जन्म
नवीन प्राणी आपल्या आईच्या शरीरातून अथवा अंड्यातून बाहेर पडण्याची क्रिया. बाळंतपण म्हणजे बाळाला जन्म देणे. गर्भधारणेचा निर्धारित कालावधी पूर्ण झाल्यानंतर कोणत्याही अडथळ्याविना मूल जन्माला येण्याला साधा आणि साधा जन्म म्हणतात.
मुलाचा जन्म काळजीपूर्वक पाहिल्यावर असे लक्षात येते की मूल जन्माला येण्याच्या पद्धतीचे तीन भाग करता येतात. पहिल्या भागात गर्भाशयाचे उघडणे आणि पसरणे, दुसऱ्या भागात डोके मुलामध्ये दिसते आणि तिसऱ्या भागात अंडाकृती बाहेर येते. पहिला भाग बाळंतपणाचा पहिला टप्पा १० ते १२ तास किंवा त्याहून अधिक कालावधीचा असतो. पहिल्या टप्प्याची वेळ स्त्रीला कोणते मूल आहे यावर अवलंबून असते. पहिल्या मुलामध्ये ही अवस्था जास्त वेळ घेते. दुसऱ्या मुलामध्ये कमी वेळ लागतो आणि तिसऱ्या मुलामध्ये कमी वेळ लागतो. पहिल्या टप्प्यात, योनीच्या भिंती पातळ होतात, ताणल्या जातात, ताणल्या जातात आणि हळूहळू बाळाचे डोके हलवतात. योनिमार्गाचा ताणलेला आणि ताणलेला भाग हळूहळू गर्भाशयाला पुढे येण्यास मदत करतो. या अवस्थेबरोबरच एक स्निग्ध पदार्थही बाहेर पडतो जो पडद्यासारखा असतो ज्याला शो म्हणतात. काहीवेळा आकुंचनासह अम्नीओटिक पिशवी फुटते आणि अम्नीओटिक द्रवपदार्थ बाहेर पडतात. दुसरा भाग बाळाच्या जन्माच्या दुस-या टप्प्यात, गर्भाशयाचा दाब दर दोन मिनिटांनी येतो आणि अर्धा मिनिट किंवा त्यापेक्षा जास्त काळ टिकतो. या दबावामुळे, मुलाला हळूहळू खाली ढकलले जाते. या टप्प्यावर बाळाचे डोके पाहिले जाऊ शकते. यानंतर, योनी हळूहळू आकुंचन पावत असलेल्या थरांच्या रूपात एक थर दुसऱ्याच्या वरती हलवत राहते. साधारणपणे मुलाचे डोके वरच्या बाजूला असते आणि त्याचे धड खालच्या दिशेने असते.
काहीवेळा बाळाला पोटावर हलके दाबले जाते जेणेकरून मुलाला वेदना होतात. या टप्प्यात स्त्रीसाठी दीर्घ श्वासोच्छवासाचे व्यायाम फायदेशीर असतात. कारण स्त्रीला श्वास रोखूनच ताण द्यावा लागतो. कधीकधी मुलांना काढण्यासाठी साधने देखील वापरली जातात. बाळंतपणाच्या वेळी, जेव्हा बाळ बाहेर येते तेव्हा आईला असे वाटते की त्यांच्या शरीरातून मल बाहेर पडत आहे. प्रसूतीच्या वेळी बाळाचे डोके प्रथम बाहेर येते. मग एक खांदा, दुसरा खांदा आणि नंतर संपूर्ण धड बाहेर येते, असे मूल जन्माला येताच दुसरा टप्पा पूर्ण होतो.
प्रसवोत्तर
संपादनबाळाच्या जन्मानंतर, बाळाचे तोंड आणि नाक प्रथम स्वच्छ केले जाते, कधीकधी बाळाच्या तोंडातून आणि श्वसनमार्गातून स्निग्ध पदार्थ आणि इतर द्रव स्वच्छ करण्यासाठी मशीनचा वापर केला जातो. यानंतर, मुलाला स्वच्छ कपड्यात चांगले गुंडाळले जाते जेणेकरून मुलाच्या शरीराचे तापमान टिकून राहते. बाळाच्या जन्मानंतर त्याचे डोळे स्वच्छ करणे देखील आवश्यक आहे. बाळाच्या जन्मानंतर बाळाची श्वास घेण्याची क्षमता, हृदयाचे ठोके, त्वचेचा रंग, हात-पायांची हालचाल आणि स्पर्श केल्यावर मुलाचा स्वभाव बघितला जातो. याला अपगर म्हणतात. जर मुलाची कार्यक्षमता सामान्य असेल, तर मुलाचे हात, पाय, कान, मलमूत्र आणि मुलाच्या पाठीकडे पाहिल्यानंतर, मुलाच्या पोटाची साफसफाई केली जाते आणि अन्न पाईपमध्ये अडथळा दिसून येतो.
बाळ
संपादनबाळंतपणाचा तिसरा टप्पा मुलाच्या जन्मापासून हिमस्खलनाच्या तिसऱ्या टप्प्याला तिसरा टप्पा म्हणतात. मुलाच्या जन्मानंतर, मुलाला एका दोरीने जोडले जाते, ज्याला नाडा म्हणतात. तो पांढरा, बेज आणि दोरीसारखा आकार आहे. तुमच्या बाळाच्या हृदयाचे ठोके जाणवू शकतात. हे बाळाला पुरेसे रक्त आणि ऑक्सिजन वाहून नेते. दुसरीकडे, ही मज्जातंतू अंडाकृतीशी जोडलेली असते जी आईच्या गर्भाशयाच्या भिंतीशी जोडलेली असते. या टप्प्यावर, गर्भाशयाच्या नाभीपासून सुमारे ८ ते १० सेमी अंतरावर क्लॅम्प लावून नाभीसंबधीचा दोर कापला जातो. मूल
दोर कापून घ्या आणि ते जमिनीला किंवा इतर कोणत्याही वस्तूला स्पर्श करत नाही हे पहा कारण ते रोग लवकर पकडते आणि यामुळे मुलाला रोग होऊ शकतो. म्हणूनच ते कापल्यानंतर, ते मुलाच्या पोटावर घालण्याचा सल्ला दिला जातो, मुलाच्या कापलेल्या मज्जातंतूवर देखील कोणतेही औषध लागू केले जाऊ शकते. मुलाची कापलेली नाळ २४ तासांच्या आत हळूहळू सुकते. साधारण ७ ते १० दिवसात ते सुकते आणि शरीरापासून वेगळे होते आणि त्याच्या जागी एक बटणाच्या आकाराचा डाग शरीरावर राहतो ज्याला नाभी म्हणतात. जोपर्यंत ते शरीरावर राहते, तोपर्यंत त्याची काळजी घेणे आवश्यक आहे. दिवसातून दोनदा स्पिरिटच्या साहाय्याने मेडिकल कॉटनच्या साहाय्याने स्वच्छ करून जंतुनाशक औषध वापरावे.
अम्नीओटिक झिल्ली फाटल्यानंतर, ही कॉर्ड (अॅमिलिकल कॉर्ड) बाळाच्या जन्मापूर्वी अनेक वेळा निघून जाते. ही अवस्था सूचित करते की बाळ त्याच्या वेळेसाठी लहान आहे, शारीरिक दोष, गर्भाशयात बाळाची असामान्य स्थिती किंवा गर्भाशयात अम्नीओटिक द्रव जास्त प्रमाणात असणे ही मुख्य कारणे आहेत. जेव्हा नाळ योनीतून बाहेर येते, तेव्हा नाभीसंबधीचा रक्त प्रवाह कमी होऊ लागतो, मुलाच्या डोक्याच्या दाबामुळे आणि आईच्या नितंबाच्या हाडांमधील नाभीसंबधीच्या दोरखंडावर सतत दबाव पडतो, अनेक वेळा रक्ताभिसरण पूर्णपणे थांबते. या अवस्थेत, कमी तापमान आणि बाळाच्या रक्तामुळे, बाळाचा गर्भातच मृत्यू होतो. या कारणास्तव, लवकर प्रसूती किंवा ऑपरेशनद्वारे प्रसूती या अवस्थेत फायदेशीर ठरते.
काहीवेळा हा प्रकार सुरुवातीला कळत नाही. ही अवस्था जाणून घेण्यासाठी भगवंताचे परीक्षण करावे लागते. या स्थितीत प्रसूती लवकर होत नाही आणि बाळाच्या हृदयाचे ठोके कमी होऊ लागतात. या कारणास्तव हे आवश्यक आहे की अम्नीओटिक पडदा फुटल्याबरोबरच. त्यावेळी महिलेचा तपास त्वरित भंग करून व्हावा. ज्या स्त्रियांमध्ये मुलाचे डोके नितंबावर विश्रांती घेत नाही, त्यांच्यामध्ये नाभी बाहेर येण्याची शक्यता जास्त असते आणि काही काळानंतर ती सुकते आणि पडते आणि बाळाच्या नाभीची खूण आयुष्यभर राहते.
बाळाच्या जन्माच्या वेळी, बाळाचे डोके बाहेर येताच, बाळाच्या चेहऱ्यावर स्नेहन द्रवपदार्थाच्या प्रमाणात लक्ष दिले पाहिजे कारण या स्नेहन द्रवपदार्थामुळे बाळाला श्वास घेणे कठीण होऊ शकते. या कारणास्तव, मुलाचा चेहरा, नाक आणि तोंड स्वच्छ कापडाच्या तुकड्याने पूर्णपणे स्वच्छ करावे. बाळाचा जन्म होताच बाळाला उलटे टांगता येते. त्यामुळे फुफ्फुसात गेलेला स्निग्ध द्रव पुन्हा तोंडात येतो आणि तोंडातील द्रव फुफ्फुसात जाऊ शकत नाही. या कारणास्तव ते सक्शनद्वारे काळजीपूर्वक काढले जाऊ शकते.
थोड्या प्रमाणात स्नेहन द्रव फुफ्फुसात येऊ शकतो. परंतु फुफ्फुसात जास्त प्रमाणात द्रव गेल्याने मुलाचे रडणे बरे होत नाही. अशा स्थितीत फुफ्फुसात नळी टाकून ती काढावी लागते आणि बाळाला औषधे सुरू करावी लागतात. पहिल्या बाळाचे फुफ्फुस हवेशिवाय फुग्यासारखे असतात. पण पहिल्यांदा श्वास घेताच फुफ्फुसे हवेने भरतात. त्यातून रक्त येऊ लागते आणि ऑक्सिजनयुक्त रक्त फुफ्फुसातून मुलाच्या हृदयापर्यंत पोहोचते. या अवस्थेत मुलाचे हृदय लवकर काम करू लागते. दरम्यान, मुलाचे नाते ओव्हलपासून वेगळे होते.
गर्भाशयाच्या काही वेदनांसह, ओव्हल देखील हळूहळू गर्भाशयाच्या भिंतींना धरून सोडू लागते आणि हळूहळू संपूर्ण अंडाकृती या दरवाजातून वेगळे झाल्यानंतर बाहेर येते. काही वेळा अंडी येण्यासाठी १० मिनिटे ते अर्धा तास लागू शकतो, अशा स्थितीत आईच्या पोटाला हलका मसाजही करावा लागतो. यानंतरही जर ओव्हल बाहेर येत नसेल तर त्याला रिटेन्ड ओव्हल म्हणतात. ओव्हलमधून बाहेर येताच ओव्हल विहीर दिसली पाहिजे. जर ओव्हलचा एक तुकडा देखील येऊ शकत नाही, तर गर्भाशय पूर्णपणे आकुंचन करू शकत नाही आणि रक्तस्त्राव सुरूच राहतो.
मूल जन्माला येताच, मुलाचा रंग काहीसा निळा होतो. पण मुलाच्या रडण्यामुळे मुलाच्या शरीरात ऑक्सिजन आणि रक्त संचारू लागते. त्यामुळे मुलाचा रंग गुलाबी होतो. मुलाच्या शरीरावर पांढरा स्निग्ध पदार्थ राहतो. या स्नेहन पदार्थाला व्हर्निक्स म्हणतात. बाळाला स्वच्छ कपड्याने पुसणे किंवा बाळाला आंघोळ केल्याने हे स्नेहक द्रव शरीरातून काढून टाकते.
मुलाच्या चेहऱ्यावर थोडी सूज आहे, डोळे बुडलेले आहेत आणि मुलाच्या डोक्याचा काही भाग दिसत आहे ज्याला कॅपुट म्हणतात. हे सर्व वेळेनुसार चांगले होते. बाळाचा जन्म झाल्यावर डोक्यावर स्नायूंचा ताण येतो. ते कॅप्युट बनते. पण तो काही दिवसातच बरा होतो. बाळंतपणाच्या वेळी बाळाची छाती थोडीशी वाढलेली असते. बाळंतपणात मुलगी असल्यास. त्यामुळे त्याच्या मूत्रमार्गाच्या दोन्ही बाजूंची त्वचा, लॅबिया अधिक तपकिरी आणि सुजलेली असून काही भाग बाहेर पडताना दिसतो. कधीकधी थोडेसे रक्त देखील येते, त्याचप्रमाणे एखाद्या मुलाचे अंडकोष मोठे होणे किंवा काही हलका निळा-तपकिरी रंग इत्यादी दिसणे सामान्य आहे, जे वेळेनुसार बदलतात. गर्भधारणेच्या वेळी, महिलेने ठरवावे की तिची प्रसूती घरी करायची की हॉस्पिटलमध्ये. गर्भधारणेदरम्यान, स्त्रीने स्त्रीरोगतज्ञाचा सल्ला घ्यावा.