Johanna van Saarbrücken
Johanna van Saarbrücken († oktober 1381[1][2]), Duits: Johanna Gräfin von Saarbrücken, was een gravin uit het Huis Commercy en door huwelijk gravin van Nassau-Weilburg. Na het overlijden van haar echtgenoot werd ze regentes voor haar zoon. Van haar vader erfde ze het graafschap Saarbrücken, dat na haar overlijden in het bezit kwam van de Walramse Linie van het Huis Nassau.
| Johanna | ||
|---|---|---|
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||
 Regentes van Nassau-Weilburg
| ||
| Regeerperiode | 1371–1381 | |
| Voorganger | n.v.t. | |
| Opvolger | Frederik van Blankenheim | |
 Gravin van Saarbrücken
| ||
| Regeerperiode | 1380–1381 | |
| Voorganger | Johan II | |
| Opvolger | Filips I | |
| Huis | Commercy | |
| Vader | Johan II van Saarbrücken | |
| Moeder | Gillette van Bar-Pierrefort | |
| Geboren | ? | |
| Gestorven | oktober 1381 | |
| Partner | Johan I van Nassau-Weilburg | |
| Religie | Katholiek | |
Het wapen van de graven van Saarbrücken | ||
Biografie
bewerkenJohanna was het enige kind van graaf Johan II van Saarbrücken en Gillette van Bar-Pierrefort, dochter van Peter van Bar, heer van Pierrefort en Johanna van Vienne.[2]
Johanna huwde in 1353[1][2][3][4][5][6] met graaf Johan I van Nassau-Weilburg (1309[1][2][3][4][5][6] – Weilburg, 20 september 1371[1][2]), de tweede zoon van graaf Gerlach I van Nassau en Agnes van Hessen.[1][3][4][5][6]. Johan was sinds 1350 weduwnaar van Geertruida van Merenberg.[1][3][4][5][6][7]
In 1344 droeg Gerlach I van Nassau het graafschap Nassau over aan Johan en zijn oudere broer Adolf I.[8] In 1355 gingen Adolf en Johan over tot een verdeling van hun bezittingen, Johan verkreeg bij die verdeling het graafschap Nassau-Weilburg en werd de stamvader van het Huis Nassau-Weilburg.[7][8] Johan overleed in Weilburg op 20 september 1371.[1]
Na het overlijden van haar echtgenoot nam Johanna het regentschap voor haar zoon Filips I waar.[9][10] Ze had haar residentie in Neuweilnau.[10] Het graafschap Nassau-Weilburg bestond toen uit Weilburg, Neuweilnau, Bleidenstadt, Merenberg, Gleiberg, Löhnberg en een deel van Cleeberg.[8] Ze is er in geslaagd om het graafschap vrij te houden van de woeste vetes in de landen erom heen.[9]
Na het overlijden van haar vader, tussen september 1380 en 24 maart 1381, erfde Johanna het graafschap Saarbrücken.[2] Het testament van ‘Jehan conte de Sarrebruche seigneur de Comarcey et boutiller de France’ is gedateerd 30 maart 1380 en noemt ‘ma … fille et héritière seule … Jehanne comtesse de Nassouue’. Johanna overleed al in oktober 1381.[1][2] Frederik van Blankenheim, de bisschop van Straatsburg, nam de voogdij over haar kinderen over.[9][10] Deze was een volle neef van Johanna via zijn moeder.[10]
Kinderen
bewerkenUit het huwelijk van Johanna en Johan werden de volgende kinderen geboren:[1][3][4][5][6][10][noot 1]
- Johanna (1362 – Marburg, 1 januari 1383, begraven in de Elisabethkerk te Marburg), huwde te Kassel tussen 30 januari en 11 februari 1377 met landgraaf Herman II ‘de Geleerde’ van Hessen (ca. 1342 – 10 juni 1413, begraven in de Elisabethkerk te Marburg).
- Johan († 6 oktober 1365, begraven in Weilburg).
- Johannetta († 6 oktober 1365, begraven in Weilburg).
- Agnes († 1401), huwde in 1382 met Simon III Wecker graaf van Zweibrücken-Bitsch († 1401).
- Filips I (1368 – Wiesbaden, 2 juli 1429), volgde zijn vader op als graaf van Nassau-Weilburg en erfde in 1381 het graafschap Saarbrücken.
- Schonetta († Hildesheim, 25 april 1436, begraven in de Dom van Hildesheim), huwde eerst op 30 januari 1384 met baanderheer Hendrik X van Homburg (vermoord Kloosterkerk Amelunxborn, 11(13) november 1409, begraven in de Kloosterkerk Amelunxborn) en daarna tussen 18 juli en 22 september 1414 met hertog Otto II van Brunswijk-Grubenhagen (ca. 1396 – tussen 6 januari en 16 april 1452).
- Margaretha (1370? – 22 januari 1427), huwde (contract 25 maart 1393) met graaf Frederik III van Veldenz († vóór 29 oktober 1444).
Voorouders
bewerkenExterne links
bewerken- (en) Nassau op: An Online Gotha, by Paul Theroff.
- (en) Nassau op: Medieval Lands. A prosopography of medieval European noble and royal families, compiled by Charles Cawley.
- (en) Upper Lotharingia, Nobility op: Medieval Lands. A prosopography of medieval European noble and royal families, compiled by Charles Cawley.
| Voorganger: – |
Regentes van Nassau-Weilburg 1371–1381 |
Opvolger: Frederik van Blankenheim |
|
| ||
| Voorganger: Johan II |
Gravin van Saarbrücken 1380–1381 |
Opvolger: Filips I |
- Dek, A.W.E. (1970). Genealogie van het Vorstenhuis Nassau. Europese Bibliotheek, Zaltbommel. Gearchiveerd op 26 oktober 2009. Geraadpleegd op 25 december 2021.
- (fr) Huberty, Michel, Giraud, Alain; Magdelaine, F. & B. (1981). l’Allemagne Dynastique. Tome III: Brunswick-Nassau-Schwarzbourg. Alain Giraud, Le Perreux.
- (de) Joachim, Ernst (1881). Allgemeine Deutsche Biographie. Band 14. Duncker & Humblot, Leipzig, "Johann I. (Graf von Nassau-Saarbrücken)", pp. 272.
- (de) Köllner, Friederich (1841). Geschichte des vormaligen Nassau-Saarbrück'schen Landes und seiner Regenten. Band 1: Geschichte der Grafen und Fürsten von Saarbrück. H. Arnold, Saarbrücken, pp. 150-152. (herdruk: Saarbrücker Zeitung, Saarbrücken (1981), ISBN 3-922807-02-X).
- (de) Otto, Friedrich (1888). Allgemeine Deutsche Biographie. Band 26. Duncker & Humblot, Leipzig, "Philipp I. (Graf von Nassau-Saarbrücken-Weilburg)", pp. 10-12.
- (de) Schwennicke, Detlev (1978). Europäische Stammtafeln. Stammtafeln zur Geschichte europäischen Staaten. Neue Folge. Band I. J.A. Stargardt, Marburg.
- Venne, J.M. van de, Stols, Alexander A.M. (1937). Geslachts-Register van het Vorstenhuis Nassau. A.A.M. Stols’ Uitgevers-Maatschappij, Maastricht.
- Vorsterman van Oyen, A.A. (1882). Het Vorstenhuis Oranje-Nassau. Van de vroegste tijden tot heden. A.W. Sijthoff en J.L. Beijers, Leiden en Utrecht.
Voetnoten
- ↑ De genealogieën verschillen over de volgorde waarin de kinderen geboren werden.
Referenties
- ↑ a b c d e f g h i Cawley (Nassau).
- ↑ a b c d e f g Cawley (Upper Lotharingia, Nobility).
- ↑ a b c d e Schwennicke (1978).
- ↑ a b c d e Dek (1970).
- ↑ a b c d e Van de Venne & Stols (1937).
- ↑ a b c d e Vorsterman van Oyen (1882).
- ↑ a b Joachim (1881).
- ↑ a b c Huberty, et al. (1981).
- ↑ a b c Otto (1888).
- ↑ a b c d e Köllner (1841).