Vörhuut

De Vörhuut (lat. Praeputium oder Preputium, greeksch πόσθη, pósthe) is bi Mannslüüd (oder bi männlich Söögdeerten) de Huut, de de Ekel vun’n Pint ümgifft. Se kann achter de Ekel torüchtogen warrn. Ok de Klitoris, wat bi de Fronslüüd en liek Organ is, is mit de so nöömten Klitorisvörhuut ümgeven.

De Vörhuut is en Huutfalt, de bi de Verlängern vun’n Pint bi en Erekschoon as Reserve deent.

Anatomie

Torüchtehn vun de Vörhuut achter de Ekel

De Vörhuut warrt indeelt in en Binnenblatt un en Butenblatt. De sünd mitenanner nich verwossen, man künnt gegen’nanner schaven warrn. In nich torüchtogen Tostand sünd se praktisch tosammenfalt. Dat Butenblatt besteiht ut buterer Huut, dat Binnenblatt is dorgegen en Sliemhuut mit en nichverhoornt Plattenepithel. Bi neeboren Söögdeerten is dat Binnenblatt vun de Vörhuut faken noch mit de Ekel verklevt (Konglutinatschoon). De vullstännig Afscheeden passeert eerst na de Geboort. Bi lütte Kinner löst sik de Vörhuut normalerwies in de eersten twee Levensjohren.

An de Ünnersiet vun de Vörhuut is en Lien to sehn, woneem de Huut verwossen is. Dat is de Vörhuutnaht oder Raphe preputii. Över dat Vörhuutband (Frenulum preputii) sett sik de Lien foort in de Penisnaht. Dat Vörhuutband is en Huutfalt twüschen de Ekel un dat Binnenblatt vun de Vörhuut. Bi’t männlich Peerd hett de Vörhuut sogor noch en tosätzlich Reservefalt (Plica preputialis), de dat bannig Verlängern vun’n Penis bi de Erekschoon möglich maakt.

Funkschoon

De Vörhuut hett de Opgaav, dat Leven lang de Ekel week un fuchtig to hollen un ehr vör Sehren, Utdrögen oder Rieven to schulen. De Vörhuut bargt tallrieke Meissnersche Körpers, de bi’t Utdehnen anreegt warrt.

Rennlichkeit

Ünner de Vörhuut kann sik bi slechte Hygiene en sepenoordig Smeer billn, dat Smegma nöömt warrt. Dat besteiht ut afstorven Huutzellen, Resten vun Urin un Sperma un annere Utscheden. Warrt dat Smegma nich regelmatig wegmaakt, künnt sik dor binnen Krankmakers ansammeln un vermehren, wat Sweren vun de Vörhuut un de Ekel (Balanoposthitis) to Naklapp hebben kann. Man, ok dat Överdrägen vun Geslechtskrankheiten op den Sexualpartner bi nich schulten Bislaap kann dördor lichter vörkamen.

Krankheiten

Bi en Phimoos geiht de Vörhuut nich över de Ekel un kann nich noog nageven bi de Erekschoon

Wenn sik de Vörhuut nich oder blots swor torüchtehn lett, kann de Grund dorför en to kort Vörhuttband wesen (Frenulum breve). Dat kann dör en lütt chirurgsch Ingriepen dörsneden, verlängert oder wegmaakt warrn. Dat Vörhuutband kann aver ünnerscheedlich lang wesen. Solang as sik de Vörhuut bit achter de Ekel tehn lett, schüll dat keen Problemen bi’n Bislaap geven.

Problemen mit dat Torüchtehn künnt aver ok vörkamen, wieldat de Vörhuut to eng is (Phimoos). Dat warrt normalerwies dör’t Wegmaken vun de hele Vörhuut (Zirkumzision) oder Delen dorvun behannelt. Annere Mööglichkeiten, as dat öörtlich behanneln mit Salv, woneem Hormonen binnen sünd, sünd noch ümstreden künnt aver versöcht warrn. De Versöök, de Vörhuut in so en Fall mechaansch to dehnen sünd ut de Mood un schulln laten warrn. To bedenken is ok, dat bi Sööglingen un Kinner de Vörhuut natürlicherwies mit de Ekel verklevt wesen kann, wat sik bit to de Pubertät vun sülvst löst. Dat Verkleven mutt also nich foorts behannelt warrn. Bevör dat operativ angahn warrt, kann man aver eerstmol aftöven, solang de Jung dormit keen Last hett.

En Sweren vun de Vörhuut (Posthitis) dör Phimoos, Verkleven, nich utreken Rennlichkeit oder nich fachgerecht Verännern, kummt tomeist in Verbinnen mit Sweren an de Ekel (Balanoposthitis) vör. Dat kann gresige Lasten utlösen un en gau Behanneln nödig maken.

Besnieden

Ünner Besnieden versteiht een dat deelwies oder vullstännig Wegmaken vun de Vörhuut. Blangen medizinsch Grünnen warrt dat in vele Kulturen sünners ut religiös (Isalam, Jödendom) un rituell Grünnen aver mitünner ok ut kosmetisch oder kulturell Ansichten in’t fröhe Kindsöller bit latenst to’n Anfang vun de Pubertät maakt. In’n Jödendom warrt dat as Brit Mila betekent.

Kiek ok

Hillig Vörhuut

Literatur und Quellen

Benninghoff, A., Drenckhahn, D. (Hrsg.). Anatomie. München: Urban und Fischer, 16. Oplaag 2004. ISBN 3-437-42350-9
Gille, U.: Männliche Geschlechtsorgane. In: Salomon, F.-V., H. Geyer & U. Gille (Hrsg.): Anatomie für die Tiermedizin. Stuttgart: Enke Verlag 2004, S. 389–403. ISBN 3-8304-1007-7.
Schmelz, Sparwasser, Weidner: Facharztwissen Urologie: Differenzierte Diagnostik und Therapie. Berlin: Springer, korr. Nadruck 2006. ISBN 3-540-20009-6.