Vesikel (Biologie)
Vesikels (lat. vesicula – „lüttje Blase“) sünd lüttje Blasen in de Zellen. Se sünd rund bit oval, un dor is en eenfacke oder dubbelte Membran oder en Nett ut Proteine umto. De Vesikels sünd egene Bestanddeele vun de Zellen un hefft mit verschedene Upgaven in de Zellen to doon. Se sünd bi een Mikrometer groot. In de Zellen sünd se tostännig for den Transport vun allerhand Stoffe.
Dat gifft Vesikels, de bringt allerhand Stoffe ut de Zellen rut (Exozytose). Dor nehmt se de eerst mol bi up un smölt denn mit de Zellmembran tosamen. Bi de Stoffe, de rutbrocht weert, kann sik dat ok um Membranproteine hanneln. Se sitt denn toeerst in de Vesikelmembran un na dat Tosamensmölten höört se automaatsch to de Zellmembran to. Dat gifft ok Synaptische Vesikels to’n Utschütten vun Neurotransmitters. Just annersrum könnt Vesikels ok Stoffe in de Zellen rinholen (Endozytose) un bi dat Recycling vun Membranproteine mitmaken. Noch annere Vesikels bringt in de Zellen nee herstellte Proteine vun dat Endoplasmaatsche Retikulum na den Golgi-Apraat hen. Gasvesikels geevt Eenzellers, de in’t Water leven doot, Updrifft un maakt dat for jem mööglich, sik in de optimale Waterdeepte up to holen.
Literatur
ännern- Werner Linb, Jochen Fanghanel: Histologie: Zytologie, Allgemeine Histologie, Mikroskopische Anatomie (De Gruyter Lehrbuch), ISBN 3-11-014032-2 , Siete 25ff
- Robert F. Schmidt, Florian Lang: Physiologie des Menschen mit Pathophysiologie, Heidelbarg, Springer, 2005, ISBN 3-540-21882-3, Siete 10ff
- Horst Bayrhuber, Ulrich Kull: Linder Biologie, 2006 | Verlag Bildungshaus Schulbuchverlage, Bruunswiek, ISBN 978-3-507-10930-8, Siete 37