Deficiéncia ouditiba

Modelo:Anfo/Patologie

Deficiéncia auditiba (tamien coincida cumo heipoacusia ó xordeira) ye la perda parcial ó total de oudiçon. Puode ser de nacença ó causada mais tarde por malinas.

Ne l passado, questumaba-se achar que la xordeira era acumpanhada por algun tipo de déficit d'anteligéncia. Antretanto, cula ancluson de ls xordos ne l porcesso eiducatibo, cumprendiu-se qu'eilhes, an sue maiorie, nun tenien la possibelidade de zambolber la anteligéncia an birtude de ls poucos stímulos que recebien i qu'esto era debido a la deficuldade de quemunicaçon antre xordos i oubintes. Mas, l zambolbimiento de las dibersas lénguas de senhales i l trabalho d'ansino de las lénguas ourales permitiran als xordos ls meios de zambolbimiento de sue anteligéncia.

Atualmente, l'eiducaçon anclusiba ye ua rialidade an muitos países. Fato ressaltado na Declaraçon de Salamanca que culminou cun ua nuoba tendéncia eiducacional i social.

Perda Auditiba i Heipoacusia

Ls cunceitos gerales subre xordeira, classeficaçones, técnicas i métodos d'abaluaçon de la perda auditiba, caratelísticas de ls dibersos tipos de xordeira, etc., son fundamentales para cumprender las amplicaçones de la deficiéncia auditiba.

L deficiente auditibo ye classeficado cumo xordo, quando sue oudiçon nun ye funcional na bida quemun i heipoacústico aquel cuja oudiçon, inda que deficiente, ye funcional cun ó sin prótese auditiba. La deficiéncia auditiba puode ser d'ourige cungénita, causada por biroses materna malinas tóxicas zambolbidas durante la grabideç ó adquirida, causada por angeston de remédios que lesan l nerbo auditibo, sposiçon a sonidos ampatantes, biroses, predisposiçon genética, meningite, etc.

Las heipoacústicas classefican-se an funçon de l grau de la perda auditiba, sue orde i localizaçon. Quando la leson se localiza ne l'oubido sterno ó ne l médio ye chamada cumo deficiéncia de trasmisson ó deficiéncia mista dependendo de l'antensidade de la leson. Quando se ourigina ne l'oubido i ne l nerbo auditibo ye dita deficiéncia anterna ó sensorioneural (stágio mais agudo de la deficiéncia).

Mas l cunceito de perda auditiba nin siempre ye suficientemente claro pa la pessona que se depara pula purmeira beç cul porblema de la xordeira.L grau de perda auditiba ye calculado an funçon de l'antensidade neçaira para amplificar un sonido de modo la que seia percebido pula pessona xorda. Esta amplificaçon mede-se habitualmente an decibéis, cumo yá çcrito antes.

Pa l causo de l oubido houmano, l'antensidade padron ó de refréncia corresponden a la mínima poténcia de sonido que puode ser çtinguida de l siléncio, sendo essa antensidade tomada cumo 0 dB. Ua pessona cun oudiçon normal puode catar cumo limiar anferior, zde -10 dB até + 10 dB. Berifica-se essa progresson se dá de forma sponencial ó seia multiplicando-a por dieç. Lougo, pressuponen-se que 10 dB tenga ua antensidade dieç bezes superior a 0 dB i 30 dB son dua antensidade cien bezes superior a 10 dB.

Dessa forma antende-se melhor la grande defrença antre ua pessona cun ua perda de 60 dB, que cunsidramos heipoacústico, i outro cun 100 dB de perda. Tenendo an bista que 60 dB ye mais ó menos l'antensidade dun grito a 1,5 m de çtáncia. Antoce, cumprendemos que la defrença antre ua perda de 60 dB i 100 dB.Á radadeira sendo cunsidrada bien mais defícel, pa l prognóstico de reabelitaçon.

Assi i to la medida de la perda auditiba nun ye suficiente para medir l rial porblema d'oudiçon qu'ua pessona apersenta. Faç-se necessairo mensurar tamien qual l spetro de frequéncia que stá afetado pula xordeira. Cunsidra-se que las perdas auditibas nas frequéncias baixas son mais prejudiciales de l que las perdas nas frequéncias altas. "Para cumprendermos la causa çto teremos d'analisar la relaçon antre la frequéncia dun sonido i l ton cun qu'este sonido se percebe". (CRYSTAL, 1983).

La frequéncia dun sonido ye medida an ciclos por segundo ó Heirtç (Hç). L'oubido houmano percebe sonidos nas frequéncias antre 20 Hç i 20.000 Hç.

Antretanto la repuosta percetiba al stímulo sonoro ye chamada ton. Mas nun hai ua relaçon antre la scala de tones i la scala de frequéncias. Mas, podemos tomar cumo parámetros la scala de tones. Adonde se cumpa l ton dua nota musical a eisemplo la nota "alhá" que poderá apersentar un grau d'entonaçon anferior ó superior drento de la mesma nota "alhá".

Essa bariaçon chama-se ua oitaba. "Oura bien, percebe-se cumo ua oitaba superior a un ton dado, l sonido, an tenermos físicos, dobra la frequéncia de l purmeiro. Desta forma, ambora antre 2000 Hç i 4000 Hç haba ua çtáncia física de frequéncia menos de l qu'antre 100Hç i 2000Hç, mas a la çtáncia percetiba de tones ye mui maior". (FRY eit. al., 1982).

Cumparando esses balores percebemos qu'antre 2000 Hç i 100 Hç hai mais de quatro oitabas, porque de 2000 Hç para 1000 Hç hai ua oitaba, ó seia, la metade de la sue frequéncia. Por tanto de 2000 Hç para 1000 Hç hai ua oitaba, de 1000 Hç para 500 Hç tamien hai ua oitaba, de 500 Hç a 250 Hç hai outra i de 250 Hç a 125 Hç hai outra. Antendemos agora por que las perdas auditibas nas frequéncias baixas son de mui pior prognóstico de l que las perdas nas altas frequéncias.

Para un diagnóstico correto dua xordeira ye perciso fazer ua sploraçon audiométrica de l grau de perda por relaçon cun un spetro de frequéncia que baia pul menos de 125 Hç a 4000 Hç, yá que son estas las frequéncias mais outelizadas na fala houmana.(CASANOBA, 1988).

Outro porblema que debe ser liebado an cunsidraçon i la relaçon antre l limiar auditibo i l limiar doloroso, de forma, a saber, qual l tipo de resíduo auditibo que poderá ser aprobeitado pa la reabelitaçon andibíduo xordo. L limiar auditibo corresponde al nible d'antensidade necessairo para que la pessona xorda perceba l sonido i este limiar puode ser defrente an cada frequéncia. L limiar doloroso ye l punto an que l'antensidade sonora porduç delor a la pessona. La çtáncia que bai de l limiar auditibo al limiar de delor ye l que se chama de resíduo auditibo outelizable.

L porsor puode suspeitar de causos de deficiéncia auditiba antre sous alunos quando ouserbar ls seguintes sintomas: Scessiba çtraçon; frequentes delores d'oubido ó oubido purgante; deficuldade de cumprenson; antensidade de la boç, inadequada pa la situaçon, mui alta ó baixa ó quando la pronúncia de ls sonidos ye ancorreta.

Patologies de l'oubido

La deficiéncia auditiba puode ser classeficada cumo: deficiéncia de trasmisson – quando l porblema se localiza ne l'oubido sterno ó ne l'oubido médio; deficiéncia mista – quando l porblema se localiza ne l'oubido médio. I deficiéncia anterna ó sensorioneural – quando se ourigina ne l'oubido anterno i ne l nerbo auditibo.

Las percipales patologies de l'oubido houmano son: las ligadas a la nembrana timpánica, la deficiéncia de trasmisson sonora ne l sistema tímpano-ossicular, la rigideç ne ls ligamientos de suporte ossicular, a timpanoesclerose, la fixaçon de l martielho, l'auséncia ne l reflexo stapediano, la paralesia de l nerbo de l músclo stribo, la cumplacéncia de la nembrana timpánica ó la sue rigideç, la leson retrocloclear i la xordeira psicogénica que ye un de ls çtúrbios psicogénicos.

L'ampedáncia acústica de l'oubido médio ye un tipo quemun de patologie. Puode ser defenida cumo la resisténcia que la mesma ouferece a l'einergie sonora que penetra ne l cunduto auditibo sterno. I hai inda las patologies ligadas la Trompa de Eustáquio apersentando-se ó mui abierta ó oustruída i causando sintomas cumo outofonia i la percepçon sonora de la respiraçon pul andibíduo.

Classeficaçones

Classeficaçon por ourige de la xordeira

Ls portadores de xordeira patológica, normalmente adquirida an eidade adulta;
I aqueilhes cuja xordeira ye un traço fesiológico çtintibo, nun amplicando, necessariamente, an deficiéncia neurológica ó mental; este ye l causo de la maiorie de ls xordos cungénitos.

Classeficaçon por forma de quemunicaçon

Xordos ouralizados: aqueilhes que se quemunican outelizando la léngua oural i/ó scrita.
Xordos sinalizados: aqueilhes que se quemunican outelizando algua forma de lenguaige gestual.
Xordos bilíngues: aqueilhes qu'outelizan ambas las formas de quemunicaçon.

Etiologie de la xordeira

Las causas de la xordeira puoden ser debedies an: pré-natales, peri-natales i pós natales. Las causas pré-natales son:

Heireditárias (La deficiéncia auditiba puode ser trasmitida geneticamente de geraçon an geraçon, particularmente quando eisisten causos de xordeira na família);
- Malinas adquiridas pula mai durante la grabideç, tales cumo:
  - Rubéola;
  - Sífelis;
  - Toxoplasmose;
  - Citomegalobirus;
  - Heirpes;
  - Antoxicaçones antra-uterinas;
  - Agentes Físicos (cumo, por eisemplo, ls centeilha-X);
  - Altaraçones Andócrinas (Diabetes ó Tiróide);
  - Caréncias Alimentares.

Las causas peri-natales puoden ser:

Traumatismos Oustétricos;
Anóxia.

Las causas pós-natales puoden ser:

Malinas anfeciosas;
Baterianas (s.: meningites, otites, anflamaçones agudas ó crónicas de las fossas nasales i de a naso-faringe);
Birales;
Antoxicaçones;
Trauma Acústico.

Fuontes i Bibliografie

L Commons ten ua catadorie cun eimaiges i outros fexeiros subre Léngua de senhales

Modelo:Xordos

Modelo:Malinas de l'oubido i de l'apófise mastóide