Woody Herman
Woody Herman (egentlich Woodrow Charles Thomas Herman; * 16. Mai 1913 in Milwaukee, Wisconsin; † 29. Oktober 1987 in Los Angeles, Kalifornien) weer en US-amerikaansch Jazz-Klarinettist, Singer un Bandleader.
Leven un Wark
ännernHerman, de as musikalisch Wunnerkind up de Klarinett gull, is all mit negen Johr apenlich in’t Vaudeville-Theater uptreden (ok as Singer un Danzer). 1930 truck he vun Milwaukee weg un övernehm nah kört Gastspelen bi Harry Sosnick un Gus Arnheim 1936 den Karn vun de Big Band vun Isham Jones, de he siet 1934 anhörrt harr. 1936 harr de Jones-Band hör eenzigen Charts-Erfolge mit Hermann as Singer mit de Songs Life Begins When You’re in Love un There’s No Greater Love.
Disse eerst Formatschoon vun Herman hett sück anfangs de Naam The Band That Plays The Blues geven. Enn’ 1936 geev de Band hör Debüt in dat Roseland in Brooklyn un harr in‘ Oktober 1937 en eersten lütten Hit mit I Double Dare You (#18). 1939 harr he aber Woodchopper’s Ball en Hit, de över een Million Mal verköfft wurr. Dat weer de Dörbröök to en vun dat führend Orchester vun de laat Swing-Ära. Wichtig Musiker vun disse Tiet weern Joe Bishop un Gordon Jenkins. Enn‘ 1939 hett se de Glenn Miller-Band in dat Glen Island Casino aflööst un speel tweemal in‘ Famous Door.
Woody Herman weer en hervörragend Virtuose up sien Musikintrument, tietlevens stark beinfloot vun de Speeltechnik vun Frank Trumbauer. He stell in de Loop vun sien Karriere tallriek spoodriek Orchester tosammen, de he Herd bzw. Herman’s Herd nömmt hett.[1] Bekannt Musiker, de in sien Big Bands speelt hebbt, weern ünner annern de Rhythmusgrupp ut Slagtüüchspeler Dave Tough, Bassist Chubby Jackson, Gitarrist Billy Bauer un Pianist Ralph Burns as ok de Saxophonisten Stan Getz un Flip Phillips, de Trompeter Shorty Rogers un de Bröers Pete un Conte Candoli. Rogers weer ebenso as Neal Hefti un Ralph Burns ok as Arrangeur för Herman tätig. In de eerst „Herde“ harr Herman Hits as Caldonia, Laura un Northwest Passage. Se hett ok dat klassisch Lager beindruckt - Igor Strawinsky weer vun de Fähigkeiten vun de Band so deep beindruckt, dat he för de 1945 dat Ebony Concerto komponeer. Singerin in de First Herd weer Frances Wayne; mit hör harr de Band en Hiterfolg mit Happiness Is Just a Thing Called Joe.
Nahdem Dave Tough, Hefti un Wayne de Band verlaaten harrn, nehm Woody Herman eenig Ümbesetten vör; Anfang 1946 keem der Vibraphonist Red Norvo dorto. Nah en Paus stell he 1947 „de tweet Herde“ in Los Angeles tosommen, mit de legendär Four Brothers Saxophon-Section, domals ut Getz, Zoot Sims, Serge Chaloff, Herbie Steward (1948 Al Cohn statt Steward, noh later mit Gene Ammons, Jimmy Giuffre, Richie Kamuca usw.). De Nummer weer vun Jimmy Giuffre komponeert wurrn (för dree Tenöre un een Bariton) un geev jeden vun de „Broers“ Solos vör dat Tosommenspeel in’t Finale. De tweet Herde, mit de he ok Bebop-Strömungen upgreep (as in Lemon Drop), bestunn bit 1949, as Herman en Engagement up Kuba annehm, de darte Herde van 1949 bit 1955. Mit hör hett he 1954 en Europatournee makt. Dornah speel he maal in lüttgere Combos und maal för gröttere Tourneen (as in Süüdamerika 1958) mit Big Bands.
Mit de veerte Herde (af 1963 ünner annern bit 1964 mit Jake Hanna) gung he weer up Tour, t.B. 1965 up dat Antibes Festival un dat Basin’ Street West in San Francisco, wo dat Live-Album Woody's Winners mitsneeden wurr. 1966 gasteer Herman in Europa, 1968 up dat Newport Jazz Festival un 1969 in Düütschland. In‘ Oktober 1974 hett he mit sien Orchester Frank Sinatra bi de sien Feernsehkonzert The Main Event in‘ Madison Square Garden begleit, dat weltwiet een Millarde Tokieker harr un den TV-Reichwieten-Rekord vun de Maandlandung instell. Bit in de 1980er Johren bleev he spoodriek mit sien Thundering Herds.
In de 1950er un 60er Johren experimenteer Hermans Big Band völfak ok mit Elementen vun modern Jazzstile as den Cool Jazz un den Bebop, de geschickt mit de Formen vun den traditschonellen Jazz verknütt wurrn. Neben sien Bedüüden as en vun de führend Swing-Klarinettisten (tosommen mit Benny Goodman un Artie Shaw), weer dat insbesünnere sien Fähigkeit as Organisator vun innovativ un kreativ Ensembles, de hüm ut de Persönlichkeiten vun den Jazz vun dat 20. Johrhunnert rutragen lett.
De Singer
ännernSien Biograph George T. Simon heevt ok sien Bedüüden as Singer hervör; he hett en ganzen Barg an Comedy-, Blues- un Swingtitel sungen, an meesten beindruckt hett he aber as Balladensinger, as in It’s a Blue World, This Time the Dream’s on Me oder I'll Remember April. He sung ok Exotica as Pancho Maximilian Hernandez un en Cowboy Rhumba un weer Duett-Partner för Bing Crosby, Peggy Lee, Billy Eckstine, Dinah Shore un Nat Cole. Nahdem sien Gesangsnummer Laura för Columbia spoodriek weer, nehm he 1957 mit Begleitmusiker as „Sweets“ Edison, Charlie Shavers, Ben Webster un Marty Paich as Arrangeur dat Album Songs for Hip Lovers up. De Schriever Will Friedwald wiest dorup hen, dat Herman vör allen as Singer bekannt weer, bevör he 1939 mit Woodchopper’s Ball sien grooten Instrumentalhit harr, un sien Gesang all Utprägungen vun singend Musiker vun de 30er, 40er un 50er Johren umfaten dee; „seine Stimme war für ihn als Kinderstar im Vaudeville wichtig und dann als Sideman in verschiedenen der führenden weißen Dance Bands der dreißiger Jahre“,[Friedwald 1] so bi Tom Gerun, Harry Sosnick, Gus Arnheim un Isham Jones. Mit Solisten ut dat Jones-Orchester stell Herman sien eegen Band That Plays the Blues-Formatschoon tosommen. Jack Kapp hett Herman as B-Band mit Titeln insett, de sonst nümms speelen wull. Noch Anfang 1939 hullen Hermans Gesangshits Träe mit sien instrumentalen Erfolgsnummern.[Friedwald 2]
Zitate
ännernWir hatten eigentlich nie das Gefühl für diesen Menschen zu arbeiten, sondern vielmehr mit ihm. Er erkennt an, was wir tun, und er lässt uns das auch spüren. Und die Jungs erkennen ihn an und respektieren ihn. Dadurch arbeiten sie umso mehr.Nat Pierce[Simon 1] Kein namhafter Bandleader ist sowohl von den Männern, die für ihn arbeiten, als auch von jenen, für die er arbeitete, mehr geschätzt worden.| Leonard Feather[Simon 2]
Ehrungen
ännernWoody Herman wurr 1981 in de Big Band and Jazz Hall of Fame upnommen un ok in de American Jazz Hall of Fame is he upnommen wurrn.
Literatur
ännern- Will Friedwald: Swinging Voices of America - Ein Kompendium großer Stimmen. Hannibal, St. Andrä-Wördern 1992, ISBN 3-85445-075-3
- Studs Terkel: Giganten des Jazz. Zweitausendeins, Frankfurt 2005, ISBN 3-86150-723-4
- Woody Herman & Stuart Troup: Woodchopper's Ball. Dutton, N.Y.; dt. Utgaav Wien 1992, ISBN 3-85445-067-2
- Steve Voce: Woody Herman. 1956, 1991
- George T. Simon: The Big Bands. Schirmer Books 1981 (mit Interview vun Herman)
- Gene Lees: Leader of the Band- life of Woody Herman. Oxford 1997
- William Clancy, Audree Kenton: Woody Herman- chronicles of the Herds. Schirmer Books 1995
- Bohländer u. a.: Reclams Jazzführer. 1989
Weblenken
ännernFootnooten
ännern- ↑ Vgl. Simon, S. 228. Simon bericht, dat he sülvst um 1944 rüm in de Jazztietschrift Metronome to de Beteknung vun dat Orchester de Naam Herman’s Herd inführt hett.
- Will Friedwald: Swinging Voices of America - Ein Kompendium großer Stimmen. Hannibal, St. Andrä-Wördern 1992, ISBN 3-85445-075-3
- George T. Simon: Die Goldene Ära der Big Bands. Hannibal-Verlag, Höfen 2004, ISBN 3-854-45243-8