Conclaaf van 1978 (augustus)

Conclaaf van 1978
Sedisvacatie
Overleden paus	Paulus VI
Gekozen paus	Johannes Paulus I ; Geboren: Albino Luciani ; Italië
Camerlengo	Jean-Marie Villot
Deken	Carlo Confalonieri
Protodiaken	Pericle Felici
Kiesgerechtigde kardinalen	114
Aanwezige kardinalen	111
Aantal stemronden	4
Periode en plaats
Begin sedisvacatie	6 augustus 1978
Begin verkiezing	25 augustus 1978
Uiteindelijke verkiezing	26 augustus 1978
Duur sedisvacatie	20 dagen
Duur verkiezing	2 dagen
Locatie	Rome
Chronologie
Portaal	Christendom

Het conclaaf van augustus 1978 werd gehouden na het overlijden van paus Paulus VI. Het conclaaf was zeer kort: het begon op 25 augustus en werd een dag later afgesloten met de verkiezing van kardinaal Albino Luciani, die de naam Johannes Paulus I aannam. Het was het eerste conclaaf waaraan - op grond van hetgeen paus Paulus VI had bepaald in zijn motu proprio Ingravescentem Ætatem kardinalen van 80 jaar en ouder niet mochten deelnemen.

Albino Luciani werd naar verluidt al na de vierde stemronde gekozen. Hij was evenwel allerminst als papabile het conclaaf binnengegaan. Dat waren wel de "conservatieve" aartsbisschop van Genua, Giuseppe Siri en de heel wat "liberalere" aartsbisschop van Florence, Giovanni Benelli. Ook de Milanese aartsbisschop Sergio Pignedoli gooide vooraf hoge ogen^[1]

Verschillende auteurs hebben zich er aan gewaagd veronderstellingen naar voren te brengen aangaande een mogelijke reconstructie van dit conclaaf. Zo schreef de Britse thrillerauteur David Yallop een boek over de plotselinge dood van Johannes Paulus I, onder de omineuze titel In God's name : an investigation into the murder of Pope John Paul I. Veruit het best gedocumenteerd op dit punt lijkt Burkle-Young, die in zijn boek The passing of the Keys aannemelijk maakt dat de voornaamste kandidaat van de behoudende vleugel Giuseppe Siri was, terwijl Sergio Pignedoli de kandidaat van de meer progressieve kardinalen was. Omdat beiden ook op heel veel weerstand stuitten, lukte het de aartsbisschop van Florence, kardinaal Giovanni Benelli om Luciani naar voren te schuiven als compromiskandidaat. Daarbij sprak in Luciani's voordeel dat hij een goede vriend was van de Braziliaanse kardinaal Aloísio Lorscheider en ook dat Luciani, toen hij nog bisschop van Vittorio Veneto was, goede banden had aangeknoopt met de Kerk in Afrika. Luciani was bovendien een relatief onbekende, en had dus weinig vijanden.

Reconstructie van de vier stemrondes

Volgens de reconstructie, gemaakt door Francis A. Burkle-Young, verliepen de stemrondes als volgt^[2]:

De kolommen kunnen per stemronde gesorteerd worden;
nogmaals klikken voor omgekeerde sortering.
Kandidaat	Stemmen eerste ronde	Stemmen tweede ronde	Stemmen derde ronde	Stemmen vierde ronde
Giuseppe Siri	25	24	-	-
Albino Luciani	23	53	92	102
Sergio Pignedoli	18	15	17	-
Sebastiano Baggio	9	4	-	-
Franz König	8	-	-	-
Paolo Bertoli	5	-	-	-
Eduardo Pironio	4	-	-	-
Pericle Felici	2	3	-	-
Aloísio Lorscheider	2	4	2	1
Joseph Cordeiro	-	4	-	-
Karol Woytiła	-	4	-	-
15 x 1 stem^[3]	15	-	-	-
Nemini (Voor niemand)	-	-	-	8
totaal	111	111	111	111

De laatste - vierde stemronde - was eigenlijk niet meer nodig. Uitgaande van de richtlijnen die Paulus VI dienaangaande had opgesteld zou een legitieme verkiezing al tot stand gekomen zijn wanneer een kandidaat 2/3 + 1 stem zou hebben gehaald. Dat was bij 75 stemmen al het geval, dus de 92 die Luciani na de derde ronde al op zich verenigd zag waren dan zeker voldoende. Niettemin is aannemelijk dat Luciani, zoals bij eerdere conclaven vaker voorgekomen is, zelf een vierde ronde heeft aangevraagd, om er zeker van te zijn dat hij daadwerkelijk voldoende steun genoot.

Trivia

Dit conclaaf speelt ook een belangrijke rol in het verhaal van Francis Ford Coppola's derde deel van de film The Godfather.

Bekende kiesgerechtigden

Karol kardinaal Wojtyła, Aartsbisschop van Krakau
Joseph kardinaal Ratzinger, Aartsbisschop van München en Freising

Zie ook

Resultaten van recente conclaven

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Francis A. Burkle-Young, The passing of the Keys. Modern cardinals, conclaves and the election of the next pope, New York, Oxford, 1999 ISBN 1-56833-130-4, p. 254
↑ Francis A. Burkle Young, Passing the Keys, op. cit, 254-257
↑ In de eerste ronde kregen nog eens 15 kardinalen (niet nader gespecificeerd) elk één stem, zie: Burkle-Young, op. cit., 255

[1] Francis A. Burkle-Young, The passing of the Keys. Modern cardinals, conclaves and the election of the next pope, New York, Oxford, 1999 ISBN 1-56833-130-4, p. 254

[2] Francis A. Burkle Young, Passing the Keys, op. cit, 254-257

[3] In de eerste ronde kregen nog eens 15 kardinalen (niet nader gespecificeerd) elk één stem, zie: Burkle-Young, op. cit., 255

[1]

[2]

[3]