Том Форд

Томас Карлил Форд (роден на 27 август 1961 година) е американски моден творец, режисер, сценарист и филмски продуцент. Тој го отворил својот истоимен луксузен бренд во 2006 година, претходно служејќи како креативен директор на луксузните модни куќиГучи и Ив Сен Лорен. Форд, исто така, ги режирал филмовите „Единствен маж“ (2009) и „Ноќните животни“ (2016), кои биле номинирани за Оскар.

Животопис

Том Форд е роден на 27 август 1961 година во Остин, Тексас, син на агентите Ширли Бартон (Ширли Ен Трашер) и Томас Дејвид Форд. Тој го поминал детството во предградијата на Хјустон, Тексас, и во Сан Маркос, надвор од Остин; неговото семејство се преселило во Санта Фе, Ново Мексико, кога имал 11 години. Во Санта Фе учел во средното училиште „Св. Михаил“, а подоцна во подгорното училиште Санта Фе, каде дипломирал во 1979 година.

На шеснаесет годишна возраст се запишал на колеџот Бард во Симон Рок, но брзо се откажал. Тој се преселил во Њујорк да ја изучува историјата на уметноста на Универзитетот во Њујорк . Форд го напуштил учењето по една година, и се насочил кон телевизиски реклами.^[1]

Форд почнал да ја проучува внатрешната архитектура во колеџот за уметност и дизајн на Новата школа, Парсонс, а пред тоа поминал една и пол година во Париз, каде што работел како практикант во прес-службата на Кло, каде го стеклан својот интерес за модата. Тој ја поминал последната година во Новата школа, студирајќи мода, но дипломирал со диплома по архитектура.^[2]

Модна кариера

Рана кариера

Кога се пријавувал за работни места по дипломирањето, Форд изјавувал дека дипломирал архитектура. Американскиот дизајнер Кети Хардвик сепак го примил на работа, иако Форд немал искуство во модата. Подоџна Кети Хардвик изјавил:

„Имав намера да не му дадам надеж. Го прашав кои се неговите омилени европски дизајнери, а тој рече: Армани и Шанел. Неколку месеци подоцна го прашав зошто го рече тоа, и тој одговори: „Бидејќи сте носеле Армани“. Дали е чудно што ја добил работата?“

Форд работел како асистент за дизајн за Хардвик две години.Во 1988 година, Форд се преселил во Пери Елис, каде исто така работел две години. Том Форд изјавил дека се заморил да работи на американски начин. Во подоцнежно интервју за „Њујорк тајмс“, тој коментирал:

„Ако некогаш станам добар дизајнер, морам да ја напуштам Америка. Мојата култура ме спречува. Европејците, сепак, го ценат стилот ".^[3]^[4] Во 1990 година, Форд се преселил во Милано, и се вработил како главен дизајнер на женски брендови во Гучи, во време кога оваа италијанска модна куќа имала финансиски проблеми.

Улогата на Форд во Гучи брзо се проширила, па тој дизајнирал машки облеки во рок од шест месеци, а потоа и чевли. Во 1992 година, Форд ја презел функцијата директор на дизајн. Во 1993 година, кога бил задолжен за дизајнирање единаесет производни линии, Форд работел осумнаесетчасови дневно. Во текот на овие години, повеќепати имал креативни притисоци и недоразбирања со Маурицио Гучи, претседател на компанијата и 50% сопственик.

Креативен директор на Гучи и Ив Сен Лорен

Вечерен фустан од Том Форд за Ив Сен Лорен Рив Гош. Избран како фустан на годината за 2004 година.

Во 1994 годинаФорд бил промовиран во креативен директор на Гучи. Во својата прва година на чело, тој ги претставил кадифените хидстреми во Халстон, слабите сатенски кошули и металните патенти за чизми. Во 1995 година тој ги донел францускиот стилист Карин Ројтфелд и фотографот Марио Тестино за да создадат серија нови рекламни кампањи за компанијата. Помеѓу 1995 и 1996 година, продажбата на Гучи се зголемила за 90%.
До 1999 година, куќата која беше речиси банкротирана кога се приклучил Форд, била проценета на повеќе од 4 милијарди долари. ^[5]

Кога Гучи ја купил куќата на Ив Сен Лорен во 1999 година, Форд бил именуван за креативен директор. Ив Сен Лорен не го криел своето незадоволство од дизајните на Форд, наведувајќи дека „сиромавиот човек прави што може“. Додека бил креативен директор за ИСЛ, Форд освоил бројни награди, и успеал да ја повлече класичната модна куќа назад во мејнстримот. Неговите рекламни кампањи за парфемот Опиум (со црвенокосата Софи Дал целосно облечена само со ѓердани и штитници и во сугестивна поза) и M7 (со шампионот на боречки вештини Самуел де Кубер во целосна фронтална голотија) биле контроверзни и провокативни.^[6]

Во април 2004 година, Форд се раздели со групацијата Гучи, откако тој и главниот извршен директор Доменико де Соле, кој е заслужен како партнер на Форд во успехот за Гучи, не успеале да се согласат со шефот. Тој оттогаш ова искуство го раскажувал како „катастрофално“. Кога Форд заминал во 2004 година, групацијата Гучи била проценета на 10 милијарди долари.

Том Форд етикетата

Том Форд очила

Том Форд бутик во Торонто

По напуштањето на Гучи, Форд лансирал линија на машка облека, очила и додатоци во 2006 година, именувана по себе, „Том Форд“. Домико де Соле станал претседател на „Том Форд“. Форд го опишал клиентот на Том Форд како: меѓународен, културен, прошетан и со добар доход.

Мишел Обама носела вечерна облека во боја на слонова коска, дизајнирана од Форд во Бакингемската палата во 2011 година. Форд исто така креаирал облека за: Бијонсе, Џенифер Лопес, Гвинет Палтроу, Ен Хатавеј, Даниел Крег, Том Хенкс, Џони Деп, Рајан Гослинг, Вил Смит, Џулијан Мур, Хју Џекмен, Џон Хам и Хенри Кавил. Форд ги дизајнирал костумите на Даниел Крег за последните три филмови на Џемс Бонд: Квантна утеха, Скајфол и Спектар.^[7]^[8]

Форд во 66тиот Венециски Филмски Фестивал, со Еден Човек Џулиен Мур и Колин Фирт, 2009

Награди и номинации

Форд е признат од важни дизајнерски и културни совети низ целиот свет, вклучувајќи го Музејот за дизајн Купер Хјуит и Време.

1995: Меѓународна награда - Совет на модни творци на Америка (CFDA)
1997: 50 најубави луѓе на списанието People
1999: награда за стил на икони - наградувања на Elle Style UK
2000: Најдобар меѓународен дизајнер - награди VH1 / Vogue
2000: Модните уредници клуб на Јапонија награда 2000: награда за британски GQ Меѓународен човек на годината
2000: Суперѕвезда награда - Меѓународна модна група
2001: дизајнер на годината за женска облека - CFDA
2001: Најдобар моден творец - списание
2001: дизајнер на годината - GQ USA
2002: Дополнителна дизајнер на годината за Ив Сен Лоран - CFDA
2003: Награда за награда за моден дизајн - Национални награди за дизајнерски дизајн на Купер-Хјуит
2004: Одбор на директори Специјален почит - CFDA
2004: Родео Драјв награда за стил на стил
2004: Меѓународна најдобра облечена список на славните
2005: награда за животно дело André Leon Talley - Колеџот за уметност и дизајн на Савана
2006: лансирање на дополнителна марка - награди на Советот за извонредност (ACE)
2007: GLAAD Media Awards - Виктор Русо награда
2007: Личност на годината на ДНР
2008: дизајнер на годината за машка облека - CFDA 2009: Венецијански филмски фестивал - Златен лав за еден човек (номиниран)
2009: Венеција филмски фестивал - Квир Лав за еден човек
2009: Награди на критичарите - најдобро адаптирано сценарио за еден човек (номиниран)
2009: Независни дух награди - најдобро сценарио за еден човек (номиниран)
2009: Независни дух награди - најдобра прва одлика за еден човек (номиниран)
2009: Почесен како еден од GQ USA Men of the Year
2009: GQ Германија Човекот на годината
2010: GLAAD Media Awards - Најдоброто издание на филмот за еден човек
2010: дизајнер на годината за машка облека - CFDA (номиниран)
2012: All-TIME 100 Fashion Icons - Член 2013: Именуван е еден од 50-те најдобри облечени над 50-тите од Гардијан.
2014: Награда за животно дело Џефри Биен - CFDA
2015: дизајнер на годината за машка облека - CFDA
2015: Именуван во 50-те најдобри облечени мажи во Британија
2016: Венецијански филмски фестивал - награда за Големата награда за ноќни животни

Филмографија

*Еден човек (2009) (режисер, продуцент, писател)

*Ноќни животни (2016) (режисер, продуцент, писател)

Книги

Форд, Том (2004). Том Форд. Предговор на Ана Винтур, вовед од Грајдон Картер, и интервју и текст од Бриџит Фоли. Лондон: Темза и Хадсон.

Наводи

↑ Shaeffer, Brittany. "Ford Is Bigger, Louder Than Ever". New York Daily News (April 13, 2005).
↑ Luther, Marylou. "Cynicism key to fashion today, Ford says". The Plain Dealer (March 14, 1996).
↑ „A Touch of Innuendo at Tom Ford Spring/Summer 2015“. September 29, 2014. Архивирано од изворникот на 2016-04-24. Посетено на April 8, 2016.
↑ Parker, Ashley Joy (August 27, 2013). „This Week In Fashion History: The Rise And Rise Of Tom Ford's Empire“. IBT Media. Архивирано од изворникот на April 26, 2016. Посетено на April 18, 2016.
↑ Amed, Imran (September 26, 2013). „The Business of Being Tom Ford, Part I“. The Business of Fashion. Посетено на April 7, 2016.
↑ Allwood, Emma Hope (May 13, 2015). „Fashion v censorship: a history of banned ads“. Dazed. Посетено на April 8, 2016.
↑ Karmali, Sarah (September 25, 2012). „Tom Ford On James Bond's Skyfall Wardrobe“. Vogue UK. Архивирано од изворникот на 2016-04-13. Посетено на March 5, 2016.
↑ Sagoo, Shereen (November 17, 2015). „Buy Like Bond“. British GQ. Посетено на March 5, 2016.

[1] Shaeffer, Brittany. "Ford Is Bigger, Louder Than Ever". New York Daily News (April 13, 2005).

[2] Luther, Marylou. "Cynicism key to fashion today, Ford says". The Plain Dealer (March 14, 1996).

[3] „A Touch of Innuendo at Tom Ford Spring/Summer 2015“. September 29, 2014. Архивирано од изворникот на 2016-04-24. Посетено на April 8, 2016.

[4] Parker, Ashley Joy (August 27, 2013). „This Week In Fashion History: The Rise And Rise Of Tom Ford's Empire“. IBT Media. Архивирано од изворникот на April 26, 2016. Посетено на April 18, 2016.

[bof-5] Amed, Imran (September 26, 2013). „The Business of Being Tom Ford, Part I“. The Business of Fashion. Посетено на April 7, 2016.

[6] Allwood, Emma Hope (May 13, 2015). „Fashion v censorship: a history of banned ads“. Dazed. Посетено на April 8, 2016.

[vogue-7] Karmali, Sarah (September 25, 2012). „Tom Ford On James Bond's Skyfall Wardrobe“. Vogue UK. Архивирано од изворникот на 2016-04-13. Посетено на March 5, 2016.

[8] Sagoo, Shereen (November 17, 2015). „Buy Like Bond“. British GQ. Посетено на March 5, 2016.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]