Max De Vries
Laurens Louis Justin (Max) De Vries (Wellen, 8 januari 1914 – aldaar, 9 oktober 2014)[1][2] was een Belgisch communist en verzetsman.
| Max De Vries | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Algemeen | ||||
| Volledige naam | Laurens Louis Justin De Vries | |||
| Geboren | Wellen, 8 januari 1914 | |||
| Overleden | Wellen, 9 oktober 2014 | |||
| Regio |  Vlaanderen
| |||
| Land |  België
| |||
| Functie | Politicus Verzetsman | |||
| Partij | ? - ? KPB ? - ? FCP ? - 2014 PVDA | |||
| ||||
Levensloop
bewerkenIn de jaren dertig raakte De Vries als student in Leuven betrokken bij de activiteiten van de Kommunistische Partij van België. Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog werd hij gemobiliseerd voor het leger. Later werd hij actief in het verzet in Limburg. Hij richtte in 1940 in Wellen de eerste actieve verzetsorganisatie "Verzameling" op. In 1941 is "Verzameling" toegetreden tot het Onafhankelijkheidsfront en tot haar gewapende arm, het Belgisch leger der partizanen. Aan het einde van de oorlog was hij adjunct van de Limburgse commandant van de Partizanen.[3]
Na de terugtrekking van de Duitsers uit Tongeren op 9 september 1944 en vóór het binnenkomen van de geallieerden, liet zijn brigade op de binnenkoer van de Tongerse gevangenis vijf VNV'ers executeren[4]. De Vries zou later benadrukken dat de vergelding tegen collaborateurs altijd de hoofdverantwoordelijken betrof. Het bewijs hiervan werd geleverd op 9 september 1944 in Tongeren. De vijf VNV'ers, namelijk de arrondissementscommissaris Van Geel, de stadssecretaris Frisson, de commandant van de Zwarte Brigade Paul Romsée, de politiecommissaris, en de apotheker/schepen Vanderyst, waren niet de kleine garnalen maar de hoogsten in graad die die dag in Tongeren aanwezig waren. De hoogsten in rang waren met de Duitsers op de vlucht. "Ik ben een rebel en ik schuw geen geweld", is De Vries blijven zeggen.
Vanaf 1946 verzorgde De Vries de Nederlandstalige uitzendingen van de Franse radio. In Parijs werd hij ook lid van de Franse Communistische Partij (PCF), die toen deel uitmaakte van de Franse regering. In 2012, op 98-jarige leeftijd, was De Vries nog kandidaat voor de Limburgse provincieraad voor de Partij van de Arbeid van België. In 2014 was hij ondanks zijn hoge leeftijd nog steeds kandidaat; ditmaal als elfde opvolger voor het Vlaams Parlement.[5][6][7]
- ↑ Max De Vries, de eeuwige rebel, werd honderd jaar; Solidair; 14 januari 2014
- ↑ Max De Vries, de eeuwige rebel is niet meer. Gearchiveerd op 15 oktober 2014. Geraadpleegd op 9 oktober 2014.
- ↑ 100-jarige Partizaan Max De Vries op Vlaamse lijst van PVDA+ in Limburg; PVDA, 7 mei 2014]
- ↑ Pvda plaatst koelbloedige moordenaar op haar lijst; 't Pallieterke, 26 september 2012,
- ↑ 100-jarige is oudste kandidaat op 25 mei; De Standaard; 3 mei 2014
- ↑ "100-jarige Wellenaar is oudste kandidaat", Het Nieuwsblad; 13 mei 2014,
- ↑ "Ik ben nog steeds strijdlustig"; Het Laatste Nieuws; 9 mei 2014
- Bertrand, Marc, "Max De Vries, partizaan voor het leven", ASP Editions, 2010 (recensie)