Aurangzeb
Aurangzeb (4 de novembre de 1618 - 3 de març de 1707) fuguèt lo seisen sobeiran de l'Empèri Mogòl de 1658 a sa mòrt. Succediguèt a son paire Shah Jahan (1627-1658) e fuguèt remplaçat per son fiu Bahadur Shah Ièr (1707-1712). Son rèine marquèt l'apogèu territòriau de l'Empèri Mogòl que s'estendèt sus la quasi totalitat de la peninsula indiana gràcias a una politica de conquista militara deis estats dau sud.
Son rèine acomencèt ambé la crisi financiera entraïnada per la politica de son paire (desplaçament de la capitala, campanhas militaras...) e una guèrra de succession entre sei quatre fius principaus. Après una tièra d'alianças e de complòts, Aurangzeb fuguèt venceire e sensa rivau vertadier a partir de 1661. Pasmens, en 1669, deguèt faciar una revòuta indó dins la region de Delhi que renforcèt sa maufisança, especialament a respèct dei comunautats indós e chiitas. En particular, abandonèt la politica de tolerància religiosa de sei predecessors e son rèine es depintat d'un biais negatiu dins lei fònts istoricas indós (destruccion d'unei temples, interdiccion de certanei rites religiós, instauracion dau pagament de la djizia...). D'efèct, aquò causèt de tensions religiosas importantas e una resisténcia acarnada deis estats dau sud de la peninsula ai temptativas de conquista organizadas a partir de 1680. Ansin, maugrat unei victòrias e l'ocupacion de la màger part dau sud d'Índia, la preséncia de l'Empèri Mogòl demorèt totjorn mau segura e dispareguèt rapidament après sa mòrt d'Aurangzeb. Una restauracion parciala de la tolerància religiosa tradicionala dei premiers sobeirans mogòls quauqueis annadas avans la fin de son rèine poguèt pas cambiar aquela situacion. Sa mòrt marca lo començament dau declin de l'Empèri Mogòl que conoguèt un declin important a partir de 1712.