Антиној
Антиној (27 ноември, о. 111 - пред 30 октомври 130) бил витински омилен, или љубовник, на римскиот цар Адријан. Тој беше обожен по неговата смрт, бил славен и во грчкиот Исток и латинскиот Запад, понекогаш како Бог, а понекогаш само како обожен смртник.
Малку се знае за животот на Антиној, иако се знае дека тој е роден во Болу, во римската провинција Витинија. Тој веројатно беше запознаен со Адријан во 123, пред да биде префрлен во Италија за високо образование. Тој стана миленик на Адријан од 128, кога беше однесен на турнеја на Империјата, како дел од личната свита на Адријан. Антиној го придружил Адријан за време на неговото присуство на годишните Елевзински Тајни во Атина и беше со него кога тој убил лав во Либија. Во октомври 130, кога биле дел од флотила одејќи по Нил, Антиној мистериозно загинал.
По неговата смрт, Адријан го обожил Антиној и основал организиран култ посветен на неговото обожување кое се проширило низ целото царство. Адријан го основал градот Антинополис блиску до местото на смртта на Антиној, кој стана култниот центар за обожување на Озирис-Антиној. Адријан, исто така, основал игри во чест на Антиној кои се одржувале и во Антинополис и во Атина, со што Антиној стана симбол на соништа на Адријан за пан-хеленизмот.
Антиној стана поврзан со хомосексуалноста во западната култура, појавувајќи се во делата на Оскар Вајлд и португалскиот поет Фернандо Песоа.
Антиној во римската скулптура
уредиАдријан "се сврти кон вајарите за да ја овековечат меланхолијалната убавина и сензуалноста на Антиној", создавајќи во процесот што се опишува како "последното самостојно создавање на грчко-римска уметност".
Класичарката Каролина Воут забележа дека има повеќе скулптури идентификувани како Антиној отколку на било која друга личност во класичната антика со исклучок на Август и Адријан. Таа исто така тврди дека класичната студија на овие скулптури на Антиној е особено важна, поради неговиот "ретки микс" на "биографска мистерија и големо физичко присуство".
Библиографија
уреди- Birley, A.R (2000). „Hadrian to the Antonines“. Во Alan K. Bowman, Peter Garnsey, Dominic Rathbone (уред.). The Cambridge ancient history: The High Empire, A.D. 70-192. Cambridge University Press.CS1-одржување: повеќе имиња: список на уредници (link)
- Lambert, Royston (1984). Beloved and God: The Story of Hadrian and Antinous. George Weidenfeld & Nicolson.
- Opper, Thorsten (1996). Hadrian: Empire and Conflict. Harvard University Press.
- Vermeule, Cornelius Clarkson (1979). Roman art: early Republic to late Empire. Boston Museum of Fine Arts.
- Vout, Caroline (2005). „Antinous, Archaeology, History“. The Journal of Roman Studies. Society for the Promotion of Roman Studies. 95: 80–96. JSTOR 20066818.
- Vout, Caroline (2007). Power and Eroticism in Imperial Rome. Cambridge: Cambridge University Press.
- Waters, Sarah (1995). „"The Most Famous Fairy in History": Antinous and Homosexual Fantasy“. Journal of the History of Sexuality. University of Texas Press. 6 (2): 194–230. JSTOR 3704122.
- Wilson, R.J.A (1998). „Roman art and architecture“. Во John Boardman (уред.). The Oxford history of the Roman world. Oxford University Press.
Надворешни врски
уреди| „Antinous“ на Ризницата ? |
- The Temple of Antinous, Ecclesia Antinoi
- Antinous Homepage - various facets of the Antinous topic
- Cassius Dio's Roman History, epitome of Book 69
- Antinous: A poem by Fernando Pessoa. Lisbon: Monteiro, 1918.
- «Antinous» in English Poems I-II. Lisbon: Olisipo, 1921, pp. 5-16.
- Sculpture of Antinous at the Lady Lever Art Gallery
- Virtual Museum: Portraits of Antinous