Boeci
Anicius Manlius Severinus Boëthius dich Boeci (vèrs 480 - 524) foguèt un filosòf e un aristocrata italian de la premiera mitat dau sègle VI. Es considerat coma l'escrivan, lo poèta e lo filosòf pus important de son periòde gràcias a son ròtle dins la transmission de la pensa antica ais elèits europèas cultivadas dau començament de l'Edat Mejana.
Nasquèt a Roma au sen d'una familha de patricians que donèt dos emperaires (Petronius Maximus e Olibrius) a l'Empèri d'Occident e que gardèt son reng après lo reversament dau darrier emperaire roman per Odoacre. Ansin, lo paire e lei dos fius de Boeci foguèron cònsols, respectivament en 487 e 522, e Boeci eu-meme venguèt un conselhier dau rèi Teodoric lo Grand. Pasmens, sospichat de traïment au profiech dei Bizantins, foguèt arrestat e executat en 524. Dins lo corrent de sa captivitat, escriguèt De consolatione philosophiae (« Consolacion de Filosofia ») que venguèt la basa majora de l'ensenhament filosofic europèu fins a la fin de l'Edat Mejana. Venerat coma un sant quauquei sègles après sa mòrt, foguèt oficialament canonizat en 1883 per la Glèisa Catolica.