Alòdi

L'alòdi (dau francic alôd, latin allodium) èra l'eretatge liure d'obligacions feudalas.

A l'Edat Mejana, un alòdi èra una tèrra possedida en proprietat complèta, opausat ai fèus o ai cens qu'implicavan una redevença senhorala. S'agissiá aladonc d'una tèrra independenta de ges de senhoriá fonziera.

Segon la lei salica, lo mot d'alòdi manifèsta lei fons ereditaris per oposicion ais aquists. Sota lei carolingians, l'alodier deu lo dèime a la Glèisa e l'ajuda militara au sobeiran s'es atacat per çò que sol lo rei se declara senhor de totei leis alòdis.

En seguida de la delimitacion de l'òrdre carolingian per lo desvolopament de la feudalitat a partir dau sègle X, l'alòdi designa un ben possedit en plena proprietat, sens senhor e lo pus sovent eretat:

• l'alòdi nòble, per oposicion au fèu, compòrta pas ni omenatge ni servicis nòbles.
• l'alòdi païsan, per oposicion au cens, es una tèrra independenta de tot senhor fonzier, qu'implica pas ni redevenças, ni servicis, ni drechs.