Occitan

(nom com. subretot (1)) Del latin sensus (« percebre pels senses, sentir »).
(nom com. subretot (2)) De las lengas germanicas sen (« cap, caminada »).
(prep.) Del latin sine

/'sens/, /'sens/ França (Bearn) : escotar « sens »

sens (1)

Nom comun 1

sens masculin

Significacion, çò que quicòm vòl dire.
(antropologia, psicologia, religion) Idèa coerenta que quicòm se fa de sa plaça dins l'univèrs e del debanament de sa vida.
(biologia) Facultat de percebre las impressions fachas pels objèctes exteriors.
- Los cinc senses.
Biais de jutjar, de comprene. Qu'exprimís lo sentiment, l’opinion de qualqu’un al subjècte d'un subjècte donat.
- Virar una question dins totes los senses.
Rason, intelligéncia.
- Prene un decision de bon sens.

sens

Direccion de circulacion d’un flux.
(geometria) L’un o l’autre dels percors possibles d’una drecha, o una de las caracteristica d’una semidrecha o d’un vector non nul. Cal pas confondre sens e direccion en geometria.

sens invariable

Preposicion marcant l’abséncia, la manca, l’exclusion de qualqu'un, de quicòm.
- Sens tu, soi pas res !
Tanben se plaça davant un infinitiu per marcar l’abséncia, la manca d’una mena d’èsser, d’agir.
- Lo disi sens rire: larga te !