Malautiá de transmission sexuala

Una malautiá de transmission sexuala es una malautiá que la transmission es causada per de relacions sexualas. Aperaquí 30 malautiás intran dins aquela categoria. Certanei coma de transmission sexuala exclusiva (blennoragia, clamídia...), d'autrei an d'autrei mejans de transmission coma lo sang (SIDA...). Conegudas dempuei l'Antiquitat, aquelei malautiás son un important problema de santat publica car plusors pòdon aver de complicacions grèvas. En particular, es lo cas de la sifílis e dau SIDA que son doas patologias mortalas. Rarament mortala, la clamídia pòu entraïnar l'esterilitat en la frema.

La descubèrta deis antibiotics permetèt de trobar de tractaments còntra plusors malautiás de transmission sexuala, especialament la sifílis que foguèt una causa majora de mortalitat en Euròpa entre lei sègles XVI e XX. Pasmens, dins lo corrent deis ans 1980, es aparegut lo SIDA que son virús, lo VIU, escomet totjorn lei temptativas de li trobar un tractament eficaç. Dempuei 1981, a ainsi entraïnat la mòrt d'aperaquí 40 milions de personas.

Còntra lei malautiás de transmission sexuala, lo mejan de prevencion principau es l'usatge dau preservatiu que permet de s'aparar còntra la màger part dei malautiás de transmission sexuala, compres lo SIDA. Per certaneis infeccions coma l'epatiti B, existís tanben de vaccins.

Terminologia

Plusors tèrmes diferents existisson per parlar dei malautiás de transmission sexuala. Fins ais ans 1980, s'utiliza fòrça l'expression « malautiás venerianas » que fasiá referéncia a Vènus, divessa grèga de l'amor. A partir deis ans 1990, foguèt pauc a pauc remplaçada per « malautiás de transmission sexuala ». Puei, en 1999, foguèt introduch lo tèrme « infeccion de transmission sexuala ». Es considerat coma pus precís car mai d'una malautiá de transmission sexuala pòu èsser asimptomatica e demorar inapercebuda ben que siegue transmissibla.

Istòria

De l'Antiquitat a l'aparicion de la medecina modèrna

Representacion de la sifílis datant de 1497-1498.

Certanei malautiás de transmission sexuala son conegudas dempuei l'Antiquitat Auta. Per exemple, la blennoragia es mencionada dins la Bíblia e dins de tèxtes datant de l'Egipte Anciana. Lo cranc mòu e la clamídia èran coneguts dei mètges grècs. Lei Romans depintèron lei simptòmas causats per lei papillòmavirús. Pasmens, l'identificacion dei malautiás èra pas totjorn precís. En particular, blennoragia e clamídia foguèron consideradas coma una meteissa infeccion. Lo liame ambé l'activitat sexuala, e sovent la prostitucion, foguèt en revènge rapide. Aquò entraïnèt l'aparicion dau fenomèn de vergonha qu'es liat ai malautiás de transmission sexuala. Lo mot « clamídia » que vèn dau grèc χλαμύδα (« suelha » en occitan) es un exemple d'aquela dimension pejorativa.

Se aquelei malautiás entraïnavan de problemas importants, la situacion s'agravèt fòrça a la fin de l'Edat Mejana ambé l'aparicion de la sifílis. L'origina d'aquela malautiá es desconeguda mai sembla eissida dau continent american. Arribèt en Euròpa ambé lo retorn dei premiereis expedicions vèrs America a la fin dau sègle XV. Lo premier cas foguèt identificat en 1495 a Nàpols e la malautiá se difusèt rapidament ambé lei guèrras d'Itàlia. Atacant una populacion non immunizada, sa letalitat èra alora fòrça importanta e la malautiá venguèt una causa majora de decès en Euròpa. Tre la fin deis ans 1530, lo nombre de personas contaminadas èra estimat a un milion. Aquela epidemia entraïnèt de recèrcas sus l'infeccion mai lei limits dau periòde empachèron de'n comprendre lo mecanisme. De mai, lei medicaments de la Renaissença permetián pas de la garir e foguèt donc adoptat un tractament a basa de mercuri, substància fòrça toxica per l'organisme.

La descubèrta de tractaments còntra lei malautiás venerianas ancianas

L'identificacion dei gèrmes dei maladias venerianas

Lei progrès regardant la lucha còntra lei malautiás venerianas conegudas a la Renaissença comencèron durant la premiera mitat dau sègle XIX ambé l'aplicacion dau metòde scientific au camp de la medecina. Premier, lei mètges comencèron de destriar lei diferentei malautiás. Per exemple, la blennoragia e la sifílis foguèron diferenciadas en 1837 e lo cranc mòu e la sifílis en 1852. Leis autoritats de certanei país adoptèron tanben de mesuras autoritàrias per isolar lei malauts e li impausar la presa d'un tractament. De mètges comencèron tanben de questionar lei tractaments tradicionaus, especialament aquelei basats sus lo mercuri e sei derivats, ò assaièron d'utilizar lo principi – encara fòrça mau conegut – de la vaccinacion. Per exemple, foguèt lo cas de Joseph-Alexandre Auzias-Turenne qu'estudièt sensa succès un vaccin similar an aqueu còntra la variòla descubèrt per Edward Jenner a la fin dau sègle precedent.

Puei, de la segonda mitat dau sègle XIX a l'inici dau sègle XX, la generalizacion dau microscòpi permetèt d'identificar lei gèrmes a l'origina dei malautiás. La premiera descubèrta importanta foguèt aquela dau gonocòc Neisseria gonorrhoeae, responsable de la blennoragia, per Albert Neisser en 1879. Puei, aguèron luòc aquelei de Haemophilus ducreyi (cranc mòu) per Augusto Ducrey en 1889, de Treponema pallidum (sifílis) per Fritz Schaudinn e Erich Hoffmann en 1905 e de Chlamydia trachomatis (clamídia) en 1907. Aquò permetèt de melhorar la conoissença deis infeccions. Dins aquò, la descubèrta de tractaments eficaç foguèt pus lònga e esperèt ben sovent fins ais 1930 e la descubèrta deis antibiotics. Autre problema, lei virús, tròp pichons per èsser observats amb un microscòpi optic, demorèron desconeguts fins a l'aparicion de la microscòpia electronica.

La descubèrta d'un tractament còntra la sifílis

Se la letalitat de la sifílis demeniguèt entre lei sègles XVI e XX gràcias ai resisténcias desvolopadas per la populacion, demorava totjorn un problema grèu de santat publica e una causa de mortalitat non negligibla. Au contrari deis autrei malautiás venerianas, de mejans foguèron donc concentrats per li trobar un tractament eficaç. Tre 1906, August Von Wasserman, Albert Neisser e Carl Bruck avián més au ponch un metòde de diagnostic rapide. Enfin, en 1908, Sahachiro Hata – dau laboratòri de Paul Ehrlich – descurbiguèt leis efècts positius de l'arsfenamina, un derivat de l'arsenic. Comercializat sota lo nom de Salvarsan, foguèt lo premier medicament eficaç còntra la malautiá. Pasmens, aviá de còp d'efècts segondaris fòrça grèus.

De trabalhs suplementaris foguèron donc menats per melhorar lo produch. Ehrlicht desvolopèt ansin lo Neosalvarsan qu'èra mens eficaç mai mens perilhós e pus aisat d'administrar. Melhorèt pereu lei tecnicas d'injeccion per demenir lei riscs. En 1921, Ernest Fourneau e l'Institut Pasteur desvolopèron un autre derivat de l'arsenic dich Stovarsol. A respèct dau Salvarsan, aviá l'avantatge d'una administracion orala. Enfin, en 1934, conclusion de recèrcas començadas en 1920, Carl Voegtlin e Homer Smith creèron lo Mapharsen après aver isolat lo principi actiu dau Salvarsan. En 1936, remplacèt definitivament lo Salvarsan.

L'arribada deis antibiotics e lei problemas de resisténcia

Article detalhat: Antibiotic.

Aficha estatsunidenca en favor dau tractament de la sifílis : « Sifílis : sièis cas sus dètz garits car an pas esperat tròp lòngtemps ».

Dins lo corrent deis ans 1930-1940, l'arribada deis antibiotics entraïnèt una revolucion dins lo domeni dei malautiás venerianas. D'efèct, la [[penicillina] permetèt de crear de tractaments simples e pauc perilhós per sonhar de malautiás coma la blennoragia, la clamídia ò la sifílis. De mai, ambé la multiplicacion dei descubèrtas d'antibiotics novèus, lei suenhs se melhorèron d'un biais important e de malautiás fòrça resistentas, coma lo cranc mòu, an d'ara endavant un tractament.

Dins aquò, l'utilizacion d'antibiotics identics favorizèt l'aparicion de gèrmes resistents. En particular, es lo cas per la blennoragia que son bactèri a desvolopat de resisténcias còntra la sulfonamide e la penicillina. Comença tanben de presentar de resisténcias a d'antibiotics d'usatge frequent coma lei cefalosporinas. A l'ora d'ara, d'esfòrç de recèrca importants son en cors per trobar d'antibiotics novèus. En parallèl, s'utiliza de tractaments basats sus de combinasons d'antibiotics per demenir lei riscs d'aparicion de socas resistentas. Urosament, lo desvolopament de resisténcia es pas generala e certanei malautiás, especialament la sifílis, son ansin totjorn aisadas de tractar ambé d'antibiotics simples coma la penicillina.

Autra evolucion de remarca d'aqueu periòde, l'informacion sus lei malautiás venerianas comencèt de se melhorar entre la populacion. En particular, de campanhas importantas foguèron menadas a partir deis ans 1940 per explicar lei tractaments novèus, lei comportaments riscats e la natura dei malautiás. Aquò suprimiguèt pas l'aspèct vergonhós d'aquelei malautiás, totjorn ben enracinat dins la societat dau sègle XXI, mai permetèt de demenir la prevaléncia dei malautiás. Dins lei país desvolopats, aquelei patologias comencèron donc de venir raras.

La presa en còmpte de malautiás novèlas

La presa en còmpte de l'erpès genitau

Malautiá coneguda dempuei l'Antiquitat, l'erpès demorèt en fòra dei recèrcas medicalas majoras en causa de sei consequéncias benignas. Sa natura virala foguèt pas sospichada avans leis ans 1940 e seis efècts negligits per leis autoritats de santat fins ais ans 1970. Lei premiereis estudis de tractament se debanèron dins lo corrent dau decenni 1960. Se concentrèron sus l'eliminacion dei simptòmas caracteristics deis episòdis de possada. En parallèl, lei metòdes de prevencion se melhorèron per defugir una transmission de la malautiá au fètus car lei consequéncias de l'erpès pòdon alora èsser rapidament mortalas.

De recèrcas son en cors per assaiar de desvolopar un vaccin. Pasmens, aquò sembla fòrça complicat car la malautiá es ben adaptada au sistèma immunitari uman (dins certanei país, 60 a 80% de la populacion n'es portairitz sana). Divèrseis assais aguèron luòc dins lo corrent deis ans 2000-2010 mai donèron ges de resultat satisfasent.

La descubèrta dau vaccin de l'epatiti B

A respèct deis autrei malautiás venerianas, l'epatiti B sembla una malautiá novèla car foguèt pas identificada avans leis ans 1880. Pasmens, d'estudis recents mòstran qu'es probablament apareguda i a 5 000 ans. La descubèrta dau Salvarsan ne favorizèt la difusion car l'utilizacion d'agulhas contaminadas per leis injeccions entraïnèt plusors epidemias en Euròpa. En l'abséncia de gèrme visible, l'existéncia d'una origina virala foguèt sospichada en 1947. Sa descubèrta foguèt realizada en 1963 per Baruch Blumberg. Fòrça estudiat dins lo corrent deis ans 1970, son genòma foguèt sequenciat dins lo corrent deis ans 1980 e un vaccin més au ponch en 1982.

Lei malautiás de transmission sexuala dempuei leis 1980

L'aparicion dau SIDA e dau concèpte de malautiás de transmission sexuala

Après d'annadas de progrès, leis ans 1980 veguèron una regression considerabla en matèria de malautiás venerianas ambé l'aparicion dau SIDA. Eissida d'un virús probablament apareguda dins la region de Kinshasa vèrs 1920, aquela malautiá se difusèt lentament durant lo sègle XX. Quauquei cas dins lo corrent deis ans 1960 e 1970, ne mostrèron lei progrès. Puei, a partir de la fin dau decenni 1970, plusors mètges estatsunidencs s'alarmèron de l'aparicion d'una malautiá novèla, caracterizada per un afondrament dau sistèma immunitari, au sen dei comunautats omosexualas de Nòva York, de Los Angeles ò de San Francisco. En 1981, l'existéncia d'una epidemia foguèt oficialament reconeguda e lo virús responsable identificat per 1983 per Luc Montagnier.

Dins lo corrent deis ans 1980, la malautiá se difusèt siá per transmission sanguina (dons de sang contaminats, toxicomania...) siá per transmission sexuala. En Africa Australa, la situacion venguèt rapidament catastròfica e 25 milions de personas, d'Africans per la màger part, moriguèron dau SIDA entre 1981 e 2006. L'instabilitat dau virús, que muta aisament, empacha la mesa au ponch d'un vaccin en despiech d'importants programas de recèrca. A partir de 1995, de tractaments basats sus de produchs capables d'empachar la replicacion dau virús apareguèron mai son còst es fòrça important. Maugrat de demenicion de prètz, la mitat deis abitants dei país paures i an accès. Aquò a permés d'alentir l'epidemia en Africa mai pas de l'arrestar. En 2015, lo nombre de victimas passèt donc lei 35 milions e aperaquí 36 milions de personas èran malautas.

En parallèl de la lucha còntra lo SIDA, de reflexions aguèron luòc sus lo concèpte de malautiás venerianas jutjat arcaïc. Foguèt remplaçat per lo tèrme « malautiá de transmission sexuala » jutjat pus precís. Puei, apareguèt l'expression « infeccion de transmission sexuala » per englobar lei cas nombrós d'infeccions asimptomatics. De mai, d'autrei malautiás de transmission sexuala foguèron descubèrts dins lo corrent deis ans 1980 coma leis infeccions micoplasmicas. Son totjorn fòrça mau conegudas a l'ora d'ara e an pas totjorn de tractaments eficaç.

La vaccinacion còntra lei papillomavirús

En fòra deis avançadas còntra lo SIDA, l'autre succès de la fin dau sègle XX e dau començament dau sègle XXI còntra lei malautiás de transmission sexuala foguèt enregistrat còntra lei papillomavirús. Malautiá coneguda tre l'Antiquitat, sa natura virala empachèt lòngtemps de'n comprendre l'origina. Lei progrès comencèron en 1972 ambé la descubèrta, per Stefania Jabłońska, d'un liame entre aquelei virús e certanei cancèrs. Durant leis ans 1970 e 1980, de liames ambé d'autrei cancèrs foguèron identificats e la conoissença dei papillomavirús largament melhorada. Aquò permetèt la concepcion d'un vaccin comercializat a partir de 2005.

Malautiás principalas

Malautiás de transmission sexuala exclusiva

Blennoragia

Article detalhat: Blennoragia.

Esperança de vida corregida de l'incapacitat per la blennoragia en 2004.

La blennoragia es una infeccion genito-urinària entraïnada per lo gonocòc Neisseria gonorrhoeae. Sei simptòmas principaus son una inflamacion de l'uretra, de la prostata e de la vessiga en l'òme e dau còl de l'utèr e de la vessiga dins la frema. En regression dins lei regions desvolopadas coma Occitània, aquela malautiá regarda leis individús aguent de relacions sexualas ambé de personas contaminadas, leis individús aguent de rapòrts non protegits ambé d'abitants de personas portairitz sanas de l'infeccion (generalament d'abitants d'una region onte la malautiá es endemica), lo sector de la pornografia e lo sector de la prostitucion. Lo periòde d'incubacion es de dos a sèt jorns.

Lo tractament es basat sus la presa d'antibiotics coma la sulfonamide (ans 1930), la penicillina (ans 1930-1980) e lei cefalosporinas (dempuei leis ans 1990). La resisténcia dau gonocòc ais antibiotics comença de venir un problema grèu dins certanei regions. Sensa suenhs medicaus, la blennoragia pòu entraïnar l'esterilitat e aver de complicacions grèvas au nivèu dau còr ò dau cervèu. La clamídia li es sovent associada. En causa deis riscs d'associacion ambé Chlamydia trachomatis, lo malaut reçaup normalament lo tractament còntra la clamídia en parallèl.

Es una infeccion frequenta ambé 36 a 108 milions de cas annuaus. En 2012, aperaquí 0,8% dei fremas e 0,6% deis òmes n'èran portaires. La mitat deis infeccions èra asimptomatica.

Clamídia

Article detalhat: Clamídia.

Esperança de vida corregida de l'incapacitat per la clamídia en 2004.

La clamídia es entraïnada per lo bactèri Chlamydia trachomatis. Sovent asimptomatica e associada ambé la blennoragia, a per evolucion espontanèa una garison totala après quauqueis annadas. Pasmens, pòu aver de complicacions importantas en cò de la frema caracterizadas per de sagnaments ò d'escolaments blanquinós dins la vagina e per la destruccion de l'epitèli (amb un risc grèu d'esterilitat). I a tanben una aumentacion dau risc de grossesas extra-uterinas. En l'òme, leis efècts son mens importants e prènon generalament la forma d'una uretrita. Es una malautiá que menaça sustot lei joves. Per exemple, 5% dei 20-24 ans èran probablament contaminats au sen de la populacion britanica en 2004. Lo periòde d'incubacion es de doas a sièis setmanas.

Lo diagnostic es sovent malaisat en causa de l'abséncia de simptòmas clars. Lo metòde pus frequent es una recèrca deis acids nucleïcs dau bactèri a partir d'un prelevament d'urina. Lo tractament es basat sus d'antibiotics coma l'azitromicina, la doxiciclina, l'eritromicina ò l'ofloxacina. D'un biais generau, en causa deis riscs d'associacion ambé la blennoragia, lo malaut reçaup lo tractament còntra lei doas infeccions.

Es una malautiá fòrça frequenta que tocava 141 milions de personas en 2013 siá 3,1% de la populacion mondiala. Lei fremas èran pus pertocadas ambé 3,8% de la populacion femenina mondiala qu'èra contaminada còntra 2,1% deis òmes.

Cranc mòu

Article detalhat: Cranc mòu.

Lo cranc mòu es causat per lo bacil de Ducrey (Haemophilus ducreyi). Es una malautiá sovent asimtomatica per lei fremas. Dins l'òme, en revènge, vèn rapidament dolorós ambé l'aparicion d'inflamacions puei d'ulceracions. Lei complicacions (gangrena dei partidas ulceradas) son raras car la dolor permet un diagnostic rapide. Lo periòde d'incubacion es de 24 oras a 15 jorns. La garison es generalament espontanèa. Pasmens, s'es necessari, de tractaments existisson a partir d'antibiotics coma l'azitromicina ò la ceftriaxona. Aquela malautiá es sustot presenta dins lei regions tropicalas e subtropicalas, especialament entre lei prostituidas.

Erpès genitau

Article detalhat: Erpès genitau.

L'erpès genitau es entraïnat per lo virús Herpes simplex. Sensa gravitat vertadiera, una partida importanta de la populacion, benlèu 30 a 40% n'es portairitz, mai la malautiá es generalament asimtomatica. Pasmens, dins certanei cas, pòu entraïnar de prusitges, de cremaduras e de bofigas sus leis organs genitaus qu'empachan tota relacion sexuala durant lei possadas. De mai, lei plagas qu'apareisson durant aqueleis episòdis aumentan lo risc de transmission d'autrei malautiás de transmission sexuala, especialament lo SIDA. En revènge, dins lo cas d'una transmission entre la maire e lo noirisson, l'infeccion es fòrça perilhosa per l'enfant.

Lei tractaments còntra l'erpès genitau son d'una eficacitat limitada. D'un biais generau, consistisson an administrar d'antibiotics au començament d'una possada inflamatòria per ne redurre l'extension e la durada. De mai, regardant la prevencion, i a tanben gaire de mejans eficaç, compres lo preservatiu que demenís solament lei riscs de transmission de 30%.

Mycoplasma genitalium

Article detalhat: Mycoplasma genitalium.

Leis infeccions liadas au micoplasma Mycoplasma genitalium son un ensems de malautiás emergentas que son mau conegudas. Pòu entraïnar d'uretritas e sembla aumentar lo risc de transmission d'autrei malautiás de transmission sexuala. La prevaléncia au sen de la populacion es desconeguda mai sembla regardar 7 a 38% dei fremas que consultan un centre de despistatge. Lo tractament es basat sus lei premas d'antibiotics coma la doxiciclina, l'azitromicina ò la moxifloxacina.

Sifílis

Article detalhat: Sifílis.

Esperança de vida corregida de l'incapacitat per la sifílis en 2004.

La sifílis es una malautiá grèva qu'es entraïnada per lo bactèri Treponema pallidum. Causa inicialament un cranc au nivèu dau ponch d'intrada de l'agent patogèn. Pasmens, après una durada de quatre mes a tres ans, va començar de se difusar dins l'organisme. Aqueu periòde es caracterizat per l'aparicion de sortidas de tacas e de marcas sus la pèu e lei mucosas. Enfin, 3 a 15 ans après l'infeccion, la malautiá aganta un tresen estadi ambé d'atacs còntra leis organs, especialament lo còr, e leis articulacions. Existís tanben de complicacions particularas coma la neurosifílis, que pòu entraïnar de lesions au cervèu, ò la sifílis congenitala que tòca lo fètus e que pòu causar de malformacions.

Lo diagnostic es aisat a partir d'un teissut tocat per la malautiá car lo bactèri es fòrça caracteristic. Lo tractament es basat sus d'injeccions de penicillina. Au contrari d'autrei gèrmes, Treponema pallidum a pas encara desvolopat de resisténcias an aquel antibiotic.

Quasi dispareguda dins lei país desvolopats, la sifílis es encara frequenta au sud de Sahara e en Asia dau Sud-Èst. En 2012, aperaquí 0,5% de la populacion adulta èra tocada. Dins aquò, sa gravitat demenís ambé 107 000 decès en 2015 còntra 202 000 en 1990.

Trichomonas vaginalis

Article detalhat: Trichomonas vaginalis.

Trichomonas vaginalis es un protozoari flagellat qu'es un parasit de l'èsser uman. Es sovent asimtomatic en l'òme (90% dei cas) mai pòu entraïnar d'uretritis. En revènge, dins la frema, pòu èsser a l'origina de vaginitas fòrça pruriginosas. Aumenta tanben lei riscs de transmission d'autrei malautiás de transmission sexuala.

Lo diagnostic se fa a partir de l'observacion dau protozoari dins un prelevament vaginau ò dins una gota uretrala. Lo tractament principau es basat sus d'antibiotics (metronidazole, mimorazole), sus una reacidificacion dau vagin (acid lactic ò acid ascorbic) e sus una reensemenada de bacil de Döderlein per restaurar la flòra vaginala.

Aperaquí 160 milions d'individús n'èran portaires au començament dau sègle XXI.

Malautiás de transmission sexuala non exclusiva

Ectoparasits

Divèrseis ectoparasits, es a dire de parasits extèrnes vivent sota la superfícia corporala, pòdon agantar leis organs genitaus e i causar de malautiás. Per exemple, es lo cas de la ronha ò dau pesolh dau pubís. Per aquelei doas malautiás, lei tractaments son complicats e lòngs car lei parasits presentan una resisténcia auta, especialament leis uòus. Lo mòde de transmission de la màger part deis ectoparasits es pas reduch a l'activitat sexuala. Generalament, necessita solament un contacte entre individús.

Epatiti B

Article detalhat: Epatiti B.

Esperança de vida corregida de l'incapacitat per l'epatiti B en 2004.

L’epatiti B es una epatiti virala liada au virús de l'epatiti B (VEB) qu'entraïna una inflamacion dau fetge e de trèbols digestius ambé de nausèas. Inicialament benigna, pòu evolucionar vèrs de formas grèvas e venir una infeccion cronica cronica caracterizada per una fèbre moderada, un lassitge important, de trèbols digestius, una jaunissa, una urina sorna ò d'excrements descolorats. Dins lei cas pus grèus (20% dei malauts), pòu degenerar en cancèr dau fetge. Lo periòde d'incubacion es lòng (60 a 90 jorns). En fòra de relacions sexualas, la transmission pòu tanben èsser sanguina ò mairala.

La garison es espontanèa per la màger part dei personas contaminadas. Lei tractaments permèton de redurre la durada deis episòdis cronics e d'empachar la replicacion dau virus. Es basat sus de produchs antiviraus coma la lamivudina, l'adefovir ò l'entecavir e sus de modulators dau sistèma immunitari coma l'interferon alfa. Un vaccin existís dempuei 1982.

Entre 240 e 350 milions d'individús son portaires de la malautiá dins lo mond en 2013. La meteissa annada, lo nombre de decès liats a de complicacions, principalament de cancèrs, èra estimat a 750 000. Lei zònas pus tocadas èran l'Asia Orientala e lo sud de Sahara.

Infeccions micoplasmicas

Leis infeccions liadas a de bactèris dau tipe Mycoplasma son mau conegudas mai semblan un ensems de malautiás emergentas. Pòdon entraïnar d'uretritas e fòrman desenant una part importanta de malautiás de transmission sexuala identificadas per lei mètges en America dau Nòrd. Lei tractaments son basats sus d'antibiotics eissits dei familhas dei tetraciclinas ò dei macrolids. Pasmens, certanei gèrmes semblan desvolopar de resisténcias.

Papillomavirús umans

Lei papillomavirus umans son un ensems de virus d'ADN que se tròban naturalament sus la pèu deis èssers umans. Dins certanei cas, son a l'origina d'infeccions que pòdon tocar leis organs genitaus. Pòu i entraïnar l'aparicion de verrugas. Pasmens, dins 5% deis infeccions, la malautiá pòu evolucionar vèrs un cancèr dau còl de l'utèr. Lo diagnostic se fa a partir d'observacions deis organs genitaus extèrnes e lo tractament consistís a eliminar lei verrugas (crioterapia, lasèr...). Existís un vaccin dempuei 2005.

SIDA

Article detalhat: SIDA.

Esperança de vida corregida de l'incapacitat per lo SIDA en 2004.

Lo SIDA es una malautiá fòrça grèva entraïnada per lo virús VIU. S'ataca ai linfocites T CD4+ que son cargats de coordenar la respònsa donat per lo sistèma immunitari a una infeccion. En consequéncia, après un periòde de quauqueis annadas, lei defensas immunitàrias dau malaut s'afondran totalament, çò qu'entraïna son decès. Lo diagnostic se fa principalament a partir de la deteccion deis anticòrs anti-VIU. La transmission pòu èsser sexuala, sanguina ò mairala.

Ges de tractament permetent de garir la malautiá existís a l'ora d'ara. L'objectiu es solament de blocar la multiplicacion dau virús per empachar l'evolucion de l'infeccion. Per aquò, s'utiliza de combinasons de medicaments antiretroviraus. Pasmens, lo còst d'aquelei tractaments es fòrça important e l'eficacitat pas complèta. Aquò permet de limitar la difusion de la malautiá dins lei país desvolopats (130 000 malauts en França en 2005). En revènge, dins lei país en desvolopament, especialament en Africa Australa, l'epidemia es pas ò pauc contrarotlada e dins certaneis estats, mai de 20% de la populacion es tocada. En 2007, aperaquí 33,2 milions de personas èran portairitz dau virus e 25 milions n'èran mòrtas entre 1981 e 2006.

Prevencion

Vaccinacion

Existís de vaccins eficaç per certanei malautiás de transmission sexuala coma l'epatiti B e un nombre important de patologias entraïnadas per lei papillomavirus umans. Permeton de donar una bòna proteccion avans l'infeccion. En revènge, son mens ò pas eficaç après aver contractat la malautiá. Un vaccin es en cors de desvolopament còntra la blennoragia. Leis esfòrç principaus regardan lo SIDA en causa de sa dangerositat. Pasmens, a l'ora d'ara, lei progrès son lents car lo virus presenta una variabilitat tròp importanta per lei tecnicas de vaccinacion actualas.

Preservatiu

Article detalhat: Preservatiu.

Preservatiu masculin enrotlat.

Lo preservatiu, femenin ò masculin, fornís una barriera impermeabla au sang e ai secrecions biologicas. Aquò empacha la transmission de la màger part dei malautiás de transmission sexuala, especialament lei pus grèvas coma lo SIDA. Dins aquò, la proteccion es solament presenta sus la zòna cubèrta. D'esfòrç importants son en cors per ne difusar l'usatge dins lei regions menaçadas per lo SIDA e au sen dei grops fòrça vulnerables ai malautiás de transmission sexuala (prostituidas...). Pasmens, aquò se turtèt a l'oposicion de corrents de pensada conservadors e au manca d'informacions dins lei regions pus pauras.

Despistatge

De metòdes de despistatge existisson per la màger part dei malautiás de transmission sexuala, especialament lei pus perilhosas coma lo SIDA, la blennoragia, la clamídia e l'epatiti B. Aquò permet de saupre rapidament se un individú es portaire d'una malautiá avans l'aparicion dei simptòmas. Pasmens, la màger part son basats sus la deteccion d'una respònsa immunitària e pòdon donar un resultat negatiu erronèu dins lo cas d'una contaminacion tròp recenta per aver encara entraïnat la produccion d'anticòrs.

Autreis espècias

L'èsser uman es pas l'unica espècia victima de malautiás de transmission sexuala. Pasmens, son mau conegudas franc dau SIDA que pòu tanben tocar plusors primats. En fòra d'aqueu cas particular, la pus estudiada es probable lo sindròm de l'immunodeficiéncia felina qu'es una malautiá grèva, similaras au SIDA, per lo gat e d'autrei felins. Es l'objècte de recèrcas destinadas a trobar un liame eventuau ambé lo VIU.

Liames intèrnes

• Sèxe.