Jean-Michel Saive

Jean-Michel Saive
	Jean-Michel Saive in 2013
Persoonlijke informatie
Naam	Jean-Michel Jacques Georges Hubert Saive
Bijnaam	Jean-Mi
Geboortedatum	17 november 1969
Geboorteplaats	Luik
Nationaliteit	Belgische
Sportieve informatie
Discipline	Tafeltennis
Seizoen	Club
Olympische Spelen	1988, 1992, 1996, 2000, 2004, 2008 & 2012
Carrière-einde	10 mei 2019
Medailles
Wereldkampioenschappen
Europese kampioenschappen
Continentale toernooien (club)
	▷ Champions League: 1994, 1996, 2001, 2002, 2003, 2004 & 2007
Portaal	Sport

Jean-Michel Jacques Georges Hubert Saive (Luik, 17 november 1969) is een voormalige Belgische tafeltennisser. Sinds september 2021 is hij voorzitter van het BOIC.

Levensloop

Saive werd geboren in een gezin dat gepassioneerd was door tafeltennis. Zijn vader (Jean-Paul^[1]) behoorde tot de top 10 van België, zijn moeder (Jeannine Lonay^[2]) werd Belgisch kampioen damesdubbel tijdens haar zwangerschap en ook z'n jongere broer Philippe ging op internationaal niveau tafeltennissen.^[3] Hij wordt soms met de koosnaam Jean-Mi genoemd. In China staat hij bekend onder de naam Sai-Fu.^[4]

Saive werd al vlug provinciaal kampioen in zijn jeugdklasse en later Belgisch kampioen bij de miniemen. Op dertienjarige leeftijd werd hij als op drie na beste speler van het land reeds geselecteerd voor de nationale ploeg. Saive werd in 1985 de best geklasseerde speler in België, een plaats die hij jarenlang zou houden. Vanaf 1985 tot februari 2015 was hij onafgebroken de hoogst geklasseerde tafeltennisser van België (hij werd opgevolgd door de 22-jarige Cédric Nuytinck die door een bronzen medaille in het dubbel van de Open van Hongarije een grote sprong maakt op de internationale ranking). Ook internationaal werd hij succesvol. In 1984 werd hij Europees kampioen bij de cadetten, in 1986 en 1987 haalt hij zilver op het EK voor junioren. Op 9 februari 1994 bereikte hij de eerste plaats op de internationale ranglijst en zou die 515 dagen houden, tot 8 juni 1995 en van 26 maart 1996 tot 24 april 1996.

In 2013 was hij voor de tweeëntwintigste keer actief op een WK, waardoor hij alleen recordhouder is. Ook behaalde hij een enorm palmares en werd 310 maal geselecteerd voor de nationale ploeg. Met niet minder dan 130 medailles. Zo werd hij onder meer vicewereldkampioen in 1993, Europees kampioen enkelspel in 1994 in Birmingham (door winst in de finale tegen Jan-Ove Waldner), finalist van de individuele wereldbeker in 1994 en 2003 en finalist op het wereldkampioenschap voor landenteams met België in 2001, alsook winnaar van de Europese Top-12 in 1994 in Arezzo. Daarnaast behaalde hij twee Europese Super Ligas met België (1994 en 1995) en zeven Europese Bekers voor clubs met La Villette Charleroi (1994, 1996, 2001, 2002, 2003, 2004 en 2007). Ook behaalde hij de eindzege in de Pro-Tour in 2001, Twee zeges op het prestigieuze Qatar Open (1996 en 2002) en was hij winnaar van de China Open in 1993. Verder werd hij 25 maal Belgisch kampioen geworden.

Ook nam Saive deel aan zeven Olympische Spelen (Seoel 1988, Barcelona 1992, Atlanta 1996, Sydney 2000, Athene 2004, Peking 2008 en Londen 2012) en droeg de vlag van de Belgische delegatie in 1996 en 2004. In 2007 ontstond deining omdat Saive ondanks een 20ste plaats (gedeeld met Persson) op de wereldranglijst, niet rechtstreeks geselecteerd werd voor de Olympische Spelen (hij werd toch 21ste na het in rekening brengen van de honderdsten). Een beslissing die hij, gesteund door het BOIC en de Koninklijke Belgische Tafeltennisbond, zou aanvechten bij het TAS. Uiteindelijk plaatste Saive zich sportief voor zijn zesde Olympische Spelen via het kwalificatietoernooi van Boedapest, waar hij op 11 mei 2008 derde werd. Op 16 mei 2011 stond Saive op de uitgezuiverde wereldranglijst (vanaf heden mogen er slechts twee spelers per land naar de Olympische Spelen) op de 22ste plaats, waardoor hij zich plaatste voor de Olympische Zomerspelen van 2012, zijn zevende Olympische Spelen op rij. Hiermee evenaart hij het Belgische record van zeven deelnames van karabijnschutter Frans Lafortune (van 1952 tot 1976).

Saive speelde sinds 2012-'13 competitie voor Logis Auderghem en was voorheen jarenlang succesvol bij La Villette Charleroi, na eerder gespeeld te hebben in de Duitse Bundesliga voor TTC Jülich en TTF Bad Honnef en voor SSSS Tours in de Franse Pro A. Tot op vandaag is hij nog steeds de enige tafeltennisser die het Gouden Palet (een gouden tafeltennispalet van 800 gram) heeft gewonnen door vijf keer het Gouden Palettoernooi van Tafeltennisclub Torhout te winnen. Z'n talrijke successen maakten van hem de grootste Belgische tafeltennissers en een van de succesvolste sporters van zijn land. In 1991 en 1994 werd hij verkozen tot Belgisch sportman van het jaar en ontving hij Nationale trofee voor sportverdienste. Ook voor zijn sportiviteit werd hij geloofd: in 1989 ontving hij een UNESCO-wereldprijs voor de fair-play. In 2005 was hij ook een van de kansmakers op de titel De Grootste Belg, maar haalde de uiteindelijke nominatielijst niet en strandde op nr. 408 van diegenen die net buiten de nominatielijst vielen.

Begin 2014 speelde hij een hoofdrol in een amusante wedstrijd tegen Chuang Chih-yuan, de opname ervan werd een viral video op het internet (Chuang Chih-Yuan vs Jean-Michel Saive (2014 Tai Ben Invitational)).

Saive gaf op 3 december 2015 een persconferentie waarin hij bekendmaakte te stoppen met zijn internationale carrière. Hij laat hiermee de spelen van Rio 2016 aan zich voorbijgaan, naar eigen zeggen kan zijn lichaam en hoofd geen 100% meer mee. Op de vraag wat hij zelf het grootste hoogtepunt uit zijn carrière vindt antwoordde hij: "Dat ik nummer één van de wereld was in een sport die door Chinezen gedomineerd wordt." Op 10 mei 2019 beëindigde hij zijn magnifieke carrière met een overwinning.

In 2017 stelde hij zich kandidaat voor de functie van voorzitter van het Internationale Tafeltennisfedratie (ITTF). Hij haalde het met 90 stemmen niet van de andere kandidaat Thomas Weikert met 118.^[5] Op 10 september 2021 werd hij verkozen tot voorzitter van het BOIC.^[6]