pargue
Occitan
Etimologia
Del bas latin parrĭcus.
Prononciacion
/ˈpaɾɣe/
França (Bearn) - Lengadocian : escotar « pargue »
Nom comun
| Declinason | |
|---|---|
| Singular | Plural |
| pargue | pargues |
| [ˈpaɾɣe] | [ˈpaɾɣes] |
pargue masculin
- Urban. Espaci de terrenh dobèrt, delimitat e poblat de bòsques, prats e estanhs destinat principalament a l'agradança umana.
- Agri. Enclaus per las bèstias, los tropèls de fedas o de vacas.
Variantas dialectalas
- parc (gascon)