Eric Clapton

Eric Clapton
	Eric Clapton in Ahoy Rotterdam (2006)
Algemene informatie
Volledige naam	Eric Patrick Clapton
Bijnaam	Slowhand
Geboren	30 maart 1945
Geboorteplaats	Ripley
Land	Engeland
Werk
Jaren actief	1963-heden
Genre(s)	Blues, reggae, bluesrock, hardrock, pop, psychedelisch
Instrument(en)	Gitaar
Act(s)	The Yardbirds; John Mayall's Bluesbreakers; Cream; Blind Faith; Derek and the Dominos
	Officiële website; (en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) Last.fm-profiel; (en) MusicBrainz-profiel; (en) Metal Archives-profiel;
Bekende instrumenten
	Fender Eric Clapton Stratocaster; Blackie; Brownie; Gibson Les Paul Standard; een door The Fool in psychedelische kleuren beschilderde Gibson SG Standard ; Martin 00028EC akoestisch signatuur model
Actief geweest in Cream
Functie(s)	Gitaar en zang
In deze formatie	1966-1968, 1993, 2005
Inactief vanwege	Uiteenvallen Cream
Bezetting	Cream (bezetting)
Portaal	Muziek

Eric Patrick Clapton (Ripley (Surrey), 30 maart 1945^[1]) is een Britse gitarist, componist en zanger van blues-, rock- en popmuziek.

Levensloop

Jeugdjaren

Clapton werd geboren als zoon van de zestienjarige Patricia Molly Clapton en de 25-jarige Canadese militair Edward Walter Fryer, die in Engeland was gelegerd. Fryer keerde nog voor Claptons geboorte terug naar zijn echtgenote in Canada. Omdat zijn moeder nog erg jong was, werd Clapton opgevoed door zijn grootmoeder Rose en haar echtgenoot Jack Clapp, die de stiefvader was van Claptons moeder. Onterecht wordt soms gesteld dat Eric de achternaam Clapp heeft, van zijn grootvader. Eric kreeg bij zijn geboorte de achternaam van zijn moeder, Clapton. Hem werd aanvankelijk verteld dat zijn moeder zijn zus was. Zijn moeder trouwde met de Canadese militair Frank McDonald en volgde haar echtgenoot naar West-Duitsland en later naar Canada.

Ricky, zoals Clapton door zijn grootouders genoemd werd, was een stil kind met kunstzinnige aanleg en een goed verstand. Op negenjarige leeftijd ontdekte hij de waarheid omtrent zijn afstamming. Hij trok zich nog meer terug in zichzelf en begon zijn schoolwerk te verwaarlozen.

Toen Clapton eind jaren 50 met de opkomende rock-'n-roll in aanraking kwam, was hij meteen enthousiast. Voor zijn dertiende verjaardag vroeg en kreeg hij een gitaar. Hij ging op zoek naar de oorsprong van de rock-'n-roll en kwam bij de blues terecht. Op zijn 16e liet hij zich inschrijven bij het Kingston College of Art, maar al na een jaar werd hij weggestuurd.

Eenmaal van school begon hij te werken in de bouwsector, samen met zijn grootvader. Zijn allereerste muzikale invloeden waren Big Bill Broonzy en Robert Johnson, wiens muziek weleens werd gedraaid tijdens kinderradioprogramma's. Later leerde hij de muziek van B.B. King en andere elektrische gitaristen kennen. Zijn eerste elektrische gitaar kochten zijn grootouders op afbetaling. Deze is zichtbaar op foto's van The Roosters. Clapton ruilde hem al in voor een Fender Telecaster voordat de afbetaling voldaan was.

Slowhand

Begin 1963 speelde hij mee in de bluesband The Roosters. Na de opheffing van deze band speelde hij een maand in de groep Casey Jones and The Engineers. In oktober werd hij opgenomen in The Yardbirds, waarvan hij 18 maanden lid zou blijven. Deze band was een kweekvijver van goede gitaristen; na Clapton kwamen nog Jimmy Page en Jeff Beck. De groep verwierf faam door zijn bluesgetinte rock. Clapton verwierf de bijnaam Slowhand.^[2] Deze bijnaam kreeg hij omdat hij door zijn stijl van spelen regelmatig snaren brak (en soms gewoon bleef doorspelen) en deze dan ter plekke verving, terwijl het publiek hem begeleidde met traag handgeklap.^[3]

De beide platen die hij met de Yardbirds uitbracht hadden veel succes. Desondanks verliet hij de Yardbirds in 1965, omdat hij vond dat de groep te veel op de commerciële poptoer ging.

Van april 1965 tot midden 1966 maakte hij deel uit van John Mayall's Bluesbreakers. In deze periode kwam zijn talent definitief tot ontplooiing. Hoogtepunt was de lp Bluesbreakers With Eric Clapton, inmiddels een echte klassieker.

Midden 1966 richtte hij samen met bassist Jack Bruce en drummer Ginger Baker het powertrio Cream op. Met deze groep vestigde hij zijn reputatie als een van de invloedrijkste van de rockgitaristen. Door het uitbrengen van drie opeenvolgende sterke lp's en door energieke en uitgebreide tournees, verwierf Cream een internationale reputatie, die amper onderdeed voor die van The Beatles en The Rolling Stones. De optredens van de band kenmerkten zich door veel improvisatie, waarbij alle drie de bandleden hun muzikale talenten ten volle konden uiten. De karakters van de drie leden waren echter zo sterk dat ze voortdurend met elkaar botsten, waardoor de band geen lang leven beschoren was. Hoewel de band slechts twee jaar bestond, wordt hij toch beschouwd als een van de voornaamste van die periode, zo niet van de popgeschiedenis.

Toen in 1968 het album Music from Big Pink van The Band verscheen, was Clapton zo onder de indruk van het onopgesmukte, ambachtelijke muziek maken van deze Canadees-Amerikaanse groep, dat hij besloot muzikaal een andere richting in te slaan. Begin 1969 richtte Clapton met Steve Winwood, Rick Grech en Ginger Baker een supergroep op: Blind Faith. Na slechts één lp en één Amerikaanse tournee viel ook deze band uit elkaar.

De jaren 70

Eric Clapton, 1974

Een tijd lang trad Clapton samen met George Harrison op als gastmuzikant met Delaney & Bonnie (ontstaan uit Mad Dogs and Englishmen van Cocker en Russell), die het voorprogramma van de tournee van Blind Faith hebben verzorgd. In de zomer van 1970 leidde dit tot de oprichting van Derek and the Dominos, aanvankelijk met Dave Mason. Zoals later ook vaak het geval was nam hij de beste musici mee. Ook deze band hield het niet lang uit: na één lp en een Amerikaanse tournee was het opnieuw gedaan. Dit leverde echter wel de klassieke dubbel-lp Layla and Other Assorted Love Songs en de dubbele live-lp In Concert op. Layla wordt nog steeds gezien als een van de hoogtepunten in de populaire muziek, mede door het feit dat hierin duidelijk de pijn van Clapton is te voelen die hij heeft vanwege de onbeantwoorde liefde voor Pattie Boyd, de vrouw van zijn vriend George Harrison. Door de combinatie daarvan met getalenteerde en gedreven muzikanten ontstond een echte klassieker. Onder andere de inbreng van gitarist Duane Allman bracht het geheel op een hoog niveau.

Yvonne Elliman en Eric Clapton, 1975

Ondanks zijn professionele successen ging het Clapton in deze periode privé niet voor de wind. De druk van zijn carrière, zijn (voorlopig) onbeantwoorde gevoelens voor Pattie Boyd en zijn verslaving aan heroïne maakten dat hij van de scene verdween.

Na een onderbreking van drie jaar wist hij met de hulp van Pete Townshend (The Who) van zijn drugsverslaving af te komen. Hij kreeg een rol in de verfilming van Townshends rockopera Tommy en begon weer platen op te nemen. Zijn stijl onderging echter een verandering. De nadruk lag meer op de songs en minder op de individuele kwaliteiten van de muzikant. Dit werd hem door veel van zijn vroegere fans en sommige critici niet in dank afgenomen. Een belangrijke oorzaak is dat Clapton door een aantal bandleden uit het Amerikaanse Tulsa in aanraking kwam met muziek van J.J. Cale, die vanaf dat moment een enorme invloed zou hebben op de sound en het repertoire van Clapton. Clapton werd geraakt door de ingetogenheid van Cale en zijn composities.

Op het concert in augustus 1976 in Birmingham schrokken veel fans van Claptons verbale steunbetuiging aan de politicus Enoch Powell. Aan het einde van de jaren 70 kreeg hij vervolgens opnieuw te maken met een verslaving, ditmaal aan alcohol, waardoor hij in 1981 zelfs in het ziekenhuis belandde met een maagzweer 'zo groot als een mandarijn'. Ondertussen trouwde hij in 1978 met Pattie Boyd, die inmiddels van Harrison was gescheiden.

De jaren 80

Gedurende de jaren 80 bleef hij met groot succes albums uitbrengen, alhoewel hij nooit meer de immense populariteit bereikte van de jaren 60 en 70. In 1985 trad hij op tijdens Live Aid, in Philadelphia. Zijn optreden vormde een van de hoogtepunten van het Amerikaanse gedeelte van Live Aid.

In 1988 speelde hij mee met Dire Straits tijdens het Nelson Mandela 70th Birthday Tribute Concert. Tevens liet Clapton zich in de jaren 80, samen met vele andere artiesten, vaak zien tijdens concerten voor The Prince's Trust, een stichting van de Britse koning en toenmalige prins Charles.

In 1987 werd hij lid van de Anonieme Alcoholisten, en sindsdien lijkt zijn alcoholverslaving onder controle. Tijdens de opnamen van het album Behind the sun in 1985 leerde hij Yvonne Khan Kelly kennen, met wie hij een verhouding én een kind kreeg: zijn oudste dochter Ruth (1985). Clapton verliet Pattie Boyd, en in 1988 scheidden zij. De verhouding met Kelly duurde echter niet lang, en Clapton had een losse relatie met Italiaans model Lory Del Santo. Uit deze verhouding werd in 1986 een zoon, Conor, geboren.

De jaren 90

Eric Clapton, 2008

Begin jaren 90 beleefde Eric Clapton weer een aantal persoonlijke drama's. Bij een helikopterongeval in augustus 1990 kwamen een goede vriend en een aantal crewmembers om het leven: gitarist Stevie Ray Vaughan, zijn Amerikaanse manager Bobby Brooks, assistent-tourmanager Colin Smythe en bodyguard Nigel Browne. Clapton zelf zat in een andere helikopter omdat hij met Vaughan van plaats gewisseld had om nog een optreden van een andere artiest op die avond te zien. Vaughan en Clapton hadden opgetreden in East Troy in Wisconsin, VS.

Op 20 maart 1991 viel zijn vierjarige zoontje Conor uit een raam op de 53ste verdieping van een wolkenkrabber, waar hij samen met zijn moeder woonde, in Manhattan, New York. Conor overleefde dit niet. Clapton drukte het verdriet dat hij hierover had uit in het nummer Tears in Heaven, geschreven door Will Jennings en Clapton, waarmee hij in 1992 een Grammy Award won.

Met de verschijning van het album From the Cradle in 1994 boorde Clapton weer zijn oude bronnen aan. De traditionele blues ging weer een prominente rol spelen in zijn muziek, getuige Blues (1999), en Riding with the King (2000).

In 1997 richtte hij op het eiland Antigua het Crossroads Centre op, een internationaal afkickcentrum voor alcohol-, drugs- en andere verslavingen.

2000 - nu

Eric Clapton, 2010

In januari 2002 trouwde hij met Melia McEnery in dezelfde kerk waar hij elf jaar eerder afscheid had genomen van zijn zoon. Het echtpaar kreeg drie dochters.

Eind november 2002 had Clapton een hoofdrol bij de organisatie van het 'Concert For George' in de Royal Albert Hall in Londen. Het concert was ter ere en herdenking van de in november 2001 overleden George Harrison. Clapton bracht vele muzikale vrienden van Harrison bijeen, zoals Paul McCartney, Ringo Starr, Tom Petty, Jeff Lynne, Ravi Shankar, Billy Preston, Jim Keltner, Klaus Voormann, Harrisons zoon Dhani, de leden van Monty Python en vele anderen.

In 2004 verleende Clapton zijn medewerking aan de nieuwe cd van zijn oude vriend Rod Stewart, genaamd Stardust.

In 2005 kwam Eric Clapton met nieuw werk naar buiten op het album Back Home. In hetzelfde jaar bracht Clapton samen met Jack Bruce en Ginger Baker Cream weer bijeen voor een reeks optredens in de Royal Albert Hall en in Madison Square Garden. Begin 2006 begon Clapton met een wereldtournee. Op 3 november 2006 kwam een duetalbum van Eric Clapton en J.J. Cale uit, genaamd The Road to Escondido, met medewerking van o.a. Billy Preston, Doyle Bramhall II, Albert Lee, Nathan East, Derek Trucks en de vertrouwde band van J.J. Cale.

Op 28 juli 2007 werd voor de tweede keer het Crossroads Guitar Festival gehouden in Chicago voor Claptons Crossroads Antigua Foundation. Vele artiesten verleenden belangeloos hun medewerking, zoals Eric Clapton (organisator), B.B. King, John Mayall, Albert Lee, Jeff Beck, Sheryl Crow en Buddy Guy. In september 2007 kwam het album Complete Clapton uit, met 36 hits uit zijn gehele carrière van 1968 tot 2006, plus een boek over zijn leven, onder dezelfde titel.

Op de dvd van Jeff Beck Performing this week...live at Ronnie Scott's uit 2008 (vijf concerten op rij in november 2007) speelt Clapton in de toegift Little Brown Bird van Muddy Waters en You Need Love van Willie Dixon, in de Engelse jazzclub van Ronnie Scott in Soho (Londen).

In 2016 dook Eric Clapton weer de studio in om z'n nieuwe album I Still Do op te nemen. Ook speelt hij mee op twee nummers van het eveneens in 2016 verschenen album Blue & Lonesome van The Rolling Stones. Vlak na het uitbrengen van I Still Do maakte Clapton bekend aan een afwijking in het zenuwstelsel te lijden. Hierdoor werd gitaar spelen lastiger en soms pijnlijk voor hem. Clapton gaf aan te lijden aan schokjes van het bovenbeen naar de voeten.

In 2021 kwam Clapton vooral in het nieuws omdat hij boos was over de coronamaatregelen die het optreden onmogelijk maakten. Ook nam hij de stelling in dat hij niet zou optreden op plaatsen waar alleen gevaccineerden naar binnen mogen. Samen met Van Morrison nam hij een protestsong op. Ook was hij twee keer enkele weken ziek geweest van het AstraZeneca-vaccin en bang geweest nooit meer gitaar te kunnen spelen.

Op 22 mei 2024, schaarde Clapton zich in een interview met David Spuria openlijk achter de antisemitische samenzweringstheorie dat Israël de wereld bestuurt. ^[4]

Gitaren

Een aantal van de gitaren die Clapton in zijn carrière bespeelde wordt vaak als rock-iconen omschreven.

Beano Burst: Door het geluid van zijn Gibson Les Paul Sunburst uit 1959 of 1960 die hij bij John Mayall’s Blues Breakers gebruikte werd de in 1961 uit productie genomen Les Paul vrij plotseling een populair instrument. Clapton kocht deze gitaar die later de bijnaam Beano Burst kreeg in 1965. Hij verwijderde de elementkapjes van de PAF-humbuckers voor een krachtiger en opener klank. In 1966 werd het instrument gestolen en is sindsdien vermist hoewel Joe Bonamassa in 2016 beweerde hem in een privéverzameling van een niet bij naam genoemd persoon te hebben gezien. Het serienummer is niet bekend en er zijn geen gedetailleerde foto’s van het instrument bekend waarmee het moeilijk valt aan te tonen of het de gitaar is, mocht deze opduiken. Clapton heeft naar eigen zeggen nooit meer zo’n goede Les Paul bespeelt. Mede daardoor besloot hij geen Les Paul meer als hoofdgitaar te nemen.
The Fool

"The Fool" Gibson SG

Bij Cream speelde hij op meerdere gitaren. De door kunstcollectief The Fool beschilderde Gibson SG werd de beroemdste. Deze gitaar is later eigendom van onder meer George Harrison, Jackie Lomax en Todd Rundgren geweest. Rundgren verkocht hem in 2000 voor 150.000 dollar aan Eric Claptons Crossroad Center die hem vervolgens voor 500.000 dollar aan een verzamelaar verkocht. Het instrument, dat nog altijd in een goede staat verkeert, wordt zo nu en dan tentoongesteld.
Lucy

Lucy is een kersenrode Les Paul uit 1957 die eerder eigendom was geweest van John Sebastian en Rick Derringer. Die laatste heeft de originele goudkleurige laklaag van de top in 1966 in de fabriek van Gibson door transparant kersenrood, een kleur die normaliter voor Gibson SG’s wordt gebruikt laten vervangen. Omdat Derringer de kleur niet mooi vond verkocht hij hem aan een muziekwinkel in New York waar Clapton hem twee dagen later kocht. Clapton gebruikte hem echter nauwelijks en gaf hem in 1968 aan George Harrison die de gitaar Lucy noemde. Clapton kreeg de gitaar terug van Harrison nadat hij later dat jaar de gitaarsolo van While My Guitar Gently Weeps ermee had ingespeeld. Harrison heeft de gitaar daarna van Clapton in bruikleen gehad. Het instrument is ook te horen op Ain’t That Cute van Doris Troy. George Harrison produceerde die opname, maar Peter Frampton speelde de leadpartij op Lucy. Clapton bespeelde het instrument tijdens het tweede Rainbow Concert, zijn comebackshow na zijn heroïneverslaving. De gitaar werd datzelfde jaar, in 1973, uit Harrisons huis ontvreemd. Door tussenkomst van een bevriende verzamelaar kon Harrison de gitaar opsporen en terugkrijgen van de heler, die in Mexico verbleef, in ruil voor enkele andere instrumenten.

Brownie en Blackie: Brownie is een Stratocaster die Clapton uit onderdelen van verschillende Fender Stratocasters had samengesteld. De hals van Brownie had hij ten tijde van Blind Faith op een Fender Customshop Telecaster geschroefd die toen zijn hoofdgitaar was. Brownie was Claptons hoofdgitaar bij Derek and the Dominoes. In die periode stelde hij nog een Stratocaster samen die Blackie wordt genoemd. Het podiumdebuut van deze gitaar was tijdens het eerste Rainbowconcert. Dit instrument werd voor de rest van de jaren 1970 en eerste helft van de jaren 1980 Claptons hoofdgitaar. Brownie was toen zijn back-up instrument. Op 24 juni 1999 werd Brownie geveild voor een bedrag van 497.500 Amerikaanse dollar, op dat moment het hoogste bedrag dat ooit voor een gitaar was neergelegd. Dat record zou slechts enkele jaren blijven staan. Op 24 juni 2004 werd Blackie voor 959.500 Amerikaanse dollar geveild. Dat was op dat moment al geen recordbedrag meer. In 2021 staat Blackie positie 9 in de top van duurste gitaren ooit. In deze periode bezat Clapton nog een derde Stratocaster, een zeldzaam hardtail-model uit 1954. Deze gebruikte hij vooral slidespel. In 2020 kwam dat instrument in het nieuws omdat de huidige eigenaar hem ter veiling aanbood met een startbedrag van één miljoen dollar. Dat bleek niemand er voor over te hebben en de gitaar werd niet verkocht.

Fender Eric Clapton Signature Stratocaster: Midden jaren 1980 ontwikkelde Fender met Clapton de eerste signatuurgitaar van Fender. Hij gebruikte twee prototypes hiervan vanaf 1986 en in 1988 kwam de Clapton Strat op de markt. Deze Stratocasters waren uitgevoerd met een esdoornhals met een licht V-profiel, Gold Lace Sensors als elementen en een actief mid-boost-systeem waarmee hij zijn versterker in de oversturing duwt. Clapton wilde aanvankelijk een hals die sterk op die van Blackie leek. De ontwerpers van Fender maakten ook een prototype met een toen nieuw type halsprofiel dat een variant op een oud V-profiel was. Deze hals beviel Clapton uiteindelijk beter en werd uiteindelijk gekozen. In 2001 verving Fender de Lace Sensors op de Claptonstrat door hun eigen Noissless-elementen. Ook gitaristen als Pete Townshend en The Edge zijn regelmatig met een Claptonstrat op het podium gezien. De Claptonstrat was ook het uitgangspunt bij het ontwerpen van signatuurmodellen voor Buddy Guy en Pete Townshend. Voor verschillende tournees liet Clapton een Claptonstrat beschilderen die dan naderhand werd geveild.

Andere gitaren: Door de jaren heen heeft Clapton een flink aantal andere gitaren bespeeld. Zo was hij tijdens het afscheidsconcert van Cream te zien met een Gibson Firebird. Midden jaren 1970 speelde Clapton soms op een korina Gibson Explorer waarvan de achterste punt door een eerdere eigenaar was ingekort. Ook was hij te zien en horen met onder meer zijn Gibson ES-335, een Gibson Super 400-CES, een Gibson L5 en een Gibson ES-225. Tijdens het MTV Unplugged-concert speelde hij op Martin 000- en OM-stijl-gitaren, maar ook op op een nylonsnarige gitaar en een resonatorgitaar.

Ook heeft fabrikant Martin een akoestische Eric Clapton-signatuurgitaar, de 00028EC uitgebracht.

Sinds 1999 heeft Clapton zijn beroemdste instrumenten geveild om geld op te halen voor de door hem opgerichte afkickkliniek Crossroads Centre op Antigua. De customshops van Fender en Gibson zouden in de jaren 2010 een aantal zo exact mogelijk nagemaakte kopieën maken van Claptons Brownie, Blackie, de Custom Telecaster en Lucy inclusief de gebruiksschade.

Versterkers

Clapton was een van de eerste gitaristen die bewust overstuurde versterkers gebruikten. Dit deed hij bij John Mayall's Bluesbreakers voor het eerst met een Marshall 1962; een ongeveer 30 watt combo-uitvoering van de Marshall JTM-45 die met twee Celestion Greenback-luidsprekers was uitgevoerd. De versterker was ontworpen naar specificaties van Clapton; hij wilde een JTM-45 die in de kofferbak van zijn auto paste. Ten tijde van Cream speelde Clapton op Marshall JTM100-stacks (ook bekend als 1959 of Super 100) die ook door andere rockgitaristen als Jimi Hendrix en Pete Townshend in die tijd werden gebruikt.

Een probleem dat Clapton ervoer met Marshall-versterkers was dat ze allemaal net anders klonken. Ten tijde van Blind Faith ontdekte Clapton dat de Tweed Fender Twins van rond 1957 hem aanstonden en vrijwel allemaal hetzelfde klonken. Deze heeft hij gedurende zijn verdere carrière veel maar niet altijd gebruikt. Midden jaren 1970 was hij te zien met Musicman-versterkers op het podium. Ook gebruikt hij meerdere versterkers van de hand van Alexander Dumble.

Fender bracht in 2011 een serie signature tweed-versterkers naar Claptons specificaties op de markt. Het zijn versies van de Champ (EC Vibro-Champ), de Deluxe (EC Tremolux) en de Twin (EC Twinolux).

Discografie

Albums

1963 Sonny Boy Williamson and The Yardbirds (The Yardbirds)
1965 Five Live Yardbirds (The Yardbirds)
1966 Bluesbreakers with Eric Clapton (John Mayalls Bluesbreakers)
1966 Fresh Cream (Cream)
1967 Raw Blues (John Mayalls Bluesbreakers)
1967 Disraeli Gears (Cream)
1968 Wheels of Fire (Cream)
1969 Goodbye (Cream)
1969 Best of Cream (Cream)
1969 Blind Faith (Blind Faith)
1970 Live Cream (Cream)
1970 Eric Clapton
1970 Layla and Other Assorted Love Songs (Derek and the Dominos)
1972 Live Cream Volume II (Cream)
1973 Live at the Fillmore (Derek and the Dominos)
1973 Eric Clapton's Rainbow Concert (live)
1974 461 Ocean Boulevard
1975 There's one in every crowd
1975 E.C. was here
1976 No reason to cry
1977 Slowhand
1978 Backless
1980 Just one night (live)
1981 Another ticket
1982 Time pieces: best of Eric Clapton
1983 Money and cigarettes
1983 Time Pieces Volume 2 - Live In The 70's
1984 Too much monkey business
1985 Behind the sun
1985 Edge of Darkness (Soundtrack)
1986 August
1987 Lethal Weapon (Soundtrack)
1988 Crossroads (box)
1988 Lethal Weapon II (Soundtrack)
1988 Homeboy (Soundtrack)
1989 Journeyman
1990 The Layla sessions (Derek and the Dominos)
1991 24 nights (live)
1992 Rush (Soundtrack)
1992 Lethal Weapon III (Soundtrack)
1992 Unplugged (live)
1994 From the cradle
1995 The cream of Clapton (live)
1996 Crossroads 2: Live in the seventies (live)
1997 Retail Therapy
1998 Pilgrim
1999 Blues
1999 Cronicles
1999 The Story of us (Soundtrack)
2000 Riding with the King
2001 Reptile
2002 One more car, one more rider (live)
2002 Concert for George (live)
2003 Me & Mr Johnson
2004 Sessions for Robert J
2005 Back Home
2006 The Road to Escondido
2010 Clapton
2011 Play the Blues
2013 Old Sock^[5]
2014 The Breeze
2016 I still do
2016 Crossroads revisited
2018 Happy Xmas
2021 The Lady In the Balcony
2022 Nothing but the blues
2023 Always on my mind (Eric Clapton en Bradley Walker)
2024 Meanwhile

Singles

1964 I wish you would / A certain Girl (The Yardbirds)
1964 Good Morning little Schoolgirl / I ain't got you (The Yardbirds)
1965 For your Love / Got to Hurry (The Yardbirds)
1965 I'm your Witchdoctor / Telephone Blues (Bluesbreakers)
1966 Lonely Years / Bernard Jenkins (Bluesbreakers)
1966 Parchman Farm / Key to Love (Bluesbreakers)
1966 Wrapping Paper / Cat's Squirrel (Cream)
1966 I feel free / N.S.U. (Cream)
1967 Strange Brew / Tales of brave Ulysses (Cream)
1968 Anyone for Tennis / Pressed Rat and Warthog (Cream)
1968 Sunshine of Your Love / SWLABR (Cream)
1969 White Room / Those were the Days (Cream)
1969 Badge / What A Bringdown (Cream)
1970 After Midnight / Easy now
1972 Layla / Bell Bottom Blues
1973 Why does Love got to be so sad / Presence of the Lord
1974 I shot the Sheriff / Give Me Strength
1974 Willie and the Hand Jive / Mainline Florida
1975 Swing low sweet Chariot / Pretty blue Eyes
1975 Knocking' on Heavens Door / Someone like you
1976 Hello old Friend / All our past Times
1977 Carnival / Hungry
1977 Lay down Sally / Cocaine
1978 Wonderful Tonight / Peaches and Diesel
1978 Promises / Watch out for Lucy
1979 If I don't be there by Morning / Tulsa Time
1981 I can't stand It / Black Rose
1981 Another Ticket / Rita Mae
1983 I've got a rock-'n-roll Heart / Man In Love / Everybody oughta make a Change (enkel op 12 inch)
1983 The shape you're in / Crosscut Saw / Pretty Girl (enkel op 12 inch)
1983 Slow down Linda / Crazy Country Hop
1985 Edge of Darkness / Shoot out (BBC-single)
1985 Forever Man / Too bad / Something's happening (enkel op 12 inch)
1985 She's waiting / Jailbait
1987 Behind the Mask / Grand Illusion / Wanna make love to you (enkel op 12 inch) / Crossroads / White Room (double pack only)
1987 It's In the Way that you use it / Bad Influence / Same old Blues (enkel op 12 inch)
1987 Tearing us apart / Hold on / Run (live 15 juli 1986, enkel op 12 inch)
1987 Holy Mother / Tangled in Love / Forever Man (12" only) / Behind the Mask (enkel op 12 inch)
1989 Bad Love / Before you accuse me / Badge (live 15 juli 1986, enkel op 12 inch) / Let it rain (live 15 juli 1986, enkel op 12 inch) / I shot the Sheriff (live 15 juli 1986, alleen op boxsetsingle)
1990 No Alibis / Running on Faith / Behind the Mask (live 15 juli 1986, enkel op 12 inch)
1990 Pretending / Hard Times / Knock on Wood (enkel op 12 inch) / Behind the Sun (enkel op cd-single)
1992 Tears in Heaven
1994 Motherless Child / Driftin' / County Jail / 32-20
1996 Change the World / Danny Boy
2001 I ain't gonna stand for it / Losing Hand / Johnny Guitar
2021 This has gotta stop (Eric Clapton en Van)
2021 The Rebels (Eric Clapton en Van)
2021 Heart of a child
2022 Pompous Fool
2023 Moon River/How could we know (Eric Clapton en Jeff Beck)

Hitlijsten

Albums

Album met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Album Top 100	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
461 Ocean Boulevard	1974	24 augustus 1974	5	13
There's One in Every Crowd	1975	29 maart 1975	13	10
E.C. Was Here	1975	13 september 1975	16	9	livealbum
No Reason to Cry	1976	4 september 1976	14	9
Slowhand	1977	19 november 1977	22	9
Backless	1978	18 november 1978	18	12
Just one Night	1980	17 mei 1980	23	9	livealbum
Another Ticket	1981	21 maart 1981	13	9
Money and Cigarettes	1983	12 februari 1983	14	10
Behind the Sun	1985	23 maart 1985	2	21
August	1986	6 december 1986	30	14
Crossroads	1988	7 mei 1988	24	11	Verzamelalbum
The cream of Eric Clapton & Cream	1988	3 september 1988	18	12	met Cream / Verzamelalbum
Time Pieces (Volume 1)	1982	10 september 1988	25	12	Verzamelalbum
Journeyman	1989	18 november 1989	5	25
The Eric Clapton Story 1967-1980	1991	30 maart 1991	9	26	Verzamelalbum
24 Nights	1991	19 oktober 1991	28	7	livealbum
Rush	1992	25 januari 1992	42	14	Soundtrack
Unplugged	1992	5 september 1992	1(10wk)	130
From the Cradle	1994	24 september 1994	6	40
Pilgrim	1998	21 maart 1998	7	21
Clapton Chronicles - The Best of Eric Clapton	1999	16 oktober 1999	17	30	Verzamelalbum
Riding with the King	2000	17 juni 2000	6	22	met B.B King
Reptile	2001	17 maart 2001	9	12
Me and Mr. Johnson	19 maart 2004	27 maart 2004	12	14
Back Home	26 augustus 2005	3 september 2005	9	8
The Road to Escondido	7 november 2006	11 november 2006	5	28	met J.J. Cale
Complete Clapton	5 oktober 2007	13 oktober 2007	15	15	Verzamelalbum
Live from Madison Square Garden	22 mei 2009	23 mei 2009	60	2	met Steve Winwood / livealbum
Clapton	24 september 2010	2 oktober 2010	9	16
Play the Blues - Live from Jazz at Lincoln Center	9 september 2011	17 september 2011	21	8	met Wynton Marsalis / livealbum
Old Sock	22 maart 2013	30 maart 2013	7	13
The Breeze - An Appreciation of JJ Cale	25 juli 2014	2 augustus 2014	1(1wk)	35	Eric Clapton & Friends
Forever Man	8 mei 2015	16 mei 2015	3	21
Slowhand at 70 - Live at the Royal Albert Hall	13 november 2015	21 november 2015	75	1	livealbum
I still do	20 mei 2016	28 mei 2016	5	8
Crossroads Revisited - Selections from The Crossroads Guitar Festivals	1 juli 2016	9 juli 2016	39	1	Eric Clapton & Guests
Live in San Diego	30 september 2016	8 oktober 2016	36	2	livealbum
Life in 12 Bars	8 juni 2018	16 juni 2018	87	1	Soundtrack
The Lady in the Balcony: Lockdown Sessions	2021	20 november 2021	10	1
Nothing but the Blues	2022	2 juli 2022	19	1*

Album met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 200 albums	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
From the Cradle	1994	6 mei 1995	24	4
Pilgrim	1998	14 maart 1998	9	12
Clapton Chronicles - The Best of Eric Clapton	1999	23 oktober 1999	16	17	Verzamelalbum
Riding with the King	2000	5 augustus 2000	26	9	met B.B King
Reptile	2001	17 maart 2001	10	6
Me and Mr. Johnson	2004	27 maart 2004	12	14
Back Home	2005	3 september 2005	29	6
The Road to Escondido	2006	11 november 2006	15	17	met J.J. Cale
Complete Clapton	2007	20 oktober 2007	51	16	Verzamelalbum
Live from Madison Square Garden	2009	30 mei 2009	64	4	met Steve Winwood / livealbum
Clapton	2010	2 oktober 2010	16	8
Play the Blues - Live from Jazz at Lincoln Center	2011	24 september 2011	31	6	met Wynton Marsalis / livealbum
Slowhand	2012	22 december 2012	130	5
Old Sock	2013	30 maart 2013	16	14
Unplugged	2013	26 oktober 2013	107	9
Crossroads Guitar Festival 2013 - Recorded live, Madison Square Garden, april, 12 & 13 2013	2013	23 november 2013	101	5	livealbum
Give me strength - the '74/'75 Recordings	2014	25 januari 2014	174	1
The Breeze - An Appreciation of JJ Cale	2014	2 augustus 2014	7	38	Eric Clapton & Friends
Forever Man	2015	16 mei 2015	21	40
I still do	2016	28 mei 2016	10	21
Crossroads Revisited - Selections from The Crossroads Guitar Festivals	2016	9 juli 2016	31	13	Eric Clapton & Guests
Live in San Diego	2016	8 oktober 2016	25	12	livealbum
On Tour 2017	2017	24 juni 2017	150	1	met Delaney & Bonnie & friends
Life in 12 Bars	2018	16 juni 2018	98	5	Soundtrack
Happy Xmas	2018	20 oktober 2018	64	7
Eric Clapton's Crossroads - Guitar Festival 2019	2020	28 november 2020	167	1
Eric Clapton	2021	28 augustus 2021	196	1
The Lady in the Balcony: Lockdown Sessions	2021	22	1

Singles

Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
After Midnight	1970	21 november 1970	25	6	#19 in de Hilversum 3 Top 30
I Shot the Sheriff	1974	31 augustus 1974	5	9	#5 in de Nationale Hitparade
Willie and the hand jive	1974	30 november 1974	31	3	#28 in de Nationale Hitparade
Swing low sweet Chariot	1975	7 juni 1975	21	5	#26 in de Nationale Hitparade
Knockin' on Heaven's Door	1975	20 september 1975	31	2
Carnival	1977	5 maart 1977	tip20	-
Cocaine	1977	26 november 1977	tip14	-
Promises	1978	18 november 1978	tip3	-	#40 in de Nationale Hitparade
Forever Man	1985	23 maart 1985	15	8	#15 in de Nationale Hitparade/ Veronica Alarmschijf Radio 3
Tearing us apart	1987	22 augustus 1987	29	4	met Tina Turner / #30 in de Nationale Hitparade Top 100
Wonderful Tonight	1988	20 augustus 1988	3	12	#2 in de Nationale Hitparade Top 100 / Veronica Alarmschijf Radio 3
Knockin' on Heaven's Door	1989	21 oktober 1989	7	10	met Randy Crawford & David Sanborn / #12 in de Nationale Top 100
Pretending	1989	9 december 1989	24	4	#29 in de Nationale Top 100
Bad Love	1990	-			#83 in de Nationale Top 100
Wonderful World	1991	17 augustus 1991	tip12	-	met Zucchero / #42 in de Nationale Top 100
Tears in Heaven	1992	7 maart 1992	17	8	#13 in de Nationale Top 100
It's probably me	1992	25 juli 1992	6	10	met Sting / #7 in de Nationale Top 100
Runaway Train	1992	29 augustus 1992	37	3	met Elton John / #28 in de Nationale Top 100
Layla (live)	1992	10 oktober 1992	4	11	#8 in de Nationale Top 100 / TROS Paradeplaat Radio 3
Tears in Heaven (live)	1993	17 april 1993	31	2	#42 in de Mega Top 50
Love can build a Bridge	1995	15 april 1995	tip4	-	met Cher, Neneh Cherry & Chrissie Hynde / #41 in de Mega Top 50
Change the World	1996	3 augustus 1996	39	2	#24 in de Mega Top 100
My Father's Eyes	1998	21 februari 1998	tip20	-	#72 in de Mega Top 100
Circus	1998	-			#92 in de Mega Top 100

Single met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 50	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
I shot the Sheriff	1974	14 september 1974	7	9	#2 in de Radio 2 Top 30
Forever Man	1985	6 april 1985	22	6	#18 in de Radio 2 Top 30
Tearing us apart	1987	8 augustus 1987	34	3	met Tina Turner
Wonderful tonight	1988	3 september 1988	5	19
Knockin' on Heaven's Door	1989	4 november 1989	15	8	met Randy Crawford & David Sanborn
Wonderful World	1991	17 augustus 1991	23	9	met Zucchero / #21 in de Radio 2 Top 30
Tears in Heaven	1992	28 maart 1992	16	10	#10 in de Radio 2 Top 30
It's probably me	1992	8 augustus 1992	11	13	met Sting / #12 in de Radio 2 Top 30
Runaway Train	1992	5 september 1992	17	3	met Elton John
Layla (live)	1992	24 oktober 1992	19	9	#22 in de Radio 2 Top 30
Change the World	1996	12 oktober 1996	tip9	-
Forever Man	2000	18 november 2000	tip14	-	met Beatchuggers
Looking at the Rain	2013	19 januari 2013	tip76	-
Gotta get over	2013	4 mei 2013	tip74	-	met Chaka Khan
They call me the Breeze	2014	2 augustus 2014	tip52	-
Don't wait	2014	23 augustus 2014	tip81	-	met John Mayer
Can't let you do it	2016	30 april 2016	tip	-
White Xmas	2018	15 december 2018	tip	-

NPO Radio 2 Top 2000

Nummers met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000^{[noot 1]}	'99	'00	'01	'02	'03	'04	'05	'06	'07	'08	'09	'10	'11	'12	'13	'14	'15	'16	'17	'18	'19	'20	'21	'22	'23	'24
Forever Man	1066	1209	939	1281	1292	1371	1566	1665	1602	1503	1453	1373	1486	1313	1170	1494	1408	1629	1638	1557	1618	1883	1778	1929	-	-
I Shot the Sheriff	1192	1327	1664	1496	1869	1434	1899	1819	1676	1679	-	1836	1864	-	1898	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Let It Grow	897	959	592	784	793	822	845	834	935	813	1076	1038	1270	1256	1309	1334	1613	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Tears in Heaven	21	31	35	34	43	40	41	44	46	36	60	50	44	77	65	73	83	83	75	78	91	103	90	122	135	166
Wonderful Tonight	91	214	116	156	180	150	124	153	191	146	251	239	274	349	321	325	361	392	383	455	461	497	458	581	637	631

↑ Een getal geeft de notering aan, een '-' betekent dat het nummer niet was genoteerd en een vetgedrukt getal geeft de hoogste notering van een nummer aan.

Dvd's

Dvd's met hitnoteringen in de Nederlandse DVD Music Top 30	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
Live in Hyde Park	2002	4 mei 2002	9	1
Live at Montreux 1986	2006	4 oktober 2006	26	1
Crossroads - Guitar festival 2007 - Recorded live July 28, 2007, Chicago	2007	8 december 2007	15	13
Live from Madison Square Garden	2009	23 mei 2009	6	34	met Steve Winwood
Crossroads Guitar Festival	2010	13 november 2010	3	35
Pay the Blues - Live from Jazz at Lincoln center	2011	24 september 2011	28	2	met Wynton Marsalis
Crossroads Guitar Festival 2013	2013	23 november 2013	1(1wk)	96
Planes, Trains and Eric - The Music, the Stories, the People	2014	8 november 2014	3	32
Slowhand at 70 - Live at the Royal Albert Hall	2015	21 november 2015	2	84
Live in San Diego	2017	18 maart 2017	1(1wk)	25

Prijzen

Gedurende zijn carrière kreeg Clapton inmiddels zeventien Grammy's in totaal. Hij is tevens de enige artiest die drie vermeldingen heeft in de Rock and Roll Hall of Fame: als lid van de Yardbirds, als lid van Cream en als soloartiest.

Grammy's

1972 Album Of The Year voor “The Concert For Bangladesh” (1972). George Harrison, Ravi Shankar, Eric Clapton, Bob Dylan, Leon Russell, Ringo Starr, Billy Preston en Klaus Voormann deelden de prijs als performers en George Harrison en Phil Spector als producers.
1987 Best Performance Music Video voor “The Prince’s Trust All Star Rock Concert”, samen met alle andere performers in de video.
1991 Best Male Rock Vocal voor “Bad Love”.
1992 Best Rock Song voor “Layla”. Toegekend aan Clapton en Jim Gordon.
1992 Best Male Pop Vocal Performance voor “Tears In Heaven”.
1992 Best Male Rock Vocal Performance voor “Unplugged”.
1992 Song Of The Year voor “Tears In Heaven”. Toegekend aan Clapton en Will Jennings.
1992 Album Of The Year voor “Unplugged”. Toegekend aan Clapton en Russ Titelman, producer.
1992 Record Of The Year voor “Tears In Heaven”. Toegekend aan Clapton en Russ Titelman, producer.
1994 Best Traditional Blues Album – of – Best Traditional Blues Recording voor het album “From The Cradle”.
1996 Best Male Pop Vocal voor “Change The World”.
1996 Record Of The Year voor “Change The World”. Toegekend aan Clapton en Babyface, producer.
1996 Best Rock Instrumental Performance voor “SRV Shuffle” uit het album, “A Tribute To Stevie Ray Vaughan”. Gedeeld met Jimmie Vaughan, Bonnie Raitt, Robert Cray, B.B. King, Buddy Guy, Dr. John en Art Neville.
1998 Best Male Pop Vocal Performance voor “My Father’s Eyes”.
2000 Best Rock Instrumental Performance voor “The Calling” (2000). Toegekend aan Clapton en Santana (Carlos Santana, Rodney Holmes, Tony Lindsay, Karl Perazzo, Raul Rekow, Benny Rietveld, Chester Thompson).
2000 Best Traditional Blues Album – of – Best Traditional Blues Recording voor het album “Riding With The King”. Toegekend aan Clapton, B.B. King en Simon Climie, producer.
2001 Best Pop Instrumental Performance voor “Reptile”

Andere prijzen

1983 Silver Clef Award for Outstanding Achievement In The World Of British Music.
1987 Lifetime Achievement Award verleend door het British Phonographic Institute in de Royal Albert Hall op 9 februari 1987.
1987 British Academy of Film and Television Arts Award voor de soundtrack van “Edge Of Darkness”.
1988 De Britse Prins Charles overhandigde Clapton een zilveren model van een Fender Stratocaster om zijn 25 jaar in de muziekindustrie te vieren.
1989 Best Guitarist Award op de eerste Elvis Awards (ook International Rock Awards).
1990 Living Legend Award op de Elvis Awards (ook International Rock Awards).
1990 Top Album Rock Artist – 1990 Billboard Music Award
1991 Krijgt een sleutel voor een box van de Royal Albert Hall.
1992 Best Video Award for “Tears In Heaven” op de MTV Awards.
1995 W.C. Handy Award For Blues op de 16de jaarlijkse ceremonie.
1999 American Music Award voor favoriete mannelijke artiest
1999 GQ Man Of The Year Award for Music: Solo Artist.
1999 Gevierd door BMI (Broadcast Music Inc.), de Amerikaanse artiestenorganisatie die de nummers die het meest gespeeld worden op de radio en de televisie in de Verenigde Staten belonen. Claptons nummer “My Father’s Eyes” won de Robert Musel Award voor de meest gespeelde song van het jaar. “Layla” won een prijs omdat het nummer vier miljoen maal gespeeld werd (dit is gelijk aan 23 jaar onafgebroken gespeeld worden!) “Wonderful Tonight” kreeg een prijs omdat het twee miljoen maal gespeeld werd en ontving ook een “Pop Award”. Ook de soundtrack van “Lethal Weapon 4” werd beloond.
1999 Stevie Ray Vaughan Award van de Music Assistance Program. Deze prijs is een erkenning voor musici die zich verdienstelijk maken voor de gemeenschap. Clapton kreeg deze prijs voor zijn onafgebroken inzet voor de oprichting van het Crossroads Centre Antigua.

Literatuur

Clapton!, Ray Coleman (Warner Books, 1985)
Eric Clapton, Fred Weiler (Smithmark, 1992)
Eric Clapton: Crossroads liner notes
Complete Clapton autobiografie (2007)
Paul Scott, Motherless Child: Eric Clapton 70 jaar, Luitingh-Sijthoff, 2015, ISBN 9789024567980

Externe links

Bronnen, noten en/of referenties

↑ (en) Eric Clapton Biography
↑ (en) How Eric Clapton Became Slowhand. Guitar World (20 juli 2011). Gearchiveerd op 27 februari 2023.
↑ Dit staat vermeld in zijn autobiografie
↑ Jewish Post and News Eric Clapton Israel bestuurt de wereld.
↑ New Eric Clapton Album 'Old Sock' Due in March. Gearchiveerd op 7 februari 2013. Geraadpleegd op 29 januari 2013.

Zie de categorie Eric Clapton van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

[T2000-6] Een getal geeft de notering aan, een '-' betekent dat het nummer niet was genoteerd en een vetgedrukt getal geeft de hoogste notering van een nummer aan.

[1] (en) Eric Clapton Biography

[2] (en) How Eric Clapton Became Slowhand. Guitar World (20 juli 2011). Gearchiveerd op 27 februari 2023.

[3] Dit staat vermeld in zijn autobiografie

[4] Jewish Post and News Eric Clapton Israel bestuurt de wereld.

[5] New Eric Clapton Album 'Old Sock' Due in March. Gearchiveerd op 7 februari 2013. Geraadpleegd op 29 januari 2013.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[noot 1]