nis — morphologica: can-is
Notatio
+/-- ← A radice Protindeuropaea *can-i-, forma varianti a *cvon- “canis”. Confer vocem Palaeograecam κύων (cyōn, canis).
Nomen substantivum
+/-can|is, -is comm.
- √ Animal specie Canis familiaris
Declinatio
+/-c. | sing. | plur. | |
---|---|---|---|
nom. | canis | canēs | I |
gen. | canis | canum | II |
dat. | canī | canibus | III |
acc. | canem | canēs | IV |
abl. | cane | canibus | VI |
voc. | canis | canēs | V |
Dictiones derivatae
+/-Composita
Translationes
+/-Animal specie Canis familiaris | dilatare ▼ |
---|
Animal specie Canis familiaris | collabi ▲ |
---|
|
Discretiva
canis dictio est in variis linguis: |
Formae affines
+/-canis
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
---|---|---|---|---|---|
canis | secunda singularis | praesens | activa | indicativus | canō (canere) |
Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
canis | casus genitivus singularis | substantivi canis |
canis | casus vocativus singularis | substantivi canis |
Appellatio pronuntiatusque
+/-canis API: /ˈkanis/ (classice) - Syllabificatio phonetica: ca·nis — morphologica: can-is
cānīs
+/-Proprietates grammaticales
+/-Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
cānīs | casus dativus pluralis | adiectivi cānus |
cānīs | casus ablativus pluralis | adiectivi cānus |
Appellatio pronuntiatusque
+/-canīs API: /ˈkaːniːs/ (classice) - Syllabificatio phonetica: cā·nīs — morphologica: can-is
Loci
+/-C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana
+/-
Fontes
- ↑ Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXV, cap. 6, [17] — canis
- ↑ Vicicitatio: canis.
- ↑ Vicifons: Naturalis Historia Plinii, liber XXV, [17].