terminari

Discretiva

terminari dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
terminārī	—	praesens	passiva	infinitivus	terminō (termināre)

API: /termiˈnaːriː/

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·rī — morphologica: termin-ari

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Illa disceptatio tenebat, quod consul in Sicilia se M. Valerium Messallam, qui tum classi praeesset, dictatorem dicturum esse aiebat, patres extra Romanum agrum — eum autem Italia terminari — negabant dictatorem dici posse. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

saec. IV.

Quod ut firmissimum teneam, video partem orationis in quinto semipede semper aut pene semper terminari, ut est in primo Virgilii versu, Arma virumque cano: et in secundo, Italiam fato: et in tertio, Littora multum ille et: in quarto item, Vi superum saevae: atque ita deinceps in toto pene carmine. —De musica Augustini ^[3]^[2]

saec. XVI.

Ita generaliter videmus in iis quae mutantur, motum statu, et statum motu semper terminari. —De umbris idearum Iordani Bruni ^[4]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber XXVII, caput 5, [15] — terminari
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 ^2.3 Vicicitatio: terminari.
↑ ^3.0 ^3.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De musica. (Universitas Turicensis): Liber quintus. Caput V, p. [9] — terminari
↑ ^4.0 ^4.1 Iordanus Brunus Nolanus (Italice: Giordano Bruno) - De umbris idearum. (Universitas Turicensis): Intentio VII.. G — terminari