Spellbound (1945)
Spellbound (op plattdüütsch so veel as „vertövert“; dt.: Titel: Ich kämpfe um sich) is de Titel vun en US-amerikaanschen Thriller vun Alfred Hitchcock ut dat Johr 1945. De Hööftrullen weern mit Ingrid Bergman un Gregory Peck besett. Dat Dreihbook baseer op den Roman The House Of Dr. Edwardes vun Francis Beeding (en Pseudonym vun Hilary Aidan St. George Saunders un John Palmer).
| Filmdaten | |
|---|---|
| Plattdüütsch Titel: | — |
| Originaltitel: | Spellbound |
| Düütsch Titel: | Ich kämpfe um dich |
| Produkschoonsland: | USA |
| Johr vun’t Rutkamen: | 1945 |
| Läng: | 111 Minuten |
| Originalspraak: | Engelsch |
| Öllersfreegaav in Düütschland: | FSK 16 |
| Filmkru | |
| Speelbaas: | Alfred Hitchcock |
| Dreihbook: | Angus MacPhail Ben Hecht |
| Produkschoon: | David O. Selznick |
| Musik: | Miklós Rózsa Audrey Granville |
| Kamera: | George Barnes |
| Snitt: | William H. Ziegler |
| Szenenbild: | James Basevi |
| Kledaasch: | Ann Peck |
| Dorstellers | |
| |
Inholt
ännernGreen Manor is en Heim för Geisteskrankheiten in Vermont. De Baas vun dat Heim, Dr. Murchison, geiht in den Rohstand un schall vun Dr. Edwardes aflöst warrn, de as en go’en Psychiater bekannt is. Kuum, dat de ne’e Baas indrapen is, hett he sik ok al Hals över Kopp in de schöne Kolleegsche Dr. Constance Petersen verkeken. Constance is dorgegen mehr dorför bekannt, dat se sik nich so geern mit Mannslüüd inlaten deit. Liekers markt ok se gau, dat se wat för Dr. Edwardes föhlen deit.
Na un na mehrt sik aver de Antekens, dat Dr. Edwardes nich de is, de he to wesen angifft, man en Bedreger mit en Paranoia, de an Gedächtnisverlust lieden deit. Constance is de eerste, de dat mitkriegen deit. Ehr gegenöver gifft he to, dat he glöövt den echten Dr. Edwards ümbröcht to hebben. Dorna hett he sien Identität annahmen, üm mit dat Schuldtrauma kloortokamen. Wegen den Gedächtnisverlust weet he aver nich mehr, wokeen he in Wohrheit is. Dat eenzige wat weet sünd sien Initialen J. B. Constance will em hülpen un rutfinnen, wat mit den wohren Dr. Edwards passeert is. He will ehr aver nich dormit rintehn un neiht ut Green Manor ut.
Den nächsten Dag is de Polizei dor un söcht na Dr. Edwardes. Constance finnt en Breef, in den J. B. schrifft, dat he in en Hotel in New York gahn deit. Constance reist em achteran un finnt em ünner den Decknaam John Brown. Tosamen reist se wieter na Rochester to Constances ollen Perfesser Dr. Brulov. Bi de Psychoanalyys vun en Droom vun „Brown“ stellt sik rut, dat he mit den wohren Dr. Edwardes tosamen in Skiurlaub wesen is. Ut de Henwiesen, de in den Droom vörkamen sünd, finnt se ok rut, woneem dat weer.
Constance föhrt mit „Brown“ dorhen un will de Situatschoon nastellen. So glöövt Constance ruttofinnen, wat in Wohrheit passeert is, un hapt, dat he sien Gedächtnis wedderfinnt. Wohrhaftig kummt em bi en Skiaffohrt dat Gedächtnis torüch: He weet nu wedder, dat he as Patient bi Dr. Edwardes weer, as de in en Afgrund afstört is. Man, wegen en Schuldkomplex ut de Kindheit hett he den Unfall vun Edwards op sik sülvst projizeert un dorüm ok sien Identität annahmen. Ok sien richtigen Naam, John Ballantyne, fallt em nu wedder in.
De Polizei finnt de Liek vun Dr. Edwardes, stellt dorbi aver fast, dat de vun achtern doodschaten worrn is. Ballantyne warrt dorophen ünner Moordverdacht fastnahmen. Constance glöövt jümmer noch an sien Unschuld, kann aver nix doon un kehrt torüch na Green Manor. As se mit ehrn fröheren Baas snackt, fallt ehr wat op. Se geiht noch mol de Opteken vun Ballantyne sien Droom dör un finnt so de Wohrheit rut: Dr. Murchison hett sien Nafolger Dr. Edwardes ümbröcht, vunwegen dat he bang weer üm sien Posten in Green Manor weer. Dr. Murchison begeiht dorophen Sülvstmoord un John un Constance finnt opletzt doch noch jemehr Glück.
Kritik
ännern- Dat Lexikon vun’n internatschonalen Film schreev vun en kunstvull utgestalten Hitchcock-Krimi, de rutragen speelt weer. De Psycho- un Droomanalyys weer nich jüst dicht bi de Realität, woll aver mit veel Effekt in de Geschicht inbetogen[1]
- De Süddeutsche Zeitung schreev vun en Hööchstmaat an geheemnisvulle Spannung.
- Bosley Crowther vun de The New York Times segg dorgegen, dat de Geschicht teemlich apensichtlich un ollt weer. Eenzig Ingrid Bergman segg ehr to, dat se de Tokiekers gegenöver Gloovhaftigkeit wies.[2]
- Dat Time magazine oordeel dorgegen eher slecht över dat Speel vun Gregory Peck un schreev, dat he mit de Keevmuskulatur speel un de Ogen tokniepen de, üm op disse Oort to wiesen, dat wat nich stimmen de.[2]
Utteken
ännernDe Film is för tosamen söven Filmpriesen vörslahn wesen, dorünner sössmol in verschedene Kategorien vun’n Oscar. Uttekent worrn is Spellbound opletzt mit twee Priesen:
- 1946: mit den Oscar in de Kategorie Best Filmmusik för Miklós Rózsa
- 1946: mit den NYFCC Award in de Kategorie Best Schauspelersche för Ingrid Bergman
Achtergrünnen
ännernSpellbound is een vun de eersten Filmen, de sik mit de Psychoanalysen vun Sigmund Freud ut’neensett. De Produzent David O. Selznick hett dat sülvt wullt, dat en groten Deel vun’n Film op sien persönlichen Insichten mit de Psychotherapie to doon hebben schülln. He hett sien Therapeuten mitbröcht na de Dreiharbeiden. As dat denn eenmol Striet geev över de Fraag, woans denn en Therapie nu wirken de, segg Hitchcock: „Mien leven Minsch, dat is blots en Film“.[3]
De Droom-Sequenz is vun Salvador Dalí utklamüstert worrn un schüll eerst wat länger duern. Se barg toeerst noch en Szeen in en Ballsaal, woneem Klavieren un Figuren vun de Deek hangen deen. De Figuren schülln so doon as wenn se danst un de Hööftfiguren mitinbetehn. Opletzt is de Szeen aver ut Tietgrünnen sneden worrn.[3]
Rutragen is ok, dat de Film an sik as Swartwittfilm maakt worrn is, man för en Oogenblick liekers klöört warrt: As Dr. Murchison sik ümbringen deit, warrt de Lienwand för Bröökdelen vun en Sekunn bloodroot.[3] Disse Effekt is ok de Feernsehfaten to sehn.
As in de meisten Filmen, harr Hitchcock ok hier en lütten Cameo-Optritt: He kummt in’t Empire State Hotel ut den Fohrstohl, driggt en Geigenkassen un smöökt en Zigarrett.
De Musik to den Film is na den Filmwetenschoppler Jack Sullivan de romantischste un togliek unheimlichste Musik vun en Hitchcockfilm. Vör allen de Füll un de Riekdom vun de teemlich moderne Musik hett Indruck op de Tokiekers maakt. In Kuntrast dorto steiht de Insatz vun dat Theremin, wat de Angst un de Identitätskrisen vun de Protagonisten en Aura gifft as vun en annere Welt.[4]
Literatur
ännern- Francis Beeding [Hilary St. George Saunders, John Leslie Palmer]: The House of Dr. Edwardes. Little, Brown and company, Boston 1928
- Robert A. Harris, Michael S. Lasky, Joe Hembus (Rgv.): Alfred Hitchcock und seine Filme. (OT: The Films of Alfred Hitchcock.) Citadel-Filmbuch bi Goldmann, München 1976, ISBN 3-442-10201-4
Borns
ännern- ↑ Kritik in’t Lexikon vun’n internatschonalen Film
- ↑ a b Robert A. Harris un Michael S. Lasky: Alfred Hitchcock und seine Filme, rutgeven vun Joe Hembus, Wilhelm Goldmann Verlag, München, 1976 (Originalutgaav)
- ↑ a b c http://www.imdb.com/title/tt0038109/trivia
- ↑ Jack Sullivan: Hitchcock's music Yale University Press, 2006 ISBN 0-300-11050-2 S. 106
Weblenken
ännern- Spellbound in de Internet Movie Database (engelsch)
- Filmkritik vun U. Behrens, filmzentrale