Internationaal Eucharistisch Congres

Het Internationaal Eucharistisch Congres is een in 1881 voor het eerst gehouden bijeenkomst van geestelijken en leken met als doel het aanbidden van de Heilige Eucharistie en de transsubstantiatie. Voor de Katholieke Kerk is de Werkelijke Tegenwoordigheid van Jezus onder de gedaante van het brood en de wijn tijdens de Heilige Mis een van de centrale dogma's. Het Internationaal Eucharistisch Congres werd aanvankelijk opgezet om dit dogma te vieren, maar zeker ook om het te propaganderen. Het motto van de Congressen was Het redden van de Maatschappij door de Eucharistie. De congressen waren een idee van de française Marie-Marthe Emilie Tamisier, die een visioen zou hebben gehad, waarin haar werd opgedragen een massale aanbidding van het Allerheiligste te organiseren.^[1]

Het eerste congres werd georganiseerd door Louis Gaston Adrien de Ségur, bisschop van Rijsel. De eerste bijeenkomst was nog klein, en nauwelijks internationaal, maar de beweging van het Eucharistisch Congres groeide met het jaar. Het zesde congres, dat van Parijs, in 1888 was al een tamelijk massale bijeenkomst, met de Sacré-Cœur als plaats van samenkomst. Het Congres van 1890 vond plaats in Antwerpen. Tijdens de mis - nabij de Meir zegende kardinaal Petrus Lambertus Goossens, aartsbisschop van Mechelen een menigte van 150.000 mensen. De congressen hadden steeds het karakter van grote publieke samenkomsten, afgewisseld met kleinere (wetenschappelijke) studiebijeenkomsten, waarvan de handelingen ook steeds na afloop van het congres werden gepubliceerd. De Congressen duren doorgaans een week. Het Eucharistisch Congres van 1924 in Amsterdam, vormde een hoogtepunt in het Rijke Roomse Leven in Nederland.