Saturne

Occitan

Etimologia

Del latin Saturnus, dieu de la mitologia romana equivalent del grèc Cronos.

Prononciacion

lengadocian, gascon /saˈtyɾne/, /saˈtyɾne/

Sillabas

sa|tur|ne

Nom pròpri

Saturne

Lo dieu Saturne devorant un de sos enfants (Rubens)

La planeta Saturne pendent son equinòcci (fotografia Sonda Cassini)

1. (Mitologia romana) Dieu de la mitologia romana, paire de Jupitèr, correspondant a Cronos pels Grècs.
2. (Astronomia) Sesena planeta del Sistèma solar, per òrdre creissent de distància al Solelh, la mai exteriora coneguda abans l’aveniment de l’astronomia modèrna, remarcabla per sos anèls.

Variantas dialectalas

(Mitologia) (Astronomia)

• Saturn

Derivats

• saturne
• saturnalas

Traduccions

alemand: Saturn (de) anglés: Saturn (en) basc: catalan: Saturn (ca)

espanhòl: Saturno (es) francés: Saturne (fr) italian: Saturno (it) portugués: Saturno (pt)

Vejatz tanben

• Saturne sus Wikipèdia

Los corses del Sistèma solar

Las planetas màger (ordenadas de la mai pròcha a la mai alunhada del Solelh)

Mercuri • Vènus • la Tèrra • Mart o Mars • Jupitèr • Saturn o Saturne • Uranus • Neptun

Las planetas nanas

Pluton • Èris • Cères

las planetas menoras

planetoïdes • asteroïdes

autres

meteorits • cometas

Francés

Etimologia

Del latin Saturnus, dieu de la mitologia romana equivalent del grèc Cronos.

Prononciacion

França (Vendèa) : escotar « Saturne »

Prononciacion

/satyʁn/, /satyʁn/

Sillabas

sa|turn

Nom pròpri

Saturne

1. Saturn ^(oc)