In totaal namen 57 teams uit 44 landen deel aan de CAF Champions League. De CAF-ranglijst (CAF 5-Year-Ranking) bepaalde het aantal deelnemers dat een land mocht afvaardigen. Dit gebeurde op de volgende manier:
Van de top-12 kwalificeerden zich twee teams.
Van de overige landen kwalificeerde zich één team.
De winnaar van de vorige editie, de titelverdediger, kwalificeerde zich automatisch. Indien zij zich al hadden geplaatst kwam dit ticket te vervallen.
Er konden maximaal 69 teams uit 56 landen meedoen, maar twaalf landen[1] hadden geen deelnemer ingeschreven.
Onderstaande tabel geeft alle deelnemers aan deze editie weer, toont in welke ronde de club van start ging en op welke manier ze zich hadden geplaatst. Zeven teams plaatsten zich automatisch voor de eerste ronde. Dit waren de teams met het hoogste CAF-coëfficiënt. De score van het land waar het team vandaan kwam (op de CAF 5-Year Ranking) had geen invloed op dit coëfficiënt.
In de voorronde speelden vijftig teams een thuis- en uitwedstrijd voor vijfentwintig plaatsen in de eerste ronde. De wedstrijden werden gespeeld op 13-15 februari (heen) en op 27 februari-1 maart en op 7 maart (terug). De wedstrijd tussen Barrack Young Controllers FC en Real de Banjul FC werd verzet naar 7 maart. Wegens de ebola-epidemie mocht Barrack Young Controllers niet in Liberia spelen. Oorspronkelijk zou de wedstrijd in Mali plaatsvinden, maar dit werd op het laatste moment geannuleerd door de Malinese voetbalbond.[9] Uiteindelijk werd besloten dat de terugwedstrijd ook in het stadion van Real de Banjul zou worden gespeeld.[10]
In de eerste ronde speelden de (25) winnaars van de voorronde plus zeven teams die in deze ronde instroomden voor zestien plaatsen in de tweede ronde. De wedstrijden werden gespeeld op 14, 15 en 21 maart (heen) en op 3-5 april (terug). De wedstrijd tussen Moghreb Athletic Tétouan en Kano Pillars FC werd verzet naar 21 maart, nadat vijf spelers van Kano Pillars gewond raakten na een aanval van gewapende overvallers.[14]
In de tweede ronde speelden de (zestien) winnaars van de voorronde voor acht plaatsen in de groepsfase. De verliezers plaatsten zich voor de play-offronde van de CAF Confederation Cup. De wedstrijden werden gespeeld op 18 en 19 april (heen) en op 1-3 mei (terug).
In de groepsfase speelden de acht winnaars van de tweede ronde in twee groepen van vier clubs een minicompetitie. De groepswinnaars en de nummers twee kwalificeerden zich voor de halve finale. De wedstrijden werden tussen 26 juni en 12 september gespeeld.[15]
Indien meerdere clubs gelijk eindigden, werd er gekeken naar het onderlinge resultaat (eerst keek men naar de onderling behaalde punten en dan naar het onderlinge doelsaldo, gemaakte doelpunten en gemaakte uitdoelpunten). Was er dan nog een gelijke stand, dan waren het doelsaldo, de gemaakte doelpunten en de gemaakte uitdoelpunten de volgende criteria. Stonden er nu nog steeds clubs gelijk, dan zou er worden geloot.[16]
De loting vond plaats op 5 mei. De acht clubs werden gerangschikt op CAF-coëfficiënt. De twee clubs met de meeste punten kwamen in Pot 1, de twee volgende clubs in Pot 2 en de overige clubs in Pot 3. In elke groep kwam één club uit de eerste twee potten en twee clubs uit Pot 3.[17]
Het was voor het eerst in de historie van de CAF Champions League dat drie clubs uit hetzelfde land (Algerije) zich wisten te plaatsen voor de groepsfase.[18] Dat deze clubs alle drie bij elkaar in de groep kwamen was dus eveneens een unicum.[19]
In de halve finale speelden de groepswinnaars tegen de nummer twee van de andere groep. In beide wedstrijden speelde de groepswinnaar de tweede wedstrijd thuis. In de finale spelen de twee winnende halvefinalisten tegen elkaar. Welke club in welke wedstrijd thuis speelt, werd direct na de loting van de groepsfase geloot.
De winnaar van elke wedstrijd is de ploeg die over twee wedstrijden het meeste doelpunten heeft gemaakt. Als beide teams evenveel doelpunten hebben gemaakt, dan gaat de uitdoelpuntenregel in werking. Eindigen beide wedstrijden in dezelfde uitslag, dan worden er direct strafschoppen genomen (er is dus geen verlenging).
De wedstrijden werden gespeeld op 31 oktober (heen) en 8 november (terug). Net als vorig jaar ging de finale tussen een ploeg uit Algerije en een uit de Democratische Republiek Congo. Voor USM Alger was het de eerste finaleplaats. TP Mazembe speelde voor de zevende keer in de finale. Mazembe won beide duels en kroonde zich voor de vijfde maal (na 1967, 1968, 2009 en 2010) tot beste club van Afrika.
↑ abDe competitie van de Republiek Congo werd in oktober (iets over de helft) gestaakt wegens financiële problemen: RSSSF
↑Nummer 2 JS Kabylie was geschorst door de CAF. Hierdoor nam MC El Eulma deel als nummer 4, aangezien de nummer 3 - ES Sétif - al was geplaatst als titelhouder.