marin

Occitan

Etimologia

Del latin marinus, de mare (« mar »).

Prononciacion

/maˈri/, /maˈri/, provençau /maˈʀi/, /maˈʀi/

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	marin	marins
	[maˈri]	[maˈris]
Femenin	marina	marinas
	[maˈrino̞]	[maˈrino̞s]

marin

1. Qu'aperten a la mar.
   • Los dieus marins: los dieus de la mar.
2. Qu'es especialament destinat a la marina.
   • Lèga marina : Lèga d’un vinten de gra de latitud e que val unes 5 555 mètres.

Derivats

• aigamarina
• amarinar
• eliomarin
• marinada
• marina
• marinar
• marinièr
• maritim
• sosmarin

Traduccions

alemand: Meer (de), Hochsee (de), See (de) anglés: maritime (en), sea (en), marine (en) basc: catalan: marí (ca)

espanhòl: marino (es) francés: marin (fr) italian: marino (it) portugués: marinho (pt)

Nom comun 1

Declinason
Singular	Plural
marin	marins
[maˈɾi]	[maˈɾis]

marin masculin equivalent femenin marina

1. Aquel qu'es abil dins l’art de la navigacion sus la granda mar.
2. Aquel que servís a bòrd d’un bastiment de l’Estat o de la marina de comèrci.

Traduccions

alemand: Seemann (de), Matrose (de) anglés: seaman (en), sailor (en) basc: marinel (eu) catalan: mariner (ca)

espanhòl: marinero (es) francés: marin (fr) italian: marinaio (it) portugués: marinheira (pt)

Nom comun 2

Declinason
Singular	Plural
marin	marins
[maˈri]	[maˈris]

marin masculin

1. Vent tebés, acompanhat de pluèja, bufant de la mar Mediterranèa sus las còstas occitanas.

Sinonims

• auta / autan
• vent de la mar
• vent d'autan

Francés

Etimologia

Del latin marinus, de mare (« mar »).

Prononciacion

/maʁɛ̃/, /maʁɛ̃/

França (Sant Llorenç de Cerdans) : escotar « marin »

Adjectiu

Declinason
	Singular	Plural
Masculin	marin	marins
	[maʁɛ̃]	[maʁɛ̃]
Femenin	marine	marines
	[maʁin]	[maʁin]

marin

1. marin ^(oc)

Nom comun 1

marin masculin o femenin

1. marin ^(oc) / marina ^(oc)

Nom comun 2

marin masculin

1. marin ^(oc)