David Gilmour

	David Gilmour
	;
Fødd	6. mars 1946, Cambridge i England
Fødestad	Cambridge
Fødenamn	David Jon Gilmour
Alias	Dave Gilmour
Opphav	Storbritannia
Aktiv	1963 til i dag
Sjanger	Progressiv rock, bluesrock
Instrument	Gitar
Stemmetype	baryton
Tilknytte artistar	Pink Floyd
Plateselskap	Capitol Records, Columbia Records, Sony Records, EMI
Verka som	Musikar, plateprodusent
Mor	Sylvia Gilmour
Far	Douglas G. Gilmour
Gift med	Ginger Gilmour, Polly Samson
Born	Romany Gilmour
Prisar	kommandør i den britiske imperieorden, Æresordenen

David Jon Gilmour (fødd 6. mars 1946) er ein britisk gitarist, vokalist og låtskrivar som er mest kjend som medlem av bandet Pink Floyd. I tillegg har han arbeidd som plateprodusent for ei rekkje artistar. Gilmour har vore aktiv i mange velgjerande organisasjonar og vart i 2003 tildelt Commander of the British Empire for arbeidet sitt.

Dei første leveåra

Gilmour vart fødd og voks opp i det velståande Grantchester Meadows-området i Cambridge i England. Far hans, Douglas Gilmour var seniorlektor i zoologi ved Cambridge University og mor hans, Sylvia, var lærar.

Gilmour gjekk på The Perse School i Hills Road, Cambdrige, og møtte Syd Barrett som gjekk ved Hills Road Sixth Form College i same gate. Her studerte han språk, og i lunsjpausane spelte han gitar i lag med Barrett. Dei spela derimot ikkje i band i lag, og i 1963 starta Gilmour bandet Joker's Wild. Gilmour forlet bandet i 1966 og reiste rundt i Spania og Frankrike som gatesongar i lag med nokre vener. Dei hadde derimot lite suksess og levde frå hand til munn, og Gilmour hamna til slutt på sjukehus på grunn av feilernæring. I 1967 returnerte dei til England i ein van med bensin stolen frå ein byggjeplass i Frankrike.

Pink Floyd

Gilmour fekk tilbodet om å byrje i Pink Floyd seint i 1967, og Pink Floyd var ei kort tid eit femmannsband. Han brukte å utfylle Barrett sine gitardelar då frontfiguren var altfor ustabil til å delta på konsertane. Då Syd Barrett forlet bandet (bandet valde å ikkje hente han til ein konsert på grunn av det auka LSD-forbruket hans), tok Gilmour over rolla som gitarist i bandet i tillegg til å medverke som låtskrivar. På 1970-talet spela han og Waters ei stor rolle i suksessen bandet fekk. Etter suksessen til albuma The Dark Side of the Moon og Wish You Were Here, tok Waters meir og meir kontroll over bandet, og skreiv mesteparten av musikken til albuma Animals og The Wall aleine. Richard Wright fekk sparken under innspelinga av The Wall, og forholdet mellom Gilmour og Waters vart dårlegare under produksjonen av filmutgåva av The Wall og albumet The Final Cut frå 1983.

I 1985 erklærte Waters at Pink Floyd var oppløyst, men Gilmour og trommis Nick Mason gav i 1986 ut ei pressemelding som sa at Waters hadde gått frå bandet og at dei ville halde fram utan han. Gilmour fekk full kontroll over bandet og laga A Momentary Lapse of Reason i 1987 med enkelte medverknadar av Mason. Wright vart igjen med i bandet på den omfattande turnéen som følgde albumet, og var med å lage albumet The Division Bell i 1994.

I 1986 kjøpte Gilmour ein husbåt og omforma det til platestudioet Astoria. Dei to siste Pink Floyd-platene, og Gilmour sitt soloalbum On An Island frå 2006, vart spelt inn der.

2. juli 2005 vart Gilmour og Waters gjenforent i Pink Floyd for Live 8-konserten i London. Som følgje av konserten auka salet på Pink Floyd sine album, og Gilmour lova å gje overskotet til veldedige organisasjonar som omhandlar måla til Live 8. Konserten starta mange rykte om vidare gjenforening av bandet, men både Waters og Gilmour nekta for dette. Gilmour sa at ved å delta på Live 8, sørgde dei for at historia om Pink Floyd enda godt.

I desember 2006 gav Gilmour ut ein versjon av Pink Floyd sin første singel, «Arnold Layne», som ei hyllest til Syd Barrett, som døydde hausten 2006. Songen er spela inn på ein konsert i Royal Albert Hall i London, og har med Richard Wright på tangentar og David Bowie på vokal.

Andre prosjekt

Under dei rolegare periodane til Pink Floyd jobba David Gilmour mykje med andre artistar både som produsent og lydteknikar. Nokre av artistane han har jobba med er Syd Barrett, Kate Bush, Grace Jones, Tom Jones, Elton John, B.B. King, Paul McCartney, John Lennon, Sam Brown, Jools Holland, Bob Dylan, Pete Townshend, The Who, Supertramp, Levon Helm, Robbie Robertson, Alan Parsons, i tillegg til mange veldedige «supergrupper».

Han spela òg inn to soloalbum som begge gjekk inn på Topp 40 i USA. Det første kom i 1978, kalla David Gilmour og det andre var About Face i 1984.

I 2001 og 2002 heldt Gilmour fleire små og akustiske konsertar i London og Paris i lag med eit lite band og eit kor. Ein av desse konsertane vart gjeve ut som In Concert.

Det tredje soloalbumet hans On An Island, vart gjeve ut 6. mars 2006, på 60-årsdagen hans. Albumet er produsert av Gilmour i lag med Phil Manzanera og Chris Thomas med orkesterinstrumentering av den polske komponisten Zbigniew Preisner. Medverkande på albumet var David Crosby og Graham Nash på harmonivokal, Robert Wyatt på kornett og perkusjon, og Richard Wright på hammondorgel og vokal. Andre medverkande var Jools Holland, Phil Manzanera, Georgie Fame, Robert Wyatt, Andy Newmark, B. J. Cole, Chris Stainton, Willie Wilson, Rado ‘Bob’ Klose på gitar og Leszek Możdżer på piano. Dette var òg første gong Gilmour spela saksofon på plate. Albumet debuterte på førsteplass på den britisk albumlista, og gjekk inn på Topp 10 i USA.

Etter plata kom ut turnérte Gilmour i Europa, USA og Canada våren og sommaren 2006. Både Richard Wright, Dick Parry, Guy Pratt og Jon Carin var med han på turnéen.

Musikkstil

Gilmour er kjend for svært presise soloar med røter i blues. Soloane hans er kjende for å vere velkomponerte, sparsommelege, lyriske og emosjonelle. Gilmour har forklart at det han mangla på teknikk og fart måtte han ta igjen på melodi. I tillegg har han eksperimentert mykje og laga nye effektar ved hjelp av forsterkarar. Gitaren som er mest knytt til Gilmour er Fender Stratocaster, men Gilmour sitt lydbilete kjem meir som eit resultat av val av tonar og spelestilen hans enn av utstyr. Ein av hans mest vidkjente soloar («Another Brick in the Wall Part II») vart til dømes spelt på ein Gibson Les Paul.

Sjølv om han er mest kjend som gitarist, spelar Gilmour òg bass (som han gjorde på mange Pink Floyd-songar), trommer, tangentinstrument og i det siste òg saksofon. Faktisk då Pink Floyd måtte spele inn «Money» på ny for samlealbumet A Collection of Great Dance Songs vart dette gjort av Gilmour aleine på alle instrumenta (bortsett frå saksofon).

Familie

Gilmour har fire barn frå det første ekteskapet sitt med Ginger Gilmour: Alice (f. 1976), Clare (f. 1980), Sara (f. 1982) og Matthew (f. 1985). Han har òg fire barn frå sitt andre ekteskap med Polly Samson, ein adoptert (Charlie), og tre biologiske, Joe, Gabriel og Romany.

Anna

Gilmour har erfaring som flypilot, og samla inn mange historiske fly gjennom selskapet sitt Intrepid Aviation, som han selde i 2002.

Musikkutstyr

Gilmour har brukt ei rekkje gitarar og gitarutstyr på sine soloplater og Pink Floyd-plater i tillegg til turnéane.

Gitarar

Fender
- Stratocaster — gitaren Gilmour har brukt mest er ein svart Stratocaster frå 1970.
- Gitaren han har brukt mest etter Roger Waters gjekk frå bandet er ein raud nyutgåve av ein versjon frå 1957.
- Telecaster
- Esquire
Gibson
- Ein Gibson Les Paul Goldtop
Gretsch Duo-Jet
Lewis Guitar
Akustiske gitarar frå Gibson, Ovation og Martin
Taylor Guitars Acoustics
Jedsen (stemd D-G-D-G-B-E) og Fender lap steelgitarar

Forsterkarar

Hiwatt DR 103 i eit WEM 4x12-kabinett med Fane Crescendo-høgtalarar
Fender ‘56 Tweed Twin amp
Mesa Boogie Mark II C+
Alembic F2-B bass preamp
Spesialbygd 'Doppola' med roterande høgtalarar

Diskografi

For arbeidet hans med Pink Floyd sjå Pink Floyd-diskografi frå 1968 til 1995

Album

25. mai 1978	David Gilmour
27. mars 1984	About Face
6. mars 2006	On an Island
2008	Live in Gdańsk
2015	Rattle That Lock
2017	Live at Pompeii
2024	Luck and Strange

Filmar

September 1984	David Gilmour Live 1984
Oktober 2002	David Gilmour in Concert
2007	David Gilmour Live at the Albert Hall
2008	Live in Gdańsk

Samarbeid med og arbeid for andre artistar

Kate Bush, singel «Wuthering Heights», frå albumet The Kick Inside i 1979
Wings, «Rockestra Theme» og «So Glad to See You Here» på albumet Back to the Egg i 1979
Paul McCartney, «No More Lonely Nights (Ballad)» frå albumet Give My Regards to Broad Street i 1984
Paul McCartney, «I Love This House», singel frå The World Tonight, 1984/1997
Supertramp, «Brother Where You Bound» frå albumet Brother Where You Bound, 1985
Bryan Ferry, «Is Your Love Strong Enough?» frå filmmusikkalbumet Legend‎ av Tangerine Dream, 1985
Bryan Ferry, albumet Boys and Girls, 1985
Nick Mason og Rick Fenn, «Lie for a Lie» (vokal) frå albumet Profiles‎, 1985
Arcadia, albumet So Red the Rose‎, 1985
The Dream Academy, produksjon og gitar på albumet The Dream Academy‎, 1985
Kate Bush, «Love and Anger» og «Rocket's Tail», frå albumet The Sensual World, 1989
Paul McCartney, «We Got Married» frå albumet Flowers in the Dirt, 1984/1989
Rock Aid Armenia, «Smoke on the Water», frå albumet The Earthquake Album, 1989
Warren Zevon, på albumet Transverse City (gitar), 1989
Elton John, «Understanding Women» frå albumet The One, 1992
The Who, Quadrophenia (Hyde Park-konsert frå 1996)
Pete Townshend, song «Give Blood»
Paul McCartney, albumet Run Devil Run, 1999
Alan Parsons, «Return to Tunguska» frå albumet A Valid Path, 2004