Diague
Lo diague (del grèc διάκονος / diakonos, servicial) es una persona qu'assistís lo dirigent d'una gleisa locala crestiana. Es causit per sa fe e sas qualitats moralas. Es responsable d'unas activitats de la Glèisa.
Origina
modificarEs dins los Actes dels Apòstols (6:1 et seg) que se'n fa mencion pel primièr còp d'òmes ordonats pel servici de lors fraires. Lo diague es alara un òme causit pels crestians e que, après l'imposicion de las mans per l'un dels apòstols, es cridat a s'ocupar dels mai paures de la communauté. Lèu, los diagues foguèron cridats per gerir los bens materials de la Gleisa naissenta. Atan, foguèron designats segon las escrituras, los sèt primièrs diagues de la Glèisa primitiva: Esteve, primièr martir e primièr diague, Felip, Procòr, Nicanòr, Timon, Parmenas e Nicolas.
Dins la glèisa crestiana originala, i aviá tanben de diagas que lo ròtle e l'estatut auriá estat difrents d'aquel del diague[1]. Paul de Tars, dins son Epistòla als Romans (16, 1-2) recomanda « Febèa, la sòrre nòstra, qu'es diaga de la Glèisa de Cencrèas »
Catolicisme
modificarLo diague catolic es una persona avent recebut lo primièr gra de sacrament de l'òrdre dins la Glèisa catolica romana. Alara que los prèires, qu'an recebut lo segond gra del sacrament de l'òrdre, son los collaborators de l'evesque dins son caractèr sacerdotal, e lo diague es collaborator de l'evesque dins son caractèr ministerial.
Los diagues son causits, cridats, ordonats per una mission precisa, de caractèr sacramental e de biais definitiu. Son alara clergues, (membres del clergat), pas mai laïcs. Segon le canon[2], « Sol un òme batejat recep validament l'ordinacion sacrada », çò qu'exclusís a priori las femnas.
Lo ròtle del diague dins la Glèisa catolica romana es definís per la constitucion dogmatica Lumen Gentium: « Segon las disposicions presas per l'autoritat qualificada, aparten als diagues d'administrar solemnament lo batèg, de conservar e de distribuir l'Eucaristia, d'assistir, al nom de la Glèisa, al maridatge e de lo benir, de portar lo viatic als morents, de donar lectura als fidèls de la Santa Escritura, d'instruire e exortar lo pòble, de presidir al cult e a la pregariá de fidèls, d'èsser ministres dels sacramentals, de presidir als rites funèbres e a la sepulta. Consacrats als oficis de caritat e d'administracion, los diagues se devon remembre l'avertiment de sant Policarp: « Èsser misericordiós, zelós, caminar segon la vertat del Senhor que se foguèt lo sevicial de totes » [3].
L'edat minim requerit pel drech canon es de vint e cinc ans per un celibatari. Pels maridats que ven diague, l'edat requerit es 35 ans (e la conferéncia dels evesques del luòc pòt enforçar aquela condicion, atal, en França, al mens detz ans de maridatge son requesits). En cas de veusatge, lo mariat diague es somés a la règla del celibat.
Lo diague, a causa qu'es clergue, es astrench a la lectura de l'ofici divin.
Ortodoxia
modificarLo cristianisme oriental gardèt los òrdres menors: cantoral, lector, sosdiague, e diaconat coma òrdre permanent, o menant al preirat. Un òme mariat o un monge pòt èsser ordonat diague, mas un diague non mariat pòt pas mai se maridar. Los diagues participan a la vida de la comunautat parroquiala e servisson lo celebraire pendent la liturgia (ont, entre autres, legisson l'Evangèli - sens predicar) e encensan jos la man d'un prèire.
Anglicanisme
modificarL'anglicanisme dins diferentas províncias restabliguèt lo diaconat coma òrdre permanent. Un òme (e dins fòrça proviíncias, una femna) pòt èsser ordonat diague (puèi prèire). Los diagues participan a la vida de la comunautat parroquiala e concelèbran la liturgia (ont, entre autres, legisson l'Evangèli e pòdon predicar) amb un prèire. Los diagues an sovent un ministèri particular (almoinièr, etc.) dins la comunautat.
Protestantisme
modificarLas Glèisas protestantas coneisson lo ministèri de diagues, encargat de l'assisténcia als paures. Aquel ministèri se realiza o mejans d' « institucions o d'òbras protestantas », independantas de las estructuras ecclesiasticas stricto sensu, o dins l'encastre de diaconats parroquials.
Un ministèri de diacre parroquial pòt tanben se realizar a destinacion d'unas partidas de la populacion parroquiala (jovença, per exemple), a costat del ministèri pastoral mai generalista.
En França, la gestion dels bens de la Glèisa demora l'afar dels sieis organs de govèrn: assembladas generalas e consistòris.
I a tanben « diagas »,o de religiosas consacradas subretot al serici dels paures. Aquel movement de vida comunautari de femnas se desvelopèt al començament del sègle XIX al moment del Revelh crestian. I a de diagas dins la majoritat de las Glèisas protestantas. Es dins lo lutheranisme, leor berç, qu'aquelas comunautats son mai nombrosas.
Gaireben sempre, lor activitat es semblable a aquel dels òrdres de religioses apostolics plan coneguts del catolicisme. Son sovent infirmièras o ensenhaira.
Son tanben teologianas e una pastras.
Evangelisme
modificarLo diague crestian evangelic es d'en primièr aquel que recebèt una crida de Dieu[4]. Son causits per lor fe e lors qualitats moralas. Los diagues assistisson los pastors per los activitats de la Glèisa. Aquò es possible per la gestion financièra, passant per la supervision de las òbras d'entreten, la responsabilitat de las accions umanitàrias, etc.[5]. Los diagues son mai sovent formats dins un collègi biblic.
Nòtas e referéncias
modificar- ↑ .
- ↑ Code de Droit Canonique : Les ordinands (canon 1024) - Libreria Editrice Vaticana
- ↑ Lumen Gentium, n°29
- ↑ Qu’est ce que la Bible dit à propos de la forme d’un gouvernement d’église ?
- ↑ Les diacres - PasteurWeb.org